Χάνσελ και Γκρέτελ – Είδαμε την παράσταση

Rodiaki NewsRoom

Χάνσελ και Γκρέτελ – Είδαμε την παράσταση
Γράφει η Αμαλία Μουστάκη

Στην παιδική θεατρική σκηνή της Αθήνας υπάρχουν δύο σχολές. Αυτή που αντιμετωπίζει το παιδικό θέατρο ανεύθυνα, επιπόλαια, ακόμη και με πλήρη άγνοια, ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για κέρδος, αφού, “δε βαριέσαι, ό,τι κι αν δώσουμε στο παιδί που δεν καταλαβαίνει, αυτό θα εντυπωσιαστεί”. Κι αυτή που με μεράκι και φροντίδα, επενδύοντας στο ταλέντο νέων επι το πλείστον παιδιών, καταπιάνεται με τη μεγάλη περιπετεια που λέγεται παιδική ψυχαγωγία. Και υπάρχει και η Κάρμεν Ρουγγέρη. Μια σχολή από μόνη της.

Ξεκίνησε κάπου τη δεκαετία του 1980, όταν διάλεγε έργα για να τα παίζουν τα παιδιά της και οι φίλοι τους. Έτσι, δημιουργήθηκε, στη Νέα Σμύρνη, η ομάδα Ρακοσυλλέκτες. Αργότερα, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Κούρκουλου, ανέλαβε το Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου, ανεβάζοντας σπουδαίες παραστάσεις όπως την Ωραία Κοιμωμένη και φυσικά την Οδύσσεια, και μέχρι σήμερα έχει συστήσει το παιδικό θέατρο σε γενιές και γενιές παιδιών.

Το Χάνσελ και Γκρέτελ ήταν η δική μας πρώτη επαφή με το θεατρικό της σύμπαν. Σύμπαν πραγματικά, καθώς είναι πολυπρόσωπο και επιστρατεύει περισσότερες από μία τέχνες.Με όχημα τη μουσική του Γερμανού συνθέτη Έγκελπερτ Χούμπερντινκ η συγκεκριμένη παράσταση ενώνει πολλούς κόσμους μαζί (τραγούδι, χορό, πρόζα) και συνθέτει ένα ενιαίο θέαμα γεμάτο ενέργεια, ζωντάνια, κέφι, ρυθμό φαντασμαγορία.Η όλη προσπάθεια χαρακτηρίζεται από αγαθές προθέσεις και από εμφανή μόχθο να στηθεί ένα χορταστικό θέαμα.

Ως προς αυτό, η παραγωγή στάθηκε γενναιόδωρη. Πρώτη φορά είδα τόσο φροντισμένα σκηνικά και κουστούμια. Οκ, όχι ακριβώς πρωτότυπα και χωρίς δημιουργική φαντασία, ίσως και με κάποιο υπερβολικό φόρτο (νοστάλγησα τις μικρές ομάδες με τα ελάχιστα μέσα, που με ένα κομμάτι πανί στήνουν ολόκληρους φανταστικούς κόσμους), σίγουρα πάντως εντυπωσιακά και καλοφτιαγμένα.

Έπειτα η μουσική διδασκαλία. Από τις ελάχιστες φορές που δεν αγωνίζεται ο μικρός (αλλά και ο μεγάλος) θεατής να ξεχωρίσει όλες τις λέξεις στα τραγουδιστικά μέρη. Ειδικά το πρωταγωνιστικό δίδυμο πρέπει να έχει οπωσδήποτε σπουδές λυρικού τραγουδιού, καθώς φωνητικά θα μπορούσαν να σταθούν επάξια και σε μία όπερα ενηλίκων.

Και βέβαια το ίδιο το έργο. Το πασίγνωστο παραμύθι των αδελφών Γκριμ διασκευάζεται και μετατρέπεται σε μία μίνι όπερα με αφηγηματικά και λυρικά μέρη ώστε να προσφερθούν στα παιδιά ακούσματα κλασικής μουσικής. Κι επειδή τα παιδιά κουράζονται εύκολα, το κείμενο εμπλουτίστηκε με πολλούς χαρακτήρες, τα δέντρα του δάσους, επίδοξους μαθητευόμενους μαγους και μάγισσες, νεράιδες και νάνους, τη βασίλισσα νύχτα και τη δροσούλα.

Την Κυριακή που παρακολουθήσαμε εμείς την παράσταση (αλλά φαντάζομαι και κάθε Κυριακή), η κυρία Ρουγγέρη ήταν παρούσα. Ενθουσιώδης και λαλίστατη, καλωσόρισε στην έναρξη το κοινό, διευκρίνισε τις δραματολογικές παρεμβάσεις της στο κείμενο και μίλησε για τα μελλοντικά της σχέδια. Αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι μετά από τοσα χρόνια στον χώρο του παιδικού θεάτρου η δημιουργός αισθάνεται την ανάγκη να απευθυνθεί η ίδια στα παιδιά και να μοιραστεί το όραμα της, δείχνει τον σεβασμό και την αγάπη για την τέχνη την οποία υπηρετεί!