Η προβληματικότητα της κάλυψης θέσεων με κατάλληλο προσωπικό στον κλάδο του τουρισμού και όχι μόνο

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Μιχαήλ Β. Μαντικός
Σμήναρχος ε.α.

Διάφορες μελέτες και επαγγελματίες του τουρισμού, καταγράφουν και αναφέρουν αντίστοιχα, προβλήματα στελέχωσης του κλάδου φιλοξενίας. Ενδεικτικά αναφέρεται η έλλειψη κατάλληλων στελεχών και συγκεκριμένα σε ειδικότητες όπως: καμαριέρες, κηπουροί, βοηθοί κουζίνας, μάγειροι, σερβιτόροι, ρεσεψιονίστ, μαιτρ κ.α.

Επίσης, σκιαγραφούν ως κατάλληλα στελέχη τα πιο διαβασμένα, τα πολύγλωσσα (δεξιότητες του σκληρού πυρήνα – Hard Skills), τα ευγενικά, τα χαμογελαστά και γενικά τα άτομα εκείνα που είτε έχουν την κατάρτιση, είτε είναι προικισμένα με το αίμα της φιλοξενίας και έχουν όρεξη για δουλειά (ήπιες δεξιότητες- Soft Skills). Δεν παραλείπουν δε να τονίσουν την ανάγκη μεγαλύτερου ποσοτικού αριθμού σχολών τουρισμού, με υψηλή ποιότητα εκπαίδευσης.

Μάλιστα, συμπληρώνουν ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν γυρίσει την πλάτη σε αυτά τα επαγγέλματα και ότι τα τελευταία χρόνια δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και τις θέσεις των σερβιτόρων και κηπουρών με πρόσωπα ελληνικής καταγωγής.

Παράλληλα, ως πρώτο κίνητρο που παρέχεται στον εργαζόμενο για να είναι ευχαριστημένος και να παραμείνει στην επιχείρηση, αναφέρεται η καλή αμοιβή και ακολουθεί η διαρκής κατάρτιση εντός του εργασιακού χώρου.

Όμως, παρότι δίνονται όλα αυτά, κάτι λείπει ή υπολείπεται. Αυτό το κάτι ξεκινά από το εργασιακό περιβάλλον. Δηλαδή:

1. Αξιοπιστία της διοίκησης, που εμπεριέχει την αποτελεσματική επικοινωνία μέσα στην επιχείρηση, την αποτελεσματική και αποδοτική αξιοποίηση των υπαρχόντων πόρων και την ακεραιότητα, τιμιότητα και ηθική από πλευράς διοικούντων.

2. Σεβασμό προς τους εργαζομένους που σημαίνει ότι υπάρχει έμπρακτη- μεθοδική υποστήριξη στην επαγγελματική ανάπτυξη και εξέλιξη του εργαζομένου, υπάρχει συνεργασία και ουσιαστική εμπλοκή των εργαζομένων στις αποφάσεις και υπάρχει φροντίδα και προσωπικό ενδιαφέρον προς τους εργαζομένους από τους προϊσταμένους έως το ανώτατο επίπεδο διοίκησης – ιδιοκτητών.

3. Αίσθημα δικαιοσύνης, δηλαδή η συμπεριφορά της διοίκησης είναι ισότιμη και δίκαιη και οι προσλήψεις - προαγωγές γίνονται με αντικειμενικότητα – αμεροληψία, μέσω διαφανών και μετρήσιμων διαδικασιών.

4. Υπερηφάνεια που νιώθουν οι εργαζόμενοι. Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι να έχουν την αίσθηση προσωπικής συμμετοχής και συνεισφοράς στα αποτελέσματα, να νιώθουν ικανοποίηση από την επίτευξη των στόχων της ομάδας και να νιώθουν υπερηφάνεια για τα προϊόντα και το κοινωνικό πρόσωπο της εταιρείας.

5. Συντροφικότητα που αναπτύσσεται. Στο πλαίσιο αυτό ο εργαζόμενος νιώθει άνεση, οικειότητα και ειλικρίνεια στις σχέσεις με τους συναδέλφους του, η εργασιακή ατμόσφαιρα είναι ευχάριστη, φιλόξενη και φιλική και γενικά υπάρχει διάχυτο το κλίμα ομαδικότητας, υποστήριξης και κοινότητας μέσα στην εταιρεία.

Όλα όσα προαναφέρθηκαν, ως στοιχεία που λείπουν ή υπολείπονται- ευτυχώς όχι από όλες τις εταιρείες- απαιτούν πρωτίστως, εμπνευσμένους ηγέτες – όχι απλούς διαχειριστές- που ξέρουν να ακούν τους άλλους και να μιλούν ελάχιστα, επιχειρηματίες που έχουν όραμα χωρίς καιροσκοπισμό και αντίληψη ότι δεν τα ξέρουν όλα και τέλος, υπαλλήλους που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη και των ήπιων δεξιοτήτων τους (Soft Skills).

Φυσικά, όλα αυτά εξελίσσονται σε ένα εταιρικό περιβάλλον που ενισχύεται και αναπτύσσεται με σχέδιο, πρόγραμμα και όραμα.