Η άγνωστη ομορφιά της Καλύμνου μέσα από τη ματιά ενός ανήσυχου επισκέπτη!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει στο advendure.com
ο Ηλίας Καλαϊτζής

Κάλυμνος!!! 'Ένας άγνωστος κρυμμένος θησαυρός, για εναλλακτικές δραστηριότητες που θέλει να γίνει σημείο αναφοράς στους λάτρεις της αναρρίχησης, των καταδύσεων αλλά και των απίθανων άγνωστων trail διαδρομών, σε συνδυασμό με το έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα που επίμονα σου δείχνει. Δεν μπορείς να αντισταθείς εύκολα στη γοητεία που σου προσφέρει απλόχερα το βραχώδες τοπίο της Καλύμνου, από κάθε σημείο. Το βλέμμα σου χάνεται ανάμεσα σε σπήλαια, κατακόρυφα βράχια ,εκκλησάκια και μοναστήρια κρεμασμένα στους σχιστόλιθους, δημιουργώντας μια παλέτα σπάνιας ομορφιάς.

Φτάνοντας στο λιμάνι, μια τεράστια ζωγραφισμένη Ελληνική σημαία, κυματιστή στα βράχια, σε συγκινεί και αμέσως βλέπεις να σε αγκαλιάζει το θρησκευτικό στοιχείο του νησιού. Παντού εκκλησίες ...Μικρές, μεγάλες, ακανόνιστα τοποθετημένες, σε τυλίγουν σε κάθε στροφή που κάνεις, ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία του Νησιού. Λίγο σηκώνεις τα μάτια σου και να...το μοναστήρι του Αγίου Σάββα, ενός τοπικού Αγίου «του παππού» μας, όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι, ξεπροβάλλει και σε κάνει να απορείς...ναι! έζησε, αγάπησε και αγίασε μέσα σε αυτό το νησί και τον θεωρούν δικό τους.

Το λιμάνι της Πόθιας, γεμάτο τουριστικά ξύλινα καραβάκια αραγμένα περιμένοντας την άνοιξη ...πιο δίπλα, ψαρόβαρκες.... άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, με σημαία, εκτός της Ελληνικής, δίπλα της να κυματίζει του Αγίου πολιούχου του Νησιού.... ναι του δικού τους Αγίου Νικόλαου που έτυχε να ζήσω στην εορτή του. Μια γιορτή με τιμή και αναμνήσεις από τα δύσκολα χρόνια που έζησαν τόσες μα τόσες γενιές στις θάλασσες, αλλά με τον προστάτη τους να μην τον ξεχνούν ποτέ!

Αφήνοντας για λίγο το θρησκευτικό χαρακτήρα, ταξιδεύουμε προς τα μέσα. Στα κτίρια κυριαρχεί η αρχιτεκτονική μιας άλλης εποχής, τα παλιά παλεύουν στον χρόνο να κρατήσουν τα όμορφα σχέδια και τα καινούργια να μοιάσουν σε αυτά.

Εκεί λοιπόν που περπατάς, στα τελευταία σπίτια, ξεκινούν μικρά ασαφή μονοπάτια με αρκετή κλίση που σε οδηγούν στις θεόρατες σπηλιές, άλλες να κοιτούν κατά πάνω σου άλλες προς τη θάλασσα καλώντας σε να τις εξερευνήσεις. Στην πίσω πλευρά του νησιού καθώς έκανα την πρώτη μου περιπολία, κόκκινα χρωματιστά μικρά ανθρωπάκια να βρίσκονται στις παρυφές των βράχων ...Όπα λέω.....πού βρισκόμαστε; στο Κολοράντο; στο Γιοσέμιτι της Καλιφόρνιας; Νομίζεις ότι βλέπεις ντοκιμαντέρ με βραβείο Πούλιτζερ!

