Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η επιτυχημένη πολιτική του πορεία
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 239 ΦΟΡΕΣ
Από τους Έλληνες πολιτικούς του 20ού αιώνα
Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας
Συμπληρώνονται 21 χρόνια από τότε, 23.4.1998, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε ηλικία 92 ετών, ακολουθώντας την κοινή μοίρα του ανθρώπου, άφησε το μάταιο τούτον κόσμο. Ο καλός και χρήσιμος φίλος της Ρόδου, την οποία επισκεπτόταν ακόμη και Πρόεδρος από δύο έως τρεις φορές το χρόνο.
Ήταν αυτός που αγαπούσε πραγματικά τη Ρόδο, όταν σε μία από τις επισκέψεις του, στις 2 Μαρτίου 1959 ήλθε, προκειμένου να υποδεχθεί τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας Τίτο και δήλωσε με αγάπη, μόλις κατέβη από το αεροπλάνο τα εξής: “Eκφράζω τη χαρά μου, διότι ευρίσκομαι πάλι στη Ρόδο, την πρωτεύουσα της Δωδεκανήσου”. (“Ροδιακή” 3.3.1959).
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1970, όταν η τοπική μας Οικονομία άρχισε να υπερβαίνει μονόπλευρα του τριτογενή τομέα, ιδίως τον τουρισμό, με δηλώσεις του στον τοπικό Τύπο μάς επεσήμανε: “...Όπως πριν πολλά χρόνια σάς έλεγα ότι, η Ρόδος έχει ένα δρόμο ν’ ακολουθήσει, το δρόμο του τουρισμού, τώρα λέγω ότι, είναι ανάγκη, μαζί με τον τουριστικό τομέα ν’ αναπτυχθεί και η γεωργία. Οι λόγοι που επιβάλλουν αυτή την παράλληλη ανάπτυξη είναι πολλοί, κυρίως όμως, γιατί η γεωργία συμπληρώνει σήμερα τον τουρισμό”. (“Ροδιακή” 29.12.1979). Συμβουλή, την οποία, δυστυχώς, ως τοπική ηγεσία δε λάβαμε σοβαρά υπόψη. Κακώς-κάκιστα).
Και πρέπει να δοθεί, έστω και τώρα η ανάλογη προσοχή στην “Άλλη Γεωργία”, που έχει ως στόχο την παραγωγή προϊόντων υψηλής ποιότητας, που παράγονται από δυναμικές ομάδες αγροτών. Και κακώς τονίζεται από αρμοδίους, υπάρχουν προοπτικές για την παραγωγή προϊόντων στα νησιά, αλλά πρέπει να δοθεί προσοχή, ώστε να γνωρίζουμε: α) ποιά προϊόντα μπορούν να παραχθούν και β) πώς θα είναι ποιοτικά και ανταγωνιστικά, λόγω των ξεχωριστών συνθηκών στα νησιά.
***
Στο άκουσμα του θανάτου του Κωνσταντίνου Καραμανλή τόσον οι πολιτικοί του φίλοι όσον και οι αντίπαλοί του ένοιωσαν αίσθημα βαθύτατης θλίψης, γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Υπουργού, Πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας άφησε σημαντικό έργο. Και συμπεριλαμβάνεται, μεταξύ των 4 Πρωθυπουργών που ξεχωρίζουν μεταξύ των 90 και πλέον που διετέλεσαν σε αυτό το Αξίωμα. Οι άλλοι τρεις είναι: Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η ιστορική αυτή αξιόλογη έρευνα οφείλεται στον Πανεπιστημιακό Καθηγητή Αντώνη Μακρυδημήτρη έχει όγκο 450 σελίδες, έκδοση 1997.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διετέλεσε: για πάνω από 13 χρόνια Πρωθυπουργός της Χώρας, 10 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πάνω από 9 χρόνια ως Υπουργός.
Έτσι, η ιστορική παρουσία και δράση του Κ. Καραμανλή στην ελληνική πολιτική σκηνή συνδέεται σε κορυφαίες στιγμές, με κρίσιμες αποφάσεις και έργα στρατηγικής σημασίας για την πορεία του τόπου.
Και αυτοί ακόμη που τους χώριζαν ιδεολογικοί προσανατολισμοί, δικοί μας και ξένοι, τού αναγνωρίζουν, όσο ποτέ άλλοτε, το θετικό και αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισε καθόλη την πολυκύμαντη μακρόχρονη παρουσία του στο δημόσιο βίο της χώρας.
Είναι, δε, αναμφισβήτητο πώς, παρά τα αναπόφευκτα σφάλματα που διαπράττουν όσοι προσφέρουν έργο, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στον Καραμανλή ότι, στη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας είτε ως Υπουργός και Πρωθυπουργός, είτε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας και γενικά ως Κοινοβουλευτικός άνδρας, ήδη από το 1935, που εκλέκτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Σερρών, πολιτεύθηκε με βαθιά συναίσθηση ευθύνης στην αποστολή του. Το 1956, 1958, 1961, το 1974 και το 1977 εκλεγόταν επικεφαλής μονοκομματικών κυβερνήσεων που μπορούσε να δίνει λύσεις και όχι ως θαυματοποιός.
