Όλο και περισσότερα «πρέπει»...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η ψυχολόγος, Msc Μαρία Καρίκη

Κάθε μέρα είναι μια πάλη ανάμεσα στις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα «πρέπει» μας. Επιδιώκουμε διακαώς την ισορροπία ανάμεσα στις τρεις αυτές μεταβλητές που ορίζουν την ψυχολογία μας. Άλλοτε το καταφέρνουμε κι άλλοτε όχι. Όταν αθροίζονται και κυριαρχούν οι υποχρεώσεις πιέζουμε τον εαυτό μας να διευθετεί, να διεκπεραιώνει, να τακτοποιεί.

Παραμερίζουμε τα «θέλω» μας για όσο καιρό χρειαστεί, αρκεί να μην υπάρχουν εκκρεμότητες. Ώσπου έρχεται η μέρα όπου συνειδητοποιούμε ότι αναβάλλουμε συνεχώς τις επιθυμίες μας, ενώ οι υποχρεώσεις μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ!
Είναι αρκετά δύσκολο να είσαι συνεπής απέναντι σε όλα εκείνα τα «πρέπει» που επιβάλλει τόσο η πραγματικότητα όσο και η ηθική του καθενός. Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται να ικανοποιήσουν πρώτα όλους τους άλλους και τελευταία τον εαυτό τους. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που έχουν συνέχεια στο μυαλό τους το «τι θα πει ο κόσμος». Πόσο άραγε μπορεί να αντέξει κανείς να ζει κυρίως για τον «κόσμο»; Πόσο ψυχικά υγιές είναι αυτό;

Φυσικά και δεν μπορείς να αποφύγεις εντελώς τα «πρέπει» που θα συναντήσεις στη ζωή σου. Και εννοείται πως θα κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αν χρειαστεί. Το ζητούμενο, όμως, είναι να μην εγκλωβιστείς σε ένα μόνιμο άγχος διεκπεραίωσης. Ξεχνιόμαστε και δεν ζούμε. Νιώθουμε μερικές φορές ότι δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε και να διασκεδάσουμε αν δεν λύσουμε πρώτα όλα όσα μας απασχολούν! Όλη η προσωπική μας ζωή «παγώνει» κατά κάποιο τρόπο μέχρι να αισθανθούμε ότι τακτοποιήθηκαν εκείνα τα καθημερινά που μας βαραίνουν…

Αυτό ίσως που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε όλοι είναι ότι τα προβλήματα θα είναι πάντα «εκεί» έξω. Ακόμα και όταν διευθετήσουμε κάποια, θα προκύψουν τα επόμενα. Δεν γίνεται να σταματάμε τη ζωή. Δεν γίνεται να είμαστε αφοσιωμένοι μόνο στα προβλήματα! Αν οι σκέψεις μας είναι συνεχώς εστιασμένες εκεί, τότε όλη μας η καθημερινότητα θα μοιάζει βαριά και δυσβάσταχτη. Θα βουλιάζουμε σε μια ρουτίνα που θα μας στερεί το γέλιο, τη χαρά, την απόλαυση, την ηρεμία.

Ίσως, χρειάζεται αρχικά μια ιεράρχηση στις υποχρεώσεις μας. Ποια είναι η σειρά σημαντικότητας και σοβαρότητας και ποιες οι προθεσμίες που έχω για να τις τακτοποιήσω. Δεν μπορεί όλα να είναι σημαντικά και δεν γίνεται όλα να πρέπει να λυθούν άμεσα! Δεν χρειάζεται να ζούμε με τέτοιον πανικό! Όταν καταλήξουμε σε μια ιεράρχηση, μπορούμε να αρχίσουμε να σεβόμαστε περισσότερο τον όποιο χρόνο μας περισσεύει και να τον αξιοποιούμε υπέρ μας.

Είναι άδικο να βιώνουμε τη ζωή μας μόνο μέσα από τα «πρέπει». Είναι γκρίζο, μονότονο, αγχωτικό. Δεν χρειάζεται να φτάσει κανείς στο άλλο άκρο και να αποποιηθεί όλες τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις προκειμένου να μην ζοριστεί. Το ιδανικό είναι να βρούμε ο καθένας τη χρησή τομή: τόσο όσο συνεχίζω να απολαμβάνω τη ζωή μου. Τόσο όσο δεν παραμελώ τον εαυτό μου, τον ελεύθερο χρόνο μου, τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Τόσο όσο η ποιότητα της ζωής μου παραμένει στο επίπεδο που με ικανοποιεί. Κι ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι όσο καταπιέζουμε και απωθούμε τα «θέλω» μας, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε να διαταράξουμε την ισορροπία μέσα μας που διασφαλίζει την ψυχική μας υγεία. Ας υπενθυμίζουμε, λοιπόν, στον εαυτό μας ότι τα «πρέπει» ναι μεν είναι αναπόφευκτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν καλό να επιτρέψουμε να γίνουν το επίκεντρο της σκέψης, της έγνοιας, της ζωής μας…