Η συντήρηση της μιζέριας

Φίλιππος Ζάχαρης

Συχνό είναι το φαινόμενο να διαμαρτύρεται ο κόσμος για την κατάσταση στην υγεία, την παιδεία και την εκπαίδευση, τον αθλητισμό και την εργασία και η απάντηση που δίνεται τουλάχιστον από τα σημερινά κυβερνητικά στελέχη να είναι πως η κρίση υφίσταται ακόμη και πως οι δαπάνες είναι περιορισμένες.

Ακόμα πιο συχνή είναι η περίπτωση να απευθύνεται κανείς σε στελέχη της μείζονος αντιπολίτευσης για το τι θα κάνουν όταν και αν πάρουν την εξουσία, για το αν θα πριμοδοτήσουν τα φτωχά νοικοκυριά και η απάντηση να είναι μεν θετική αλλά να προειδοποιούν και αυτοί με την σειρά τους πως τα περιθώρια είναι στενά.

Πρόκειται για τις κλασσικές αντιδράσεις μελών της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης που στην προσπάθειά τους να μετριάσουν κυρίως τις εντυπώσεις λίγο πριν τις εκλογές, προσπαθούν να μην τάζουν πράγματα που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να υλοποιήσουν.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν διδαχθεί από τα λάθη των προηγούμενων ετών και καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να περιορίσουν τις αντιδράσεις των πολιτών που δικαίως διαμαρτύρονται για την κομματική υποκρισία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση – πέρα από κάποιες μεμονωμένες παροχές – δεν δύναται να αλλάξει την κατάσταση, με δεδομένο ότι ήδη έχει εκφραστεί θετικά για αυτήν. Η ΝΔ, από την άλλη, προσπαθεί με τις γνωστές της τακτικές να τύχει της εμπιστοσύνης ολοένα και περισσότερων πολιτών, τάζοντας περιορισμένα πράγματα στο όνομα της «ειλικρινούς» σχέσης της με τους ψηφοφόρους. Μια τακτική που την απαλλάσσει από τις ευθύνες της ως μελλοντική κυβέρνηση, υιοθετώντας τη γνωστή αντιπολιτευτική τακτική ότι θα παραλάβει «καμένη γη».

Με αυτά και με αυτά δεν αναμένονται και ιδιαίτερες εκπλήξεις από την προεκλογική περίοδο, πλην του μεγάλου κινδύνου της αύξησης των ποσοστών της Χρυσής Αυγής ή της σταθεροποίησής της στην τρίτη θέση, γεγονός που αποτελεί ντροπή για το εκλογικό σώμα, όταν πολίτες επαφίενται στις ορέξεις ενός τέτοιου τύπου ακροδεξιού μορφώματος με εμφανές άρωμα νεοναζισμού. Αυτό βέβαια δεν έχει συμβεί τώρα αλλά εδώ και χρόνια και όλοι αυτοί οι περισπούδαστοι μελετητές του φαινομένου αυτού θα πρέπει να ξανακοιτάξουν τα γραφόμενά τους.

Εκλογών λοιπόν προανάκρουσμα και η ατμόσφαιρα παραμένει υποτονική καθώς τα κόμματα έχουν επιλέξει να μην αποκαλύψουν ακόμη τους κρυφούς τους άσσους. Είναι όντως περίεργη αυτή η περίοδος μέχρι τον Μάη και ακόμη περίεργο αναμένεται και το καλοκαίρι όπου η όποια παροχολογία ή αντιπολιτευτική πρακτική αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον λίγο πριν τη διεξαγωγή των κοινοβουλευτικών εκλογών τον Οκτώβρη.

Οι αλλεπάληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα μικρό χρονιό διάστημα δεν πρόκειται να αλλάξουν στο παραμικρό την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, με τη μεγάλη ανεργία παρά τις τεχνητές μειώσεις της, την υψηλή φορολογία και τους χαμηλότατους μισθούς.

Πιο πολύ, θα έλεγα, παρατείνεται η αγωνία για την τύχη των επόμενων γενεών, αυτών που διαβιούν με 200 ή 400 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μάλιστα και την κατάσταση που επικρατεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, με τα πολλά προβλήματα εύρεσης εργασίας σε αρκετές από τις ευρωπαικές χώρες, με τη γιγάντωση του εθνισκισμού και του ρατσισμού σε άλλες τόσες και την αστεγία που στην κυριολεξία πλήττει σοβαρά ακόμη και ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες όπως η Γερμανία (χιλιάδες οι άστεγοι στο Βερολίνο), τις αντιδράσεις των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία, που δείχνουν πως πουθενά πλέον δεν είναι όλα ρόδινα ή την εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών για την κάλυψη των μαύρων τρυπών στις οικονομίες πολλών ευρωπαικών χωρών, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την παραμικρή σταθερότητα.

Το μότο λοιπόν είναι: περιορισμός των δαπανών για την Παιδεία, την εκπαίδευση και την υγεία, φθηνοπληρωμένη εργασία, περιορισμός και μείωση των επιδομάτων ανεργίας ή κοινωνικών παροχών και γενικότερα αύξηση της φορολογίας και των προστίμων στη λογική της άντλησης εσόδων.

Στην Ελλάδα παραδοσιακά εδώ και πολλά χρόνια, η απάντηση είναι μία: «Χρήματα δεν περισσεύουν». Και επειδή συμβαίνει αυτό, δεν αναμένονται σοβαρές εκπλήξεις από την άσκηση πολιτικής. Μόνο ομολογίες του τύπου «μην περιμένετε και πολλά εδώ που έχουμε φτάσει...» ή διαβεβαιώσεις του στιλ «θα γίνει το καλύτερο δυνατόν..» υπάρχουν και υποσχέσεις πως η κατάσταση δεν θα χειροτερέψει.

Αν αυτά όλα αρκούν για να ψηφίσει κανείς εκ νέου όλους αυτούς που πλέον υπόσχονται ότι δεν θα υποσχεθούν ξανά για να μην την ξαναπατήσουν, τότε μάλλον βαδίζουμε προς άλλες λογικές. Προς μια ζωή γεμάτη από αγωνία, άγχος αλλά και σιγουριά πως τίποτε δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο και πως ο στόχος είναι να μην διολισθίσει περαιτέρω η οικονομία. Στην σιγουριά της συντήρησης μιας νοσηρής κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης εις το διηνεκές. Της μιζέριας σε όλα τα επίπεδα.