Υπομοίραρχος ετών τριάντα τεσσάρων!!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Φράγκος Ντιπιέρο

Ήταν Ιούλιος του 1956 ημέρα Κυριακή και ώρα πέντε μετά μεσημβρίας.

Η ζέστη καίει το πρόσωπο του κηπουρού Ζαννή, ο οποίος δουλεύει στο χωράφι του Εμμ. Τσαλίκη. Ξάφνου το βενζινοκίνητο μηχάνημα άντλησης του νερού σταματά και ο 44χρονος Ζαννής τρέχει για να δει από ποια αίτια σταμάτησε.

Σε ερώτηση του ιδιόκτητη τι συμβαίνει, ο κηπουρός προσπαθεί να καθησυχάσει τον 37χρόνο Μανώλη λέγοντάς του ότι θα διορθώσει τη βλάβη άμεσα.

Ο Ζαννής κατεβαίνει βιαστικά τα σκαλιά για να πάει στο πατάρι που είχε το 15 μέτρων βάθος πηγάδι. Λησμόνησε όμως ότι το βενζινοκίνητο μοτόρι κατά τη λειτουργία του, έβγαζε διοξείδιο του άνθρακος από την εξάτμηση, το οποίο είχε καταλάβει όλο εκείνον τον στενό χώρο του πηγαδιού.

Ο Ζαννής με το που ανέβηκε στο πατάρι λιποθύμησε λόγω έλλειψης οξυγόνου. αυτό έγινε αντιληπτό από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος έτρεξε ζητώντας τη βοήθεια των γειτόνων. Βλέποντας ο Τσαλίκης τον εργάτη λιπόθυμο στο πατάρι του πηγαδιού αποφάσισε να τον βοηθήσει, αλλά είχε και αυτός την ιδιά τύχη.

Οι καμπάνες του Αγ. Θεολόγου κτυπούσαν γρήγορα λες και ήθελαν να προαναγγείλουν το κακό.
Δύο μαθητές 19 χρονών με περισσή γενναιότητα, μαθητές της Βασιλικής τεχνικής σχολής, ο Προκοπής Σουπιάδης και ο Παναγιώτης Ζάμπρος, έτρεξαν προς βοήθεια! Αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο τραγικό.

Τα παιδιά ζαλιστήκαν και έπεσαν στο νερό του πηγαδιού. Οι καμπάνες συνέχισαν να κτυπούν και το νέο έφθασε στα αυτιά των Χωροφυλάκων, οι οποίοι έτρεξαν και αυτοί να βοηθήσουν. Ο υπομοίραρχος δίνει εντολή να δεθεί με σχοινί ο χωροφύλακας Θεοχάρης Παπαδόπουλος, όμως και αυτός κατεβαίνοντας στο πατάρι του πηγαδιού έχασε τις αισθήσεις του. Βλέποντας όλα αυτά ο υπομοίραρχος Τασόπουλος αποφασίζει να κατέβει και αυτός στο πηγάδι και μάλιστα αρνήθηκε να τον δέσουν με σχοινί.

Η τύχη επιφύλασσε και στον άτυχο 34χρονο υπομοίραρχο και διοικητή της χωροφυλακής Λέρου, να έχει το ίδιο τραγικό τέλος με τους υπολοίπους.

Μετά από αρκετή ώρα και με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων και του μεγαλοσώμου Δημ. Κοντραφούρη (Τζερεμέ), ο οποίος έξυπνα είχε τοποθετήσει στο πρόσωπό του ένα βρεγμένο μαντήλι, ανελκυστήκαν όλοι. Εκείνη την ημέρα το παιχνίδι θανάτου ήταν τραγικό για τα πέντε άτομα μιας και ο χωροφύλακας Παπαδόπουλος έζησε.

Όλοι αυτοί ήταν ήρωες, μιας και ο ένας μετά τον άλλον έχανε τη ζωή του για να διασώσει τον προηγούμενο. Τα χρόνια πέρασαν και η ηρωική αυτή πράξη ξεχάστηκε από τους ιερείς αλλά και από τους μετέπειτα αστυνομικούς. Ένα άγαλμα στημένο χειμώνα - καλοκαίρι στη μικρή πλατεία απέναντι από τον Αγ. Νικόλα χωρίς ένα τρισάγιο, χωρίς μια ανθρώπινη θύμηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Ημέρα θανάτου όλων αυτών ήταν 22 Ιουλίου του 1956 !!

Απευθύνομαι λοιπόν, λίγο νωρίτερα προς τον Κλήρο αλλά και προς τις τοπικές αρχές, λέγοντάς τους:

Εσείς πρέπει να διοργανώνετε μια ολιγόλεπτη ετήσια τελετή στη μνήμη αυτών των ανθρώπων, έτσι που οι πράξεις τους να μην ξεχαστούν και να είναι παράδειγμα σε όλους εμάς !!!