Σταματάω και πάω πιο κοντά. Πράγματι παρά τον χειμωνιάτικο καιρό, ξένοι αναρριχητές ήρθαν από μακριά.... γιατί; Μα για τα καλύτερα πεδία του κόσμου! Ναι ακριβώς! ψάχνοντας και ρωτώντας … ’’αααα δεν το ξέρετε; Έρχονται εδώ από παντού για τα βράχια μας! Είναι τα πιο διάσημα στον κόσμο’’ μου είπαν ντόπιοι περαστικοί. Άρχισα να γκουγκλάρω να δω τι λένε αυτοί και αμέσως βρήκα το The North Face Climbing Kalymnos festival, γεμάτο ξένους αθλητές από όλο τον κόσμο να σχολιάζουν, να έχουν ως προφίλ τους τα βράχια αυτά που έβλεπα μπροστά μου ακριβώς.

Αφήνοντας προσωρινά την αναρρίχηση, που εκεί θα καταλήξω ξανά, με τη βοήθεια μιας τρομερά χρήσιμης εφαρμογής (kalymnos hiking), άρχισα να τρέχω στις trail διαδρομές του νησιού, με τη διαδρομή Χώρα - Προφήτης Ηλίας, στην κορυφή του νησιού, να με καθηλώνει. Φτάνοντας στην κορυφή, μέσα από μια διαδρομή με πέτρινο μονοπάτι, σου κόβεται η ανάσα και βλέπεις τόσα νησιά μικρά και μεγάλα, το νότιο Αιγαίο να απλώνεται σαν βεντάλια μπροστά σου. Προσέχοντας αριστερά βλέπεις τα Ίμια, τα νησάκια που όταν τα προσέχεις, σκιρτάει κάτι μέσα σου και δακρύζεις χωρίς να ξέρεις το ακριβές γιατί.

Πάνω ακριβώς από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, ζωγραφισμένη και από τις δύο πλευρές η Ελληνική σημαία!! Όχι!!! σε εμάς στην ήπειρο δεν υπάρχουν τόσες, όμως εδώ πρέπει. Είμαστε τόσο δίπλα στους γείτονες μας, που η Σημαία είναι παρηγοριά! εμπνέει σεβασμό και σιγουριά.Τρέχοντας γρήγορα τον κατήφορο, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: δεν είναι δυνατό να μην έχουν ακόμα αγώνα ορεινού τρεξίματος στο νησί. Έχει τόσες διαδρομές με τη θάλασσα από τη μια να απλώνεται παντού και από την άλλη τα θεόρατα βράχια, τις σπηλιές και τα αναρίθμητα εκκλησάκια, που είναι κρίμα να στερούνται όλα αυτά τόσοι αθλητές. Ηλία (συζητώντας με τον εαυτό μου) κάτι πρέπει να γίνει και να φτιάξουμε έναν αγώνα αλλά πώς; πότε; θα το αγκαλιάσει ο κόσμος; Όμως όλα τα όμορφα κάπως έτσι απλά δεν ξεκινούν; Για να δούμε....

Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και ποιο έντονα όταν φτάνοντας στο γραφικό Καντούνι ανέβηκα στο Εκκλησάκι του Σταυρού, μετά από μια γλυκιά ανηφόρα, έχοντας απέναντι μου, άλλοτε το Αιγαίο και άλλοτε τα θεόρατα βράχια του Αργινοντα, με τα διάσημα πλέον αναρριχητικά πεδία. Φτάνεις και κάνεις τον Σταυρό σου για όλο αυτό το μεγαλείο. Πράγματι η ονομασία στο Εκκλησάκι δεν είναι τυχαία.

Αφήνοντας το όμορφο εκκλησάκι, τρέχοντας στο πέτρινο μονοπάτι, τραβερσάρουμε θέλοντας να φτάσουμε στο τέρμα της διαδρομής, στον Άγιο Φώτιο. Εκεί λέω είναι περίπου τρία χιλιόμετρα.... θα το πάω συνεχόμενα (να κάνουμε και την προπόνηση μας σωστά!). Να όμως που δεν μπορείς γιατί σε σταματάει συνέχεια το ξεχωριστό φιδίσιο περίγραμμα του νησιού, που ντύνεται με τα γαλαζοπράσινα νερά και τους κολπίσκους προκαλώντας σου παραίσθηση .... παραλίγο να πέσεις μέσα...

