Απουσία αγάπης...

Μαρία Καρίκη

Γράφει η ψυχολόγος, Msc
Μαρία Καρίκη

Τείνουμε να συνδέουμε την έννοια της «αγάπης» κυρίως με τις διαπροσωπικές, ερωτικές μας σχέσεις, αλλά μια τέτοια υπερέννοια δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Η αγάπη είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα συναίσθημα. Είναι μια στάση ζωής, ένας βιωματικός τρόπος σκέψης. Χρειάζεται να βγούμε έξω από το καλά προστατευμένο «Εγώ» μας, έξω από τους φόβους και τις ανασφάλειές μας για να νιώσουμε την ένταση, τη συγκίνηση, την ολοκλήρωση της αγάπης.

Συνήθως φοβόμαστε να αγαπήσουμε γιατί μπορεί να πονέσουμε, να πληγωθούμε, να απογοητευτούμε, να προδοθούμε, να αφεθούμε... Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε ανάγκη από εγγυήσεις
ενός «happy ending». Ωστόσο, η αγάπη δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, με την επιθυμητή έκβαση. Εκείνο που μετράει περισσότερο είναι η όλη διεργασία που ξυπνάει μέσα μας. Πόσο ζωντανός, γεμάτος, άτρωτος, άφοβος, δυνατός, ουσιαστικός νιώθεις όταν αγαπάς.

Σαν να φτάνεις στην καλύτερη εκδοχή σου...Σαν να γίνεσαι εσύ καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό το συναισθηματικό «γέμισμα». Αυτή την εμπειρία δεν μπορεί να στην πάρει κανείς, ό,τι και αν γίνει στο τέλος... Είναι δική σου παρακαταθήκη, δικό σου κομμάτι της ιστορίας σου.
Πολλοί αναρωτιούνται τι έχει μεγαλύτερη σημασία: αν αγάπησες περισσότερο ή αν αγαπήθηκες περισσότερο; Και πάλι πρόκειται για μια εγωκεντρική προσέγγιση. Ας ξεκινήσουμε από ένα πιο πρώιμο ερώτημα: «Έχεις μάθει να αγαπάς;», «Ξέρεις πώς είναι να αγαπάς άνευ όρων;». Δεν μπαίνει σε «καλούπια» η αγάπη, ούτε σε προδιαγραφές, ούτε σε μετρήσιμες συναλλαγές...

Η απουσία αγάπης μοιάζει με «απειλή» για την ύπαρξή μας. Όχι μόνο σαν συνάντηση ψυχής με τον σημαντικό «άλλο» για μας, αλλά και γενικότερα! Αγαπάς τη ζωή, τον εαυτό σου, τον πλανήτη σου, τα ζώα, την πόλη σου, τον συνάνθρωπό σου; Νοιάζεσαι; Συμπονάς; Προσφέρεις; Δίνεις; Παθιάζεσαι; Ενθουσιάζεσαι; Βοηθάς; Σε όλα αυτά υπάρχουν κομμάτια- συστατικά αγάπης.

Η αγάπη διαποτίζει με «νόημα» ό,τι κάνεις. Δίνει χρώμα στο άχρωμο. Ουσία στο επουσιώδες. Φως στη ρουτίνα. Κίνητρο εκεί που δεν υπάρχει. Κάθε συμπεριφορά, κάθε πράξη, κάθε επιλογή, κάθε σχέση μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μέσα από τη βιωματική κατάσταση της αγάπης σαν πρόθεση.
Ακόμα και ο κίνδυνος της ματαίωσης από τις προσδοκίες που ίσως γεννά η αγάπη μοιάζει αμελητέος μπροστά στην αυτοπραγμάτωση που σε φτάνει. Κερδίζεις τόσα πολλά που ακόμα κι αν δεν έρθουν τα πράγματα όπως θα ήθελες, μπορείς να φύγεις με το κεφάλι ψηλά. Φεύγεις με μνήμες ανεξίτηλες, με στιγμές πληρότητας, με αγγίγματα που σε ανακούφισαν, με εμπειρίες που σε ωρίμασαν, με συναντήσεις ψυχής που σε διαπέρασαν και σε άλλαξαν για πάντα...! Κατάφερες και βγήκες για λίγο έξω από τον εγωκεντρικό σου κόσμο και έγινες «ένα» με κάτι άλλο έξω από σένα: με ένα πρόσωπο, μια ιδέα, ένα όραμα, έναν σκοπό!

Πολλοί άνθρωποι, ενώ εν δυνάμει μπορούν να προσφέρουν τόση πολλή αγάπη, αυτοπεριορίζονται! Φοβούνται να τολμήσουν, να εκτεθούν, να νιώσουν δυνατά συναισθήματα, να παραδοθούν σε κάτι τόσο μεγάλο και ανεξέλεγκτο. Προτιμούν να απέχουν, να αφήσουν τις ευκαιρίες να χαθούν, να μείνουν με τον «ασφαλή» εαυτό τους... Όλοι φοβόμαστε.

Το φλέγον ερώτημα είναι τι φοβόμαστε περισσότερο: το που μπορεί να οδηγήσει μια ζωή γεμάτη πάθος, ενθουσιασμό, αγάπη; Ή μήπως θα πρέπει να μας τρομάζει περισσότερο μια ζωή μονότονη, κενή, ανικανοποίητη, άρτια όμως, υπό έλεγχο;

Την απουσία αγάπης -σαν βίωμα - δυστυχώς δεν μπορούμε να την υποκαταστήσουμε με τίποτα άλλο. Όσο κι αν ψάχνουμε το κάτι άλλο, θα γυρνάμε πάντα στην αρχέγονη ψυχική ανάγκη μας να συνδεθούμε συναισθηματικά με αυτό που θα δώσει νόημα στην ύπαρξή μας: τίποτα άλλο ανώτερο και πιο ουσιαστικό από την αγάπη, σε κάθε της μορφή, σε κάθε της εκδοχή, σε κάθε της λεπτομέρεια...