Η αφύπνιση των σκλαβωμένων παιδιών και η συμβολή της ευεργεσίας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κυριάκος Μιχ. Χονδρός

Η συμβολή της Παιδείας, ιδιαίτερα στα χρόνια της δουλείας, είναι τόσο πολύτιμη όσο η υγεία και το ψωμί. Επίσης στα δίσεκτα αυτά χρόνια πολύτιμη και επικίνδυνη είναι η ευεργεσία.

Στις 26 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου, και παραμονές της εθνικής γιορτής, μια συμπολίτισσά μας η κυρία Άννα Κιοσόγλου – Καψωμενάκη, παρουσίασε μια σεμνή εκδήλωση σε αίθουσα του ξενοδοχείου «Πλάζα» η οποία σκοπό είχε: να μεταδώσει ιστορικές σελίδες από βιώματα δικά της από τα οποία μπορούσε κανείς να αντιληφθεί δύο κεφάλαια: Το πρώτο είναι η συμβολή του πατερά της Αντώνη Κιοσόγλου, στο χωριό Χαϊχούτες της Κω, ο οποίος έχτισε σχολείο και το λειτούργησε με δικές του δαπάνες κατά τη διάρκεια Γερμανικής Κατοχής και το δεύτερο η αξία της Παιδείας στα σκλαβωμένα ελληνόπουλα.

Η κ. Άννα Κιοσόγλου, με τη βοήθεια φωτεινών διαφανειών, προσπάθησε να τεκμηριώσει τα όσα ανέφερε, αφού πρώτα ενημέρωσε τους προσκεκλημένους της πως η ιστορία που αναφέρεται ξεκινά από την ανακωχή του Μπαντόλιο, όταν δηλαδή οι μισοί Ιταλοί συνθηκολόγησαν με τους Γερμανούς και οι άλλοι μισοί παρέμειναν ανεξάρτητοι.

Τότε (1943), Βρετανοί και Γερμανοί αντάλλασσαν θανατηφόρα πυρά με αποτέλεσμα να μην χάνουν μόνο τη ζωή τους οι στρατιώτες στις μάχες, αλλά να βρίσκουν τον θάνατο και οι νησιώτες, Δωδεκανήσιοι όπως στα χωριά της Κω, της Ρόδου και αλλού μέσα και έξω από τα σπίτια τους. Στο χωριό Χαϊχούτες όπου διέμενε η Άννα με την υπόλοιπη οικογένειά της, δεν υπήρχε σχολείο.

Τότε ο πατέρας της αποφάσισε να χτίσει με δικές του δαπάνες ένα σχολείο, ώστε τα παιδιά να μάθουν γράμματα. Γεγονός εντελώς αταίριαστο με τον πόλεμο. Υπήρχαν λοιπόν άνθρωποι – ευεργέτες που αντί να διαθέσουν τα χρήματά τους αγοράζοντας άλλες περιουσίες, όπως κάνουν αρκετοί σε κάθε πόλεμο, ξόδεψαν για να μάθουν τα παιδιά γράμματα. Με κίνδυνο να θανατωθούν! Και το 1944, ημέρα του Αγίου Δημητρίου ύψωσαν την ελληνική σημαία στο κωδωνοστάσιο!

Να λοιπόν ένας ευεργέτης, με καταγωγή από το Καστελλόριζο και κάτοικος της φιλόξενης Κω, που δεν πρέπει να ξεχαστεί η προσφορά του και το έργο του. Τα παιδιά του δημοτικού, μάθαιναν όχι μόνο γεωγραφία και αριθμητική, αλλά και άλλες γνώσεις, αφού υπέβαλλαν διάφορες ερωτήσεις στο δάσκαλό τους. Η φοίτηση στο σχολείο, αποτελεί απαραίτητο στοιχείο της εθνικής μας συνείδηση και ταυτότητας, η οποία δεν μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς την ενεργή συμμετοχή του εκπαιδευτικού και την ευεργεσία των πολιτών.

Συνοψίζοντας όλα αυτά τα οποία ειπώθηκαν, θα πρέπει να σταθούν ως φάροι μίμησης, παραμερίζοντας την αισθητική των μέσων μαζικής αποβλάκωσης, καθώς και τους λογής λογής δικτατορίσκους της ζωής μας.
Ας εμπνευστούμε από αυτούς τους αξέχαστους συμπολίτες μας, οι οποίοι υπήρξαν γενναίοι και ελεύθεροι και αντιστάθηκαν με την ψυχή τους, με τα έργα τους σε αντιδιαστολή με άλλους που απλώς δεν έπραξαν απολύτως τίποτα.

Σημείωση: Ο Άγιος Δημήτριος είναι ημιορεινός οικισμός στα νοτιοδυτικά της νήσου Κω στα Δωδεκάνησα σε υψόμετρο 270 μέτρα. Μέχρι το 1950 αναφερόταν με το όνομα Χαϊχούτες, οπότε και μετονομάστηκε.

Ο ναός πιθανολογείται ότι είναι κτισμένος προς τα τέλη 19ου - αρχές 20ου αιώνα, στη θέση παλαιοτέρου ναού ρυθμού παλαιοχριστιανικής βασιλικής, λόγω των πολυάριθμων μαρμάρινων αρχιτεκτονικών μελών που υπάρχουν ενσωματωμένα σε αυτόν.