Φτάνοντας στο τέρμα βλέπεις τον Άγιο Φώτιο..... να κάθεται στο βράχο να σε καλεί με τις κυματιστές σημαίες στην είσοδο του! Η επιστροφή σε επιβεβαιώνει για τα προηγούμενα, μόνο που εδώ είπα τέλος! Είμαστε κοντά για το πρώτο kalymnos trail!! Πώς; με τι τρόπο; με ποιους; Δεν μπορεί! θα πιάσω μερικούς δημοτικούς συμβούλους με το ζόρι και θα τους μυήσω στο trail running και ίσως για να γλιτώσουν από εμένα συμφωνήσουν να το οργανώσουμε!

Στη επίσκεψη μου στην Κάλυμνο ανάμεσα στους ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίσω ήταν και ο κ. Γρηγόρης με την αγαπητή του σύζυγο κ. Σεβαστή! Τους γνώρισα μέσω δικών μου ανθρώπων, απλοί καλοσυνάτοι με χαμόγελο, να θέλουν να μείνεις ευχαριστημένος από όλα. Πράγματι λοιπόν, το πρωί του Αγίου Σπυρίδωνος, ξεκινήσαμε να πάμε σε ένα γειτονικό Νησάκι, τη γραφική Τέλενδο, προκειμένου να γίνει η λειτουργία και είναι έτσι ακριβώς, γιατί αν δεν υπηρετούσαν τόσα χρόνια το αναλόγιο αυτοί οι άνθρωποι με την καρδιά τους, δύσκολα να λειτουργούσε η ενορία του νησιού.

Φτάνοντας λοιπόν στο λιμανάκι, μας περίμενε ο βαρκάρης ,ο οποίος μόλις έφερνε τους μοναδικούς δυο μαθητές γυμνασίου, για να πάνε στο σχολείο, μια όμορφη σκηνή σαν καρτ ποστάλ που δείχνει το πώς κρατιούνται ζωντανές οι μικρές γωνιές της Ελλάδας μας. Βέβαια! λειτουργεί δημοτικό με τρεις μόλις μαθητές παρακαλώ! πράγμα που σε κάνει υπερήφανο αμέσως μόλις το ακούς! Η Θεία Λειτουργία αληθινή μυσταγωγία, με λειτουργό Ιερομόναχο από μοναστήρι της Καλύμνου, που ήρθε και αυτός μαζί μας και παρόντες πάνω από τους μίσους κατοίκους του νησιού, να ψέλνουν όλοι μαζί σαν τα παλιά τα χρόνια. Τελειώσαμε με λουκουμάδες, ζεστό Ελληνικό καφέ και πάλι με το καραβάκι πίσω στην Κάλυμνο.

Λουκάς Ντουρντουρέκας: σημείο αναφοράς στην αναρρίχηση και κυρίως στο μέλλον των παιδιών του νησιού, που μέσα από αυτήν θα μπορέσει να την εκτινάξει. ΄Ενας ταπεινός αθλητής που μαθαίνεις από άλλους ή από περιοδικά, ότι είναι μέσα στους τρεις τέσσερις καλύτερους αναρριχητές στην Ελλάδα. Ηλία, έλα μεθαύριο, θα έχουμε μια γιορτούλα στο γυμναστήριο, έτσι με δικά μας παιδιά για εμάς. Για να δούμε, λέω, τι γίνεται εκεί. Πράγματι απόγευμα της Κυριακής τι να δω! Αθλητικό κέντρο αναρρίχησης Καλύμνου και με μεγάλα γράμματα «ΙΔΡΥΜΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΥΒΑΛΗ», μου θύμισε όπως στο Μέτσοβο το Ίδρυμα Τοσίτσα. Τι ωραία να υπάρχουν ευεργέτες που να δίνουν τόσα στην Ελλάδα μας, στο τόπο που όπου και να φτάσουν και οποία θέση να κατέχουν δεν την ξεχνούν ποτέ!

