Μέριμνα για τα παιδιά, όπου γης

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Μανόλης Ζουμπάς

Η μορφή της μάννας κοντά στην κούνια του μωρού, βρέφους, νήπιου, τρυφερή, στοργική, φωτίζεται μ΄ ένα ουρανόσταλτο φως και ο φωτισμένος δρόμος, μας απομακρύνει τα επακόλουθα της λύπης, πεσιμισμού, μαρασμού, κακομοιριάς, αιώνιας νύκτας, εκμηδένισης της ζωής.

Το ρολόι της φροντίδας αυτής ακινητεί και, περιμένει την αστραπή που θα εκπηδήσει από την ψυχή της, να φωτίσει το δρόμο της λυτρώνουσας αγάπης. Είναι αντικειμενική ανάγκη, απαρασάλευτη η εμμονή των γονιών για το καλό του παιδιού.

Η ποιοτική στάθμη της μητέρας, υψώνει την ποιοτική στάθμη ολόκληρου του λαού. Οι γονείς όλου του κόσμου με το χαμόγελό τους, τη θαλπωρή, λεπτότητα, γίνονται ήλιος τρυφερότητας την ώρα που σφίγγουν στη θερμή αγκαλιά τη ζωή, το αγγελούδι τους, το οποίο στερεώνεται σε ακλόνητα θεμέλια, αδιατάρακτα από θύελλες, καταιγίδες. Η γιαγιά, η μάννα του πατέρα και της μητέρας που του παιδιού της το παιδί το θέλει δυο φορές παιδί της, απαραίτητη στην οικογένεια, του μιλά απλά.

Οικογένεια θεμέλιο της ανθρωπότητας, προσφέρει υποδειγματική αγωγή, βασικός παράγοντας πολιτισμού. Είναι το θερμοκήπιο, πρωτόπλασμα του παιδιού, πυρήνας της η βάση υπόστασης των πολιτών, ο σταθμός πρώτων βοηθειών, ομάδα ανθρώπων που συνδέονται με φυσικούς δεσμούς και ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Απαραίτητη η στενή συνεργασία των δυο φύλων. Η αγάπη παίζει βασικό ρόλο και στην κοινωνία. Θαυμαστή, ακούραστη η προσφορά του πατέρα, η ολοπρόθυμη αυτοθυσία της μητέρας και, κάνουν τα παιδιά τους επίγειους αγγέλους.

Στη συμπαντική κοινωνία το παιδί (7-13 ετών) είναι μικρός άνθρωπος με ιδιαίτερη σωματική μορφολογία, εξελίσσεται οργανικά, με τρόπους συμπεριφοράς που αντιδιαστέλλονται με τους ηλικιωμένους, με άστατη ευκολομετάβλητη διαγωγή, στην οποία κυριαρχεί το παιχνίδι, ζει το δικό του ωραίο κόσμο, γι’ αυτό υπάρχει νοσταλγία στην πρώτη παιδική ηλικία, στην οποία πολλά θέματα των εφήβων έχουν τις ρίζες τους.

Έχει τις προδιαθέσεις για μάθηση, η οποία είναι η μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, η μόρφωση ανάπτυξη των ψυχοπνευματικών ικανοτήτων έχει ανάγκη να προϋπάρχει η μάθηση που χωρίς αυτή δεν επιτυγχάνεται μόρφωση, με την οποία καταξιώνεται κάποιος. Η συνύπαρξη μάθησης και μόρφωσης οδηγεί στην εξέλιξη. Με τη γνώση εντοπίζει την αλήθεια, ερμηνεύει κάθε κατάσταση, ενδοσκόπηση, απελευθερώνει κάθε καταναγκασμό, παύει να είναι δέσμιος του φόβου, απελευθερώνει τη σκέψη, τη δράση. Άνανδρος πνευματικά είναι εκείνος ο οποίος δε σηκώνει το βάρος της αλήθειας. Τα εμπόδια συντρίβονται στο βράχο της εργατικότητας.

Για ένα υψηλό στόχο, καμιά θυσία δεν είναι μεγάλη. Το αίσθημα της ευθύνης επιβάλλεται. Εμείς, τα παιδιά καλύπτουμε το χρόνο στις τρεις διαστάσεις του. Παρελθόν, παρόν, μέλλον. Εμείς το παρόν και παρελθόν και τα παιδιά ως μέλλον. Λαέρτης, Οδυσσέας, Τηλέμαχος.

