Ντίνα Μαχαιρίδη: «Ο νους βολεύεται, η καρδιά ποτέ...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Απαντάει στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ

ΕΡ. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
ΑΠ. Μικρά καθημερινά πράγματα, μια αγκαλιά, μια εγκάρδια καλημέρα, ένα χαμόγελο, η πρώτη ανάσα ενός νεογνού.

ΕΡ. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
ΑΠ. Το βιολογικό μου ρολόι.

ΕΡ. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
ΑΠ. Γελώ πια μόνο με τις ζαβολιές των μικρών παιδιών.

ΕΡ. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
ΑΠ. Οι αντοχές και οι ανοχές μου. Η ενσυναίσθηση. Ακούω τις σκέψεις, βλέπω τα αόρατα.

ΕΡ. Το βασικό ελάττωμά σας;
ΑΠ. Ο άκρατος συναισθηματισμός. Ο νους βολεύεται, η καρδιά ποτέ. (“Ασκητική” του Καζαντζάκη)

ΕΡ. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
ΑΠ. Σε λάθη που δεν επαναλαμβάνονται και δεν υποτιμούν τη νοημοσύνη.

ΕΡ. Η τελευταία φορά που κλάψατε;
ΑΠ. Το κλάμα λυτρώνει, δεν είναι λύση. Είμαι της θεωρίας πως ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

ΕΡ. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
ΑΠ. Η προσωπικότητα του καθενός είναι μοναδική. Δεν ταυτίζομαι με κανέναν, αντλώ όμως δύναμη από τη μάνα της Κατοχής, του Εμφυλίου, τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι, του Καζαντζάκη, το ταλέντο των ανθρώπων της τέχνης, του πολιτισμού.

ΕΡ. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
ΑΠ. Οι νέοι επιστήμονες, τα πιο δυνατά μυαλά της Ελλάδος που ξενιτεύονται για ένα καλύτερο μέλλον. Οι πρόσφυγες που ξεριζώνονται αναζητώντας μια χαραμάδα φως για τα παιδιά τους.

ΕΡ. Ποια αρετή προτιμάτε σ΄ έναν άντρα;
ΑΠ. Την ειλικρίνεια, το δυναμισμό.

ΕΡ. … Και σε μια γυναίκα;
ΑΠ. Την υπομονή, την αξιοπρέπεια και να μην εξαντλεί το μητρικό της φίλτρο μόνο στα δικά της παιδιά, αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου.

ΕΡ. Το αγαπημένο σας χρώμα;
ΑΠ. Το γαλάζιο του Αιγαίου, το κόκκινο της φωτιάς, το λευκό της αγνότητας.

ΕΡ. Τι νοσταλγείτε περισσότερο;
ΑΠ. Τα χειμωνιάτικα βράδια των παιδικών μου χρόνων στην Ίμβρο, δίπλα στο τζάκι, με το σφουγγαρά πατέρα μου να μας αφηγείται τις θαλασσινές περιπέτειές του.

ΕΡ. Ποιο είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα που έχετε κάνει;
ΑΠ. Πήρα την απόφαση να αφήσω την Πανεπιστημιακή Κλινική στην Αθήνα και να αναλάβω την Παιδιατρική στη Ρόδο, μόνη μου για τρία χρόνια. Θράσος; Θάρρος; Η ορμή της νιότης; Δε μετάνιωσα ποτέ.

ΕΡ. Τι είναι για σας δυστυχία;
ΑΠ. Να ζεις στο σκοτάδι, πέρα από το εκτυφλωτικό φως, χωρίς να απολαμβάνεις τη γενναιοδωρία της ζωής.

ΕΡ. Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;
ΑΠ. Την εκπαίδευση όταν δε συνδυάζεται με ουσιαστική παιδεία.

ΕΡ. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
ΑΠ. Τίποτα δε χαρίζεται, κατακτιέται. Γι’ αυτό να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να λυγίζεις και να μη σπας, να αντέχεις καρτερικά, με συμβούλευε ο πατέρας μου.

ΕΡ. Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε;
ΑΠ. Να ξυπνήσω ένα πρωί και να παίζω σαντούρι.

ΕΡ. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
ΑΠ. Το λειτούργημα της κοινωνικής παιδιατρικής που ασκώ εδώ και 42 χρόνια, με συνέπεια και αφοσίωση. Για να τα καταφέρω είχα δίπλα μου εκτός από τον άντρα μου και τα δικά μου παιδιά, στα οποία στέρησα πολλές φορές την παρουσία μου, και πολλά άλλα, πάνω από 60 ειδικευόμενους και τους είμαι ευγνώμων που με κράτησαν ζωντανή και με έκαναν συνοδοιπόρο στα όνειρά τους.

ΕΡ. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
ΑΠ. Για λόγια που δεν είπα, για αγκαλιές που δεν έκανα.

ΕΡ. Ποιο είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό σας στοιχείο;
ΑΠ. Λένε πως η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που δίνεις και διπλασιάζεται. Αν είναι αλήθεια, τότε η άυλη περιουσία μου είναι αμύθητη και ανεκτίμητη.

ΕΡ. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ΄ όλα;
ΑΠ. Ψέμα, αγνωμοσύνη, η εκκωφαντική σιωπή φίλων στα δύσκολα. Όταν οι σκέψεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός, όταν η καρδιά χτυπά με καλπαστικό ρυθμό, σαν αφηνιασμένο άλογο σε κακοτράχαλα μονοπάτια, τότε στην απέραντη μοναχική διαδρομή σου ευελπιστείς τη θαλπωρή των φίλων. Πέφτεις, σηκώνεσαι, με επιλεκτική μνήμη κρατάς τις καλές στιγμές. Συγχωρείς. Ξεχνάς;

ΕΡ. Όταν δεν δουλεύετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
ΑΠ. Ταξίδια, λογοτεχνία, κινηματογράφος.

ΕΡ. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
ΑΠ. Η απώλεια αγαπημένων.

ΕΡ. Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
ΑΠ. Πολλά, αλλά μοναδικό το ταξίδι στον τόπο που γεννήθηκα και έζησα τα ξέγνοιαστα παιδικά μου χρόνια, στην Ίμβρο.

ΕΡ. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
ΑΠ. Όταν αντί να κρατάς απλώς το χέρι, προσπαθείς να πλησιάσεις αλυσοδεμένες ψυχές, τότε αν όχι ψέματα, σίγουρα λέω τη μισή αλήθεια.

ΕΡ. Ποιο είναι το μότο σας;
ΑΠ. Θετική ενέργεια, αύριο θα ‘ναι μια καλύτερη μέρα.

ΕΡ. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
ΑΠ. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι, φοβάμαι μόνο τη συνείδησή μου. Ήσυχα.

ΕΡ. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
ΑΠ. Να μου δώσει την απάντηση των παιδικών μου χρόνων: γιατί μου στέρησε τη μητρική παρουσία τότε. Τώρα ξέρω. Τον Θεό τον κουβαλάω μέσα μου με τις πράξεις και τις παραλείψεις μου. Θα σιωπήσω.

ΕΡ. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
ΑΠ. Σε κατάσταση χαρμολύπης, άλλοτε με τις πόρτες κλειστές, τη σκέψη και το συναίσθημα να με στοιχειώνουν για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών του κόσμου, κι άλλοτε ορθάνοιχτες με τις χαρούμενες φωνές των παιδιών, με χρώματα και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου να μου στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.

* Η Ντίνα Μαχαιρίδη, είναι η Διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου της Ρόδου