Ένας αντικειμενικός παρατηρητής, που δεν καταλαμβάνεται από κομματικό “πάθος” και επιδιώκει να ιχνηλατήσει το έργο του, διαπιστώνει αβίαστα ότι, τρεις ήσαν οι βασικές επιλογές του: Η οικονομική ανάπτυξη, η αποκατάσταση και παγίωση του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος και η Ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.
Και οι τρεις προαναφερθέντες στόχοι υπήρξαν καθοριστικοί στη δεύτερη πενηνταετία του 20ού αιώνα μας για τη χώρα μας.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια της 8ετίας, 1955-1963, οι θετικές επιπτώσεις έγιναν ορατές στην Οικονομία της χώρας.
Η Ελλάδα γνώρισε μια εργώδη προσπάθεια κατά την οποία επιτεύχθηκε ο διπλασιασμός, σχεδόν του κατά κεφαλήν εθνικού μας εισοδήματος. Ενώ, όταν για πρώτη φορά ανέλαβε Πρωθυπουργός, τον Οκτώβριο του 1955, το κατά κεφαλήν εισόδημα ανερχόταν σε 230 δολλάρια, το 1963, όταν παραιτήθηκε από την εξουσία κυμαινόταν γύρω στα 400.
Πραγματοποιήθηκαν, δε, μεγάλης έκτασης έργα και από τότε άρχισε η τουριστική ανάπτυξη της χώρας. Κι’ έτσι δημιουργήθηκαν και οι αναγκαίες προϋποθέσεις παραπέρα οικονομικοκοινωνικής ανόδου, ως και η κατάρτιση ενός συγκεκριμένου προγράμματος ορθολογικής ανάπτυξης.
Τον Ιούλιο του 1974, όταν η δικτατορία εγκατέλειπε τη διακυβέρνηση και δημιουργήθηκε κενό εξουσίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κλήθηκε ως παράκλητος, κατά τρόπον δημοψηφισματικό θα λέγαμε και τέθηκε επικεφαλής της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στη Χώρα, ύστερα από παρένθεση μιας επταετίας 1967/1974. Και όπως γράφει ο ιστορικός Γεώργιος Ρούσος: «...Οι Έλληνες σύψυχοι τον μετακαλούσαν από την αυτοεξορία του για να σώσει, όσα ήταν δυνατόν ακόμα να σωθούν».
Από το 1974/80 για δεύτερη φορά αποκατέστησε τις πολιτικές ελευθερίες, έδωκε Σύνταγμα που διασφάλισε και στερέωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς, πέτυχε αποχρωμάτιστα κομματικά να λύσει οριστικά το Πολιτειακό, το οποίο, κατά το παρελθόν υπήρξε αντικείμενο οξύτατων κομματικών ανταγωνισμών και επί 60 χρόνια, από το 1915, ταλάνιζε τον πολιτικό βίο του τόπου. Και επιπρόσθετα, έθεσε τις βάσεις της Εθνικής συμφιλίωσης.
Στις 28 Μαΐου του 1979, υπογράφηκε, σε ειδική τελετή στην Αθήνα, η Συνθήκη ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Η προσχώρηση πραγματοποιήθηκε ύστερα από προσωπικές του επίμονες διαπραγματεύσεις και επισκέψεις στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες από 1957/1961 για τη Σύνδεση και αργότερα από το 1975, για την ‘Ενταξη, προκειμένου να επιλυθούν πολύπλοκα ζητήματα, οικονομικής κυρίως φύσης. Όπως, δε, επιγραμματικά ανέφερε, το 1979, ο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, «στην ΕΟΚ δεν μπήκε η Ελλάδα, αλλά ο Καραμανλής».
Η Ελλάδα έγινε το δέκατο μέλος της Κοινότητας από της Ιανουαρίου 1981. Σήμερα αριθμεί 27 μέλη, με πληθυσμό που υπερβαίνει τα 500 εκατομμύρια.
Από τα στοιχεία των προηγηθέντων δύο πινάκων προκύπτει η σωστή πολιτική που εφάρμοσαν οι Κυβερνήσεις Καραμανλή, ως προς την αντιμετώπιση των κρισίμων προβλημάτων στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα, βασισμένη στη λελογισμένη αναδιανομή του εισοδήματος και της αύξησης της χρηματοδότησης της Οικονομίας.
Παράλληλα, η ικανοποοιητική απόδοση της εισοδηματικής πολιτικής και η επεκτατική ροή της νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής χωρίς να ματαιωθεί και η προσπάθεια για τη συγκράτηση του πληθωρισμού, συνετέλεσαν να μην κλονιστεί η Ελληνική Οικονομία.
Εξάλλου και στον ευρύτερο τομέα της κοινωνικής πολιτικής και της Εκπαίδευσης, παρά