Οι γονείς καταβάλλουν προσπάθειες να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με ένα επάγγελμα, απαραίτητο μέσο για να ζήσουν, αλλά και συνάλληλη, παράλληλη νοοτροπία που διώχνει το φιλοτομαρισμό. Εξασφαλίζουν τα υλικά αγαθά, μέσα ευζωίας. Το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται ιδιαίτερα στους οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι καθορίζουν κατά το πλείστον και την πολιτική, εθνική, πολιτιστική ζωή της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος κατ’ Αριστοτέλη, είναι πρώτα οικονομικό και έπειτα πολιτικό «ζώον».

Ο κερδώος Ερμής απέβη ο προπομπός της πολιτιστικής ανάπτυξης, ο αγγελιοφόρος νέων ιδεών, γνώσεων, ο σοφός λόγιος, ο οποίος πήγαινε από τόπο σε τόπο «ου μόνον κατ’ εμπορίαν αλλά και θεωρίαν». Ιππεύει τα όρη, διαβαίνει ερήμους και ζούγκλες. Το εμπόριο παγκόσμιος συνδετήρας και ειρηνοποιός δύναμη. Κανένα επάγγελμα δε θεωρείται ανώτερο ή κατώτερο. «Έργον ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ’ όνειδος». Ησιόδου.

Τα παιδιά στο σχολείο θα τύχουν παιδείας, η οποία δεν είναι μόνο εκπαίδευση, είναι κάτι ευρύτερο, βαθύτερο. Η παιδεία αρχίζει από τις πρώτες ώρες της ζωής, μέχρι τις τελευταίες, η εκπαίδευση είναι μερικότερη έννοια.

Ο παιδαγωγός έχει συνείδηση της αποστολής του, αρχίζει από το εαυτό του, αυτόγνωση (Γνώθι σαυτόν), αυτοαγωγή, είναι ο γιατρός της ψυχής, ηθικός σταυροφόρος, αναπτύσσει καρποφόρα το πνεύμα της υπευθυνότητας, περίλαμπρος πνευματικός εργάτης. Τα βοηθά να μεστώσουν, να ανδρωθούν, αντικρύσουν, όσο γίνεται, άφοβα τη ζωή.

Δεν μπορεί κανένας στον κόσμο που ζει, να μη φοβήθηκε ποτέ στη ζωή του. Η αρχαία μυθολογία αναφέρει ότι ο Φόβος και ο Τρόμος ήταν γιοι του Άρη, θεού του πολέμου, και της Αφροδίτης. Στην αρχαία Σπάρτη υπήρχε Ναός του Φόβου. Επακόλουθά του είναι πολλά. Τρεμούλιασμα, μυϊκές συσπάσεις, απώλεια ελέγχου πράξεων, αγγειοσυστολή, περιφερειακή αναιμία, ωχρότητα, ρίγος, δυσφορία, ελάττωση του σιέλου και αύξηση άλλων εκκρίσεων.

Ο φόβος σ’ όλες του τις μορφές, σαν μέσο αγωγής είναι καταστρεπτικός στη μάθηση. Δεν υπάρχει κανένας που δεν κάνει λάθη. Να διαφωτίζεται το παιδί στην αλήθεια, ισχυρότερη από τη δύναμη, αφού η αλήθεια διαρκεί, η δύναμη γερνά, περνά. Οικογένεια, σχολείο, ανοίγουν το νου, την καρδιά τον καλό σπόρο της αλήθειας, της γνώσης, έχουν ευγενείς σκοπούς τη φιλομάθεια, η οποία χαρίζει τη χρήσιμη πολυμάθεια.

Ας το πούμε και αυτό στο παιδί. Ο θάνατος, δημοκρατικός, λέει πως δεν είμαστε αιώνιοι και πρέπει να ζήσουμε το τώρα, διδάσκει τη χαρά της στιγμής, να είμαστε πάντα γεμάτοι τραγούδια, γέλια, χορούς, δεν υπάρχει τίποτε μόνιμο. Το μεγαλύτερο αγαθό είναι η ζωή. Σκοπός της είναι να είμαστε κάτι, αυτό έχει σημασία το γεγονός ότι ζήσαμε. Τα λουλούδια ανθίζουν, επειδή έτσι είναι η φύση τους. Ζούμε χαρούμενα τη ζωή, επειδή αυτή είναι η φύση του καθένα.

Ο καθένας είναι μοναδικός, αφού μπορεί κανείς να τον αναγνωρίσει και απ’ τα δακτυλικά αποτυπώματα. Ο μόνος τρόπος να δεχτεί κανείς τη ζωή είναι να δεχτεί το θάνατο, το πιο αναπόφευκτο πράγμα, πως υπάρχει ένα όριο. Γι’ αυτό χρειάζεται να περπατούμε στην εξοχή, παραλία και, το κοίταγμα του ηλιοβασιλέματος, εντυπωσιακά θεάματα. Η μαγεία που μας περιτριγυρίζει χάνεται.

Ο θάνατος είναι μια άλλη όψη της ζωής, κραυγάζει την αξία του χρόνου, βοηθά να καταλάβουμε πόσο πολύτιμος είναι και, ότι δεν θα τον έχουμε πάντα. Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν θα είναι πάντα ίδιοι, δεν θα είμαστε για πάντα εδώ, δεν θα είμαστε ίδιοι αύριο. Ζήσε τη ζωή. Ο Όμηρος, γλυκαίνει τις σκληρές πολεμικές σελίδες της Ιλιάδας του, με τη χαριτωμένη εμφάνιση ενός παιδιού, του Αστυάνακτα.

Γράφει το ορφανό από πατέρα παιδί στη ραψωδία Χ 490-491 με το στόμα της χήρας του Έκτορα Ανδρομάχης. «Παντέρημο κάνει το παιδί της ορφανιάς η ημέρα/κορμί γέρνει και πρόσωπο με μάτια δακρυσμένα». Σχεδόν όλοι οι ουρανοβάμονες της διανόησης έχουν γράψει αριστουργήματα χαρισμένα στην υπέροχη αυτή λουλουδένια ύπαρξη.

Τα παιδιά επιθυμούν να τύχουν παιδείας, που γονιμοποιεί τα σπέρματα της παράδοσης, αφού δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς παράδοση. Η παιδεία φωτίζει το ανώτερο είδος της ζωής τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί τον πιο ανώτερο κλάδο στο δένδρο της ζωής, την αγκαλιάζει με πάθος, στέκεται απέναντι στο συνάνθρωπο ως χτίστης, αγαθός συνοδοιπόρος, οι Έλληνες τον στεφάνωσαν με τον ακτινοβόλο φωτοστέφανο της παιδείας. Κίνημα ελευθερίας, παράγοντας στη διαμόρφωση της καθημερινότητας. «Εύδαιμον το ελεύθερον».

Αγήρατο σύμβολο, ο πνευματικός άνθρωπος με τις άληκτες προσπάθειες, παίρνει εισιτήριο για την αιωνοποίηση. Με έντονης δράσης, τόλμης, σύνεσης, η επιδίωξη του ζωντανού παραδείγματος. Καλύτερο της συμβουλής, παιδαγωγικό ρόλο έχουν τα παραδείγματα, είναι οι καθρέπτες, οι οποίοι δίνουν άμεσα διδάγματα, ρυθμιστικοί παράγοντες ωρίμασης για το «καλός καγαθός».

Η παιδεία προσφέρεται και από οργανισμούς που ασχολούνται με την ειρήνη του κόσμου, τη διεθνή συνεργασία, τις σωστές σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού της συνύπαρξης και, φτειάχνουν πλαίσια κατανόησης σ’ όλες τις γωνιές της γης. Όταν ο Σωκράτης ρωτήθηκε ποιών, κυρίως, ο λόγος έχει ισχύ, «ων η πράξις», είπε, «συνακολουθεί τω λόγω».

«Θεωρία δίχως πράξη, είναι δίχως άξονα αμάξι», λέει ο σοφός λαός μας. Το κοινωνικό σύνολο με έξοχα ιδρύματα περιθάλπει την παιδική ηλικία, ορφανοτροφεία, βρεφοκομεία, οικοτροφεία. Η αγωγή του παιδιού είναι το καλύτερο, ωραιότερο αγώνισμα, το πολύτιμο καθήκον. Εργάζονται οι απλοί με την απλότητά τους και οι σοφοί με τη σοφία τους. Η Τετάρτη Οκτωβρίου καθιερώθηκε να εορτάζεται σε παγκόσμια κλίμακα σαν Ημέρα του Παιδιού.