Ο θεσμός της ελληνικής οικογένειας και ο ρόλος της σύγχρονης γυναίκας στον τόπο μας

Rodiaki NewsRoom

Σκέψεις και προβληματισμοί

Γράφει η
Πόπη Χρήστου
υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος με
την παράταξη “Συμμαχία Νοτίου Αιγαίου - Περιφέρεια Τεσσάρων Εποχών”
του Μανώλη Γλυνού

Ο θεσμός της ελληνικής οικογένειας αποτελεί το στυλοβάτη της τοπικής κοινωνίας, ιδιαίτερα με τον ευαίσθητο ανθρωπιστικό τρόπο που αυτός λειτουργεί για τις συνεκτικές κοινωνίες των νησιών μας.

Οι αρχές, οι αξίες μας, οι παραδόσεις μας, ο πολιτισμός, ό,τι μας καθορίζει ως Έλληνες, μεταφέρεται, εμπλουτίζεται και διαδίδεται μέσα από την τοπική κοινωνία. Η Δωδεκανησιακή οικογένεια, με τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που τη διέπουν, είναι ανοικτή πάντα σε όσους φιλοξενούνται στα νησιά μας ως μονίμως διαμένοντες, είτε είναι από άλλες περιοχές της χώρας μας, είτε είναι οικονομικοί μετανάστες, είτε πολιτικοί πρόσφυγες.

Γνωρίζουμε όλοι πως τα τελευταία χρόνια ο θεσμός της οικογένειας πλήττεται κυρίως λόγω των δυσχερών οικονομικών συνθηκών αλλά κι επειδή οι ανάγκες και οι προτεραιότητες των νέων μας έχουν αλλάξει. Αυτό έχει ως συνέπεια να αυξάνεται όλο και περισσότερο ο μέσος όρος ηλικίας που κάποιος γίνεται γονέας, ενώ η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα οδηγεί στην αύξηση του ποσοστού των μονογονεϊκών οικογενειών και ταυτόχρονη μείωση των γεννήσεων. Η προστασία της οικογένειας, των τρίτεκνων, πολύτεκνων, των μονογονεϊκών οικογενειών, είναι το θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την κάθε αρχή.

Ένα πολύ ευαίσθητο θέμα για το οποίο καλείται το κράτος να δώσει άμεσα λύσεις, είναι η στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών. Η διαζευγμένη μητέρα, που συνήθως επιφορτίζεται με τη φροντίδα των παιδιών, της εργασίας της και όλων των λοιπών αναγκών που συνεπάγεται η διαβίωση της οικογένειας, σηκώνει δυσβάσταχτο φορτίο. Κι εδώ καλείται η ευρύτερη οικογένεια ή το φιλικό περιβάλλον να ελαφρύνουν το βάρος.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγω ιδιαίτερων συνθηκών;
Θα πρέπει η κοινωνική πολιτική να βασίζεται στην καλή θέληση της ευρύτερης οικογένειας ή του φιλικού περιβάλλοντος;

Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Έλλάδα, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, να τονίζεται διαρκώς, ακόμα και από ξένους μελετητές, πως το κυριότερο στοιχείο που κράτησε ενωμένη και αρραγή την ελληνική κοινωνία, είναι η ελληνική οικογένεια, η οποία σε πολλές περιπτώσεις καλείται να υποκαταστήσει τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Η τάση αυτή οδηγεί σε αποδυνάμωση της κοινωνικής πρόνοιας και ωθεί περισσότερο τις γυναίκες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ποιοι έχουν απομείνει για να βοηθήσουν το στυλοβάτη της οικογένειας, της κοινωνίας, τη μητέρα; Μονάχα τα άτομα του εγγύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Μάλιστα, παρατηρείται το εξής ανησυχητικό φαινόμενο: πολλές μητέρες να διακόπτουν την εργασία τους προκειμένου να φροντίσουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους της οικογένειας.

Όσον αφορά τους νέους πατέρες, αυτοί ασχολούνται σήμερα περισσότερο με τα παιδιά τους, αλλά απ' ό,τι έδειξε πρόσφατη έρευνα, από το 1983 δεν έχουν αλλάξει τα δεδομένα σ' ό,τι αφορά τη συμμετοχή τους στις απαιτήσεις των οικιακών εργασιών. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις η γυναίκα επιφορτίζεται με ανισοβαρή και άδικο τρόπο τις εκάστοτε οικογενειακές υποχρεώσεις μετά από ένα διαζύγιο. Ένα ακόμα ευαίσθητο ζήτημα για το οποίο πρέπει η κοινωνία να μην κλείνει τα αυτιά της: Τι γίνεται στις περιπτώσεις που υπάρχουν παιδιά ή άτομα με αναπηρία στην οικογένεια;

Η οικονομική επιβάρυνση αυτών των οικογενειών είναι πολύ μεγάλη: τα έξοδα για τις εξετάσεις, τις θεραπείες, την ψυχολογική υποστήριξη… Λόγω της αδυναμίας να αντεπεξέλθει οικονομικά η οικογένεια σε αυτές τις ειδικές συνθήκες, το αποτέλεσμα συνήθως είναι πως η παρέμβαση που χρειάζεται το παιδί είναι ελλιπής ή παραγκωνίζονται οι ανάγκες της υπόλοιπης οικογένειας. Αυτή η επιβάρυνση γίνεται δυσβάσταχτη στην περίπτωση που η οικογένεια είναι μονογονεϊκή.

Η πολιτική καταρχήν είναι ανθρωπισμός και η αναγωγή των πολιτικών ενεργειών σε άψυχα ποσοστά και λογιστικούς και οικονομικούς δείκτες είναι η κυριότερη ένδειξη ότι μια κοινωνία νοσεί. Η κοινωνική πολιτική θα πρέπει να είναι βασική προτεραιότητα ταυτόχρονα με την οικονομική ανάπτυξη και τον πολιτισμό.

Ας αναλογιστούμε σε αυτές τις εκλογές με ποιο κριτήριο ψηφίζουμε. Θέλουμε μια περιφέρεια που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο, τον νησιώτη, γιατί έχουμε ανάγκη τη συμμετοχή όλων για να κρατηθεί ζωντανή η κοινωνία μας; Τον κάτοικο του πιο μικρού χωριού, του πιο απομακρυσμένου νησιού;

Μια περιφέρεια για τον Άνθρωπο!