Καλά κρατεί η παραπαιδεία στην Ελλάδα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Γιάννης Κούρτης
Πρόεδρος της Α’ Βαθμιας Σχολικής Επιτροπής του Δήμου Ρόδου

Δυστυχώς, όταν η παιδεία δεν είναι αυτή που πρέπει, η παραπαιδεία ανθεί. Και στην πατρίδα μας, η συγκεκριμένη κατάσταση, υπήρχε, υπάρχει και όπως αντιλαμβάνομαι θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα.

Η δημόσια παιδεία, όσες προσπάθειες και αν γίνονται, αδυνατεί να ανταποκριθεί όσο πρέπει στον παιδαγωγικό της ρόλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πείσει το κοινωνικό σύνολο για τη σημαντικότητα της και τον ουσιαστικό της ρόλο.

Δεν μπορεί να πείσει ότι μπορεί να προσφέρει όλα τα απαραίτητα εφόδια στους μαθητές ώστε να ολοκληρώσουν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευσή τους και να πετύχουν, όσοι το επιθυμούν, την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Έτσι είναι αναπόφευκτο, να υπάρχει απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και έχει γίνει πλέον συνείδηση στις οικογένειες πως η ιδιωτική εκπαίδευση είναι αναγκαίο κακό. Έχει γίνει δηλαδή αυτονόητη.

Από τη δική της πλευρά, η παραπαιδεία, έχει δημιουργήσει ένα ιδεατό εκπαιδευτικό περιβάλλον παρουσιάζοντας ένα πολύ όμορφο σύστημα εκμάθησης που φαντάζει ως …η γη της επαγγελίας για τις Ελληνικές οικογένειες. Εκμεταλλεύεται την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελληνική Παιδεία και εμφανίζεται ως … ο σωτήρας για να έχουν τα παιδιά μας το μέλλον που πρέπει.

Δυστυχώς, η παραπαιδεία έχει γίνει πλέον, αυτό που λέμε κουλτούρα. Και ως κουλτούρα δεν είναι δυνατό ούτε, επιτυχώς, να διωχτεί, ούτε να ανατραπεί με κάποια νομοθετική ρύθμιση. Το κράτος μπορεί να λειτουργήσει μόνο επικουρικά. Όσο τα κοινωνικά ερείσματα για την ανάπτυξη της παραπαιδείας υφίστανται, αυτή λοιπόν θα εξακολουθήσει.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Εκπαίδευση για ένα Λαμπρό Μέλλον στην Ελλάδα», περιλαμβάνει το ενδιαφέρον – ανησυχητικό εύρημα ότι 99 στους 100 μαθητές της Γ’ Λυκείου στην Ελλάδα, παρακολουθούν φροντιστήρια ή ιδιαίτερα μαθήματα.

Για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις ή παρερμηνείες, είναι αναγκαία να διευκρινιστεί πως δεν είμαι κατά των φροντιστηρίων. Η απογευματινή ενίσχυση των μαθητών άλλωστε ασφαλώς και δεν μπορεί να θεωρηθεί κατακριτέα.

Τα φροντιστήρια είναι θεμιτό να λειτουργούν επικουρικά και θα πρέπει να μπαίνουν στη ζωή μας όταν οι μαθητές εξαντλήσουν τις δικές τους φυσικές δυνατότητες. Βασική προϋπόθεση όμως σε κάθε περίπτωση είναι να δημιουργηθεί ένα Δημόσιο Σχολείο τέτοιο, ώστε να είναι σε θέση να καλύπτει όλες τις ανάγκες.

Συζητώντας με πολλά παιδιά που τα διαβάζουν οι γονείς τους (συνήθως η μητέρα) συμπεραίνουμε αβίαστα τα εξής:

-Τα παιδιά νιώθουν ότι χωρίς το διάβασμα των γονέων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα μαθήματα του σχολείου.

-Δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να διαβάσουν μόνα τους.

-Νιώθουν πολύ μεγάλη πίεση από το γονέα την ώρα που τα διαβάζει και μάλιστα διακατέχονται από πολύ αρνητικά συναισθήματα για κείνον την ώρα αυτή.

-Παραπονιούνται ότι οι γονείς «θέλουν και το και» για να είναι ευχαριστημένοι.

-Βαριούνται το μάθημα στην τάξη και δεν έχουν και σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους.

-Τρέμουν στην ιδέα μιας πιθανής σχολικής αποτυχίας τους κυρίως λόγω της απόρριψης που θα βίωναν από τους γονείς τους.

-Δεν το βλέπουν ως ένδειξη φροντίδας των γονέων απέναντι τους .

-Το βασικό κίνητρο τους για να είναι καλοί μαθητές είναι «για να μη φωνάζουν οι γονείς τους».

Κλείνοντας θα πρέπει όλοι εμείς οι γονείς να αντιληφθούμε ορισμένες βασικές αρχές. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας πιο ελεύθερα, να περπατήσουν μόνα τους. Ακόμα και αν πέσουν κάτω, ας τα ενθαρρύνουμε να σηκωθούν ξανά, χρησιμοποιώντας πάνω απ’ όλα τις δικές τους δυνάμεις. Δεν χρειάζονται …δεκανίκια.

Όταν στην πορεία και κυρίως προς το τέλος του Λυκείου, διαπιστωθεί ότι αποκλίνουν από τον βασικό τους στόχο, τότε και μόνο είναι η κατάλληλη περίοδος προκειμένου να τους προσφερθούν ορισμένες καταλυτικές απογευματινές παρεμβάσεις σε συνεννόηση όμως και με το Δημόσιο σχολείο.

Όλοι μας μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο για τα παιδιά μας. Φθάνει να σκεφτούμε ορθολογικά και πάντοτε με γνώμονα τα ίδια να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους μετρώντας τις δυνάμεις τους…