Άνθρωποι μόνοι ψάχνουν...

Μαρία Καρίκη

Μέσα στη «βαβούρα» αυτού του κόσμου, άνθρωποι αναζητούν ανθρώπους, συμβατούς, ντόμπρους, αυθεντικούς...

Δεν είναι ο φόβος για τη μοναξιά. Είναι η ανάγκη να ενωθείς, να επικοινωνήσεις, να μοιραστείς, να διευρυνθείς. Τον άλλο δεν τον χρειάζεσαι ως κάποιου είδους υποκατάστατο. Τον χρειάζεσαι ως ουσία, ως συνάντηση, ως άγγιγμα ψυχής. Ανάμεσα σε προβλήματα, σε υποχρεώσεις, σε «πρέπει» νιώθεις κουρασμένος, αναλωμένος, αποξενωμένος. Ψάχνεις διψασμένα κάποιον να «φωτίσει» τη ρουτίνα σου, κάποιον να γελάσει μαζί σου, κάποιον να νοιαστεί για σένα αβίαστα, κάποιον που δεν θα φύγει με την πρώτη δυσκολία. Κάποιον που θα σε πεθυμάει, θα σε έχει στη σκέψη του τρυφερά και ανθρώπινα. Όχι, δεν θες μια εξαρτητική, ούτε μια προσκολλητική σχέση. Όχι, δεν επιθυμείς εγωκεντρικά τον άλλο. Ζητάς το αυτονόητο: τη σύνδεση, την αλληλόδραση με άτομα που έχουν να «δώσουν», όπως και εσύ. Χωρίς προϋποθέσεις, προδιαγραφές, όρους και κριτήρια. Απλώς με ένα «θέλω» και ένα «θέλεις». Τόσο απλά, τόσο ανεπιτήδευτα, τόσο καθάρια.

Πόσο δύσκολη έγινε η προσέγγιση του «άλλου». Ενός άλλου που, επίσης, κουβαλάει τα κενά του, είτε τα αντιλαμβάνεται, είτε όχι. Πόσα εμπόδια, πόσα ψέματα, πόσες αντιστάσεις και αναβολές για μια λέξη που δεν λέγεται, για μια πρωτοβουλία που ποτέ δεν επιδιώκεται, για μια κίνηση που τελικά ακυρώνεται. Τόσοι άνθρωποι γύρω μας ανικανοποίητοι, απογοητευμένοι, μόνοι, άτολμοι. Κυριευμένοι από τον φόβο της απόρριψης, τον φόβο της προδοσίας, της εγκατάλειψης, της εξαπάτησης. Δεν θέλουν να εμπιστευτούν. Δεν θέλουν να πληγωθούν. Οχυρώνονται πίσω από δικαιολογίες, από προκαταλήψεις και «αντιπερισπασμούς». Προτιμούν τη «βουβή» ασφάλεια, την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Επιλέγουν το βατό, το «σίγουρο», το εύκολο ...ή το κρυφό, το αδιέξοδο...

Ο άνθρωπος δεν θέλει να έρθει σε ουσιαστική επαφή με τους γύρω του για να μην εκτεθεί, για να μην καταλάβουν τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές του... Λες και όλοι οι άλλοι δεν έχουν..! Και κάπως έτσι χτίζει το «χρυσό κλουβί» του. Εγκλωβισμένος σε σχέσεις που δεν τον γεμίζουν, δεν τον εξελίσσουν, δεν του αρκούν. Πεπεισμένος ότι γίνεται για λόγους αυτοπροστασίας συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από αυτό που του αξίζει, από αυτό που θα μπορούσε να τον ολοκληρώσει και να τον πραγματώσει. Κουρασμένος και αποπροσανατολισμένος ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει πιο μόνος από ποτέ, πιο αλλοτριωμένος από ποτέ. Δεν το παραδέχεται, δεν το ομολογεί ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Αρνείται να δει τις λάθος επιλογές του, τα λάθος κριτήριά του, τη λάθος κατεύθυνση που έχει πάρει η ζωή του. Πιο αγχωμένος από ποτέ ψάχνει υποκατάστατα στον έρωτα, στην αγάπη, στη συντροφικότητα, στην παρέα, στην εργασία του...

Ωστόσο, όσο κι αν το αποφεύγει, όσο κι αν το καθυστερεί η μελαγχολία τον υπονομεύει. Όχι για να τον τιμωρήσει, αλλά για να τον αφυπνίσει, να τον ταρακουνήσει. Αν όχι τώρα, πότε; Αν δεν τολμήσεις εσύ, ποιος θα το κάνει για σένα; Αν δεν βγεις από το καβούκι σου, ποιος θα σε δει; Αν δεν εκτεθείς, πώς θα σε γνωρίσει πραγματικά κανείς; Αν δεν διεκδικήσεις αυτούς που θες, πώς θα μάθουν οι άλλοι γύρω σου πόσο τους σκέφτεσαι, πόσο ανάγκη τους έχεις! Η σιωπή δεν είναι ασφάλεια, είναι καταδίκη.

Πόσοι άνθρωποι δίνουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα αυτού που είναι; Πόσοι επιδεικνύουν την πλασματική ευτυχία τους; Από μέσα θλιμμένοι και από έξω χαρούμενοι. Από μέσα διψασμένοι και από έξω χαμογελαστοί. Καταδικασμένοι σε ένα άκαμπτο προσωπείο ισχύος, ελέγχου και συμβιβασμού. Φαινομενικά άτρωτοι, απρόσωποι, αποστασιοποιημένοι. Μέσα τους, όμως, τρυφεροί, γλυκύτατοι, με ευαισθησίες, συναισθηματισμούς και ανομολόγητες αλήθειες. Κρύβουν αυτό που είναι από φόβο και μόνο. Πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτό το κρυφτό; Για πόσο ακόμα θα είμαστε με ανθρώπους μη συμβατούς με εμάς; Για πόσο ακόμα θα πείθουμε τους εαυτούς μας ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές;

Δεν ψάχνουμε με το συναίσθημα, αλλά με τη λογική. Δεν παραδεχόμαστε την έλλειψη, την επιθυμία, απλώς δεχόμαστε αυτό που προέκυψε. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να σταματήσει τις σκέψεις, τους αναστοχασμούς, τις βαθύτερες αναλύσεις εντός μας (εκεί που κανείς δεν μας ακούει)... Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τη δυσφορία, τη δυσανασχέτηση, τη ματαίωση που βιώνεται. Ο εαυτός δεν θα ανεχτεί για πολύ κάτι που δεν του ταιριάζει...

Η ανάγκη για μια ουσιαστική σχέση με ουσιαστικούς ανθρώπους δεν χειραγωγείται...
Όσο και αν το αναβάλλεις, όσο κι αν το κωλυσιεργείς, θα έρθει η μέρα που οι «χάρτινοι πύργοι» θα καταρρεύσουν, που η «δίψα» σου θα έχει μια ορμή ανεξέλεγκτη, ατιθάσευτη... Ίσως, τότε μόνο ανακτήσεις το θάρρος να βρεις τους ανθρώπους που πάντα γύρευες και πάντα απέφευγες...