Μπαίνω μέσα και βλέπω το Λουκά σε μια πίστα αναρρίχησης να κοιτάει λεπτομέρειες πριν το τοπικό event. Σιγά σιγά, άρχισαν να έρχονται άντρες, γυναίκες, παιδιά, όλοι φίλοι μεταξύ τους, ένα καλό οικογενειακό κλίμα, όμορφο, να αρχίζουν να κάνουν προθέρμανση ανεβαίνοντας άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο προσεκτικά, με τα μικρά παιδάκια του Λουκά να γράφουν σε κάτι τετράδια τις προσπάθειες και τα αποτελέσματα κάθε αθλητή.

Ναι πράγματι εκεί έβλεπες μια ζωντανή Κυψέλη, κάτι που μπορεί με τη βοήθεια όμως της τοπικής κοινωνίας αλλά κυρίως των Αρχόντων του τόπου να εκτιναχθεί, να βγουν όλα τα παιδιά αυτά αυριανοί εκπαιδευτές στους χιλιάδες των αθλητών που κατακλύζουν το νησί κάθε χρόνο. Την Κάλυμνο την είχα ακούσει πριν μερικά χρόνια εξαιτίας της αγαπημένης μου εταιρίας The North Face που είχε διοργανώσει φεστιβάλ αναρρίχησης, που εντάξει ακόμη συνεχίζεται κάπως το φεστιβάλ, αλλά χωρίς εταιρίες, με μικρότερη δυναμικότητα.

Είναι τόσο απλό Δήμαρχε μου, πολιτικοί άρχοντες, εκμεταλλευτείτε τον τόπο όπου ζείτε! ναι, κοιτάξτε γύρω σας τον φυσικό πλούτο που απλόχερα σας χάρισε η φύση και ο Θεός, μαζέψτε αυτά τα παιδιά και ζητήστε τους να συνδιοργανώσετε μαζί κάτι δυνατό, η Κάλυμνος θα μπορέσει να έχει ανεργία μηδέν ναι! και τα νέα παιδιά της να γλιτώσουν από αλλά κακά που δυστυχώς έχει αρκετά από αυτά στο νησί......

Μαγευτικό το long run, δίπλα στην άγρια πλευρά του νησιού με τα βράχια δεξιά και το απέραντο γαλάζιο στα αριστερά σου, προς τον Εμποριό, με μοναδικά εμπόδια τα πανέμορφα νησάκια, άλλα μικρά και αλλά μεγαλύτερα, που σε κάνουν να σταματάς συχνά! Ναι, δεν μπορείς και λοξοδρομείς! Ακόμα και παρωπίδες να είχες σε μαγνητίζει το τοπίο! Σου λέει σταμάτα να με δεις από εδώ, να με χαρείς! Πράγματι! Δεξιά χωρίς να καταλάβω το πώς, σκαρφάλωσα στη θεόρατη GRANDE GROTTA, η ονομασία της σπηλιάς σημείο αναφοράς που πήρε την ονομασία από Ιταλό διάσημο αναρριχητή τέλος δεκαετίας του ‘90. Από εκεί βλέπεις την Τέλενδο καλύτερα από πουθενά και απλώς την κοιτάς, μόνο που πριν την αφήσω της είπα ότι θα ανέβω τις επόμενες μέρες στην κορυφή της για να δω αντίστροφα το μεγαλείο της σπηλιάς και από εκεί!!!

Χτυπάει το τηλέφωνο … ο Λουκάς! έλα αδερφέ του λέω! Ηλία, Κυριακή πάμε στα βράχια να σου δείξω αναρρίχηση μετά την Εκκλησία; Όλο χαρά και αινιγματική διάθεση: Φύγαμε του λέω. Να ντυθώ! Τι να φορέσω; όχι, έχω αυτό της The North Face, αυτά τα παπούτσια δεν κάνουν, με τα πολλά πιστός στο ραντεβού του, με μάζεψε μαζί με τον ανιψιό του τον Αχιλλέα και πάμε και πάμε ώσπου φτάσαμε μετά από τον όρμο του Αργνινόντα σε κάτι κατακόρυφα βράχια.

Άρχισε να βγάζει κράνος, σχοινιά, καραμπίνερ, κρίκους, ενώ ο μικρός λες και πήγαινε για καφέ, άνετος τακτοποιούσε τα σχοινιά ,τόσο γνώριμα σε αυτόν. Άρχισε το μάθημα λοιπόν... πρώτα από όλα Ηλία.. ασφαλίζουμε έτσι, δενόμαστε από εδώ, πιάνουμε από εκεί ...ουφ τα μπέρδεψα Λουκά, ο μικρός εντωμεταξύ τίποτα! Ντύθηκε, ζώνες, κράνος, κρίκους στο μπαμ! Λοιπόν Αχιλλέα, λέει, πάμε να δείξουμε στον Ηλία μας. Αρχίζει με ευκολία να σκαρφαλώνει στα βράχια ασφαλίζοντας τη διαδρομή σαν να παίζει play station. Για πότε έφτασε στο ρελέ (τέρμα διαδρομής ) απίθανο και μετά χραπ - χραπ, μέσα σε δευτερόλεπτα, ήταν κάτω!

Λοιπόν Αχιλλέα! είσαι το μέλλον αυτού του τόπου! Με το θείο σου, θα αλλάξετε όλο το νησί και θυμήθηκα τα παραπάνω. Ο Λουκάς.... έλα πάμε Ηλία, η σειρά σου! κοιτάω πίσω σαν τον ΘΟΥ ΒΟΥ μήπως και υπάρχει άλλος, αλλά ωχ! εμένα έλεγε. Έλα, πάμε, το έχεις! παίρνω θάρρος, βάζω ζώνες κλπ και αφήνοντας τον φόβο άρχισα να σκαρφαλώνω τον βράχο μπροστά μου. Έτσι! τώρα δεξιά, έχει μια χούφτα.. μπράβο πατάς αριστερά.. τώρα δύναμη και τέλος!

Παιδιά ο άνθρωπος το έχει και χαζό μπορεί να τον μάθει. Μετά από λίγο, αφού καμάρωνα σαν πρωτάρης, έλα πάμε στην δίπλα επίπεδο 6A. Ρε Λουκά πότε φτάσαμε στο έξι κιόλας..γέλια!!! Πάμε καλά! το έχεις! και παρά του ότι δεν το πίστεψε κανείς..... ναι τα κατάφερα και έβγαλα και την άλλη διαδρομή. Χαρούμενος με το 6Α στα χέρια μου πλέον κατηφορίσαμε προς τα κάτω συζητώντας για το μέλλον των νέων παιδιών της Καλύμνου που μπορεί να γίνει λαμπρό!!!

Πριν αποχαιρετήσω την άγρια ομορφιά της Καλύμνου, όπως είχα υποσχεθεί, πήγαμε στη μικρή Τέλενδο, για να εντοπίσουμε τις ομορφιές τις. Φτάνοντας λοιπόν στο λιμανάκι, στις Μυρτιές βλέπω .... μάλλον δεν βλέπω κανέναν, όλα ήρεμα .....ωχ! λέω, εκτός που δεν ξέρω καλό κολύμπι, δεν θα φτάσω ποτέ! Άρχισα να κουνώ τα χέρια μήπως με δει κάποιος καπετάνιος από δίπλα, από απέναντι και ξαφνικά βλέπω σε λίγα λεπτά ένα καΐκι μικρό να έρχεται προς το μέρος μου.

Μόνος, αγέρωχος ο καπετάνιος, μου γνέφει να ανέβω και πηδάω μέσα πριν φτάσει στον ντοκ. Σε λίγα λεπτά, φτάνουμε στο μικρό μας νησάκι και μετά από τις σχετικές οδηγίες που πήρα, άρχισα το τρέξιμο αρχικά προς το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, ένα έργο τέχνης στην πίσω πλευρά του νησιού, που φτάνεις περνώντας μέσα από αρχαία Ρωμαϊκής εποχής. Αμέσως μετά, ο δύσκολος δρόμος για τον Άγιο Κωνσταντίνο, γνωστή αλλά κουραστική διαδρομή, με ανηφόρες!

Λίγο ακόμα και να … ξεπροβάλει μπροστά μου ο Άγιος περικυκλωμένος από παλαιοχριστιανικά χαλάσματα. Μετά από δυο ανάσες, ξεκίνησε πιο γοργά τώρα η επιστροφή ώσπου με σταματά η θέα της Πελώριας GRANDE GROTTA που μας είχε μαγνητίσει μόλις εχθές στο long run. Αφήνοντας το παραθαλάσσιο μονοπάτι, τρέχοντας φτάσαμε πάλι στο λιμάνι, όπου την φορά αυτή πιο προετοιμασμένος παίρνω τηλέφωνο τον καπετάνιο και πάλι μέσα σε δυο λεπτά το καϊκάκι να το πάλι μπροστά μου!

Κλείνοντας για όποιον άντεξε και διάβασε μέχρι εδώ, παραθέτω τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε:
Μου άρεσε:
- Η γοητεία και το δέος της άγριας ομορφιάς με τα τεράστια σπήλαια και βράχια σε όλο το νησί
- Οι απίθανες διαδρομές - κυρίως trail - τόσο στην Κάλυμνο, όσο και στο μικρό της αδερφάκο τη γραφική Τέλενδο
- Τα αμέτρητα εκκλησάκια και μοναστήρια, το ονόματα, το θρησκευτικό αίσθημα που ήδη είναι μεγάλο στους κατοίκους.

- Οι Συστηματικές ακολουθίες γεμάτες μυσταγωγία στο Άργος με τον Π. Ιγνάτιο, φύλακα της ορθοδοξίας να προσελκύει κυρίως νέους στην εξομολόγηση και Θεία Λατρεία.
- Οι σχεδόν 3.000 αναρριχητικές διαδρομές και οι 10.000 των τουριστών που έρχονται κάθε χρόνο για αυτές!!!
- Η αυτοθυσία και το φιλότιμο των λίγων Αστυνομικών του νησιού που με την καθοδήγηση και επαγρύπνηση της διοίκησης, καταφέρνει τόσα, ιδίως στη γνωστή μάστιγα της εποχής μας που καταστρέφει τα νέα της παιδιά.

- Ότι την ημέρα των Χριστουγέννων την έζησα τόσο αληθινά και ζεστά στο σπίτι του κ. Γρηγόρη και της κ. Σεβαστής όπου μαζεύτηκαν όλοι οι συγγενείς και από το εξωτερικό, αμέσως ένιωσα το λιγότερο σαν το σπίτι μου. Άνθρωποι που σε βλέπουν για πρώτη φορά να σου μιλούν ζεστά να θέλουν κάθε στιγμή να μην σου λείψει τίποτα το μυαλό σου σε ταξιδεύει στις ιστορίες του Φώτη Κόντογλου από τα παλιά! Λοιπόν οι ομογενείς μας την λατρεύουν την Ελλάδα μας τέλος …ναι ίσως περισσότερο από όσο εμείς.

Δεν μου άρεσε:
- Ότι μετά από μισή ώρα βροχής, ο κεντρικός δρόμος του νησιού γίνεται χείμαρρος και ακόμη δεν μπορούν να δώσουν λύση!!!
Θα ήθελα: Απλώς να ξανάρθω!!!
Θερμές ευχαριστίες στα καταπληκτικά χαρούμενα παιδιά του Μikel Καλύμνου που μου κρατούσαν συντροφιά φτιάχνοντας τον καλύτερο καφέ και όχι μόνο και κυρίως όλους εσάς τους φίλους αναγνώστες, που αφιερώσατε τον χρόνο (όσοι αντέξατε) για τη βιωματική περιγραφή ενός άγνωστου τόπου! Τέλος, ευχαριστώ πολύ την φίλη μου την Ευαγγελία από την Πρέβεζα που βοήθησε ουσιαστικά στη διόρθωση του κειμένου!
Εις το επανιδείν!