Όταν δεν τολμάς να εκφραστείς...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Μαρία Καρίκη
Ψυχολόγος, Msc

Πόσοι δισταγμοί, αναστολές και ανασφάλειες μας αποτρέπουν από το να είμαστε αυθεντικοί; Πόσες φορές κομπιάσαμε να πούμε αυτό που θέλαμε; Πόσες ευκαιρίες άραγε πήγαν χαμένες; Ο φόβος της έκθεσης, της αποκάλυψης, της κριτικής ή και της απόρριψης δημιουργούν αβεβαιότητα. Διστάζουμε και σιωπούμε. Κάνουμε πίσω μην τυχόν και κάποιος καταλάβει τι υπάρχει πίσω από το προφανές...

Άνθρωποι γεμάτοι σκέψεις και συναισθήματα που ασφυκτιούν, αλλά δεν τολμούν να τα μοιραστούν. Δεν ξέρουν τι ανταπόκριση θα βρουν. Ψάχνουν «συμβατό» συνομιλητή. Κάποιον να ακούσει χωρίς να ασκήσει κριτική, χωρίς να απαξιώσει όλα όσα έχουν να πουν. Τα λίγα ή τα πολλά. Τα απλά ή τα υπερβολικά. Ακόμα και εκείνα που για κάποιους ίσως μοιάζουν «ακαταλαβίστικα». Και κάπως έτσι βιώνεται η «υπαρξιακή» μοναξιά. Είναι αυτή που ακόμα κι αν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους, νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Δεν μοιράζεσαι το «είναι» σου, τις βαθύτερες σου σκέψεις...

Η επικοινωνία γίνεται επιφανειακή, με ασφαλή τρόπο για το «Εγώ» σου. Δεν θες να αποκαλυφθείς, να εξομολογηθείς, να ρισκάρεις, να αφεθείς. Όλα με προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα.

Παρατηρείς τον εαυτό σου και τους άλλους, αλλά οριοθετείσαι. Μέχρι εκεί που μπορώ, που αντέχω. Μέχρι εκεί που δεν κινδυνεύω να πληγωθώ, να απομυθοποιηθώ. Είναι στιγμές που τα καταφέρνεις και άλλες που καταρρέεις μέσα σου. Στιγμές που γίνεσαι ολάκερος μια φωτιά, αλλά δεν αφήνεις κανέναν να δει πως καίγεσαι. Όλα υπό έλεγχο, υπό τάξη. Αρκεί κανείς να μην πάρει είδηση...

Τα λόγια στοιβάζονται μέσα σου και γίνονται πληγές. Περνάει ο καιρός και εσύ συμβιβάζεσαι με τη σιωπή, την ανομολόγητη δίψα για μια άλλη ζωή και ανθρώπους. Πιάνεις τον εαυτό σου να εκθειάζει το λίγο, να φοβάται το πολύ. Να προσπερνάει την επιθυμία και να ταυτίζεται με τη λογική. Κρυφά μέσα σου ψάχνεις για αφορμές, ωστόσο. Αφορμές να ξεσπάσεις, να προδοθείς, να αφήσεις υπονοούμενα.

Αφορμές να παραδοθείς στην παρόρμησή σου.
Δεν είναι το αποτέλεσμα που γυρεύεις απαραίτητα, αλλά το βίωμα. Είναι η ανάγκη σου να νιώσεις πιο κοντά στην αλήθειά σου. Είναι η επανάστασή σου απέναντι σε όλα όσα φοβάσαι. Εύχεσαι να υπερβείς για μια φορά όλα όσα σε νουθετούν και σε περιορίζουν. Να φωνάξεις, να διεκδικήσεις, να κυνηγήσεις εκείνο που σχεδόν πάντα αναβάλλεις. Να μη σε νοιάζει το «μετά»...

Ο σύγχρονος άνθρωπος παλεύει ανάμεσα στην ευθύνη και τα «θέλω» του. Θέτει άλλες προτεραιότητες από ό,τι θα ήθελε. Αντέχει περισσότερα από όσα θα ήθελε. Συμβιβάζεται περισσότερο από όσο χρειάζεται. Κρύβεται για να είναι διακριτικός, σχεδόν αφανής. Ίσως, για να μην παρασυρθεί από την αφύπνισή του. Ίσως, για να μην παραδεχτεί την «αδυναμία» του να πάρει τη ζωή στα χέρια του... Ίσως, για μην προκαλέσει άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι κάνουν ακριβώς το ίδιο στον εαυτό τους...

Σε μια κοινωνία που προάγει την ατομικότητα και τον ανταγωνισμό, οι εξαιρέσεις μοιάζουν «παράξενες». Οι άνθρωποι που τολμούν τελικά τρομάζουν τους γύρω τους. Αιφνιδιάζουν και ταράζουν τις «λεπτές» ισορροπίες.

Άλλοι, πάλι, τους θαυμάζουν κρυφά, γιατί μέσα τους εύχονται να είχαν το ίδιο σθένος, τα ίδια κότσια να σπάσουν τη σιωπή τους, τα στεγανά τους, τους αυτοπεριορισμούς τους. Εύχονται να ήταν και εκείνοι πιο ελεύθεροι από τους φόβους τους.

Και ενώ όλοι μιλάνε με ευκολία για τα γεγονότα της ζωής τους και τα θέματα της επικαιρότητας, λίγοι είναι αυτοί που θα εκφράσουν τις πιο προσωπικές σκέψεις και συναισθήματά τους. Αυτού του είδους η επικοινωνία λείπει από τις συζητήσεις. Όλο και λιγοστεύει.

Μέχρι τη στιγμή που ο καθένας θα βρεθεί απέναντι σε έναν εαυτό που δεν θα επιτρέπει να περιορίζεται πια... που δεν θα καταπιέζεται ή θα φοβάται.

Γιατί για όλους –αργά ή γρήγορα- θα έρθει η στιγμή του απολογισμού: τι έκανα και τι δεν έκανα, τι κέρδισα και τι έχασα, τι τόλμησα να πω και τι όχι... Και τότε θα ξεκινήσει ένας άλλος αγώνας: τι προφταίνω ακόμα να αλλάξω, να διορθώσω, να «μοιραστώ». Πόσο προφταίνω ακόμα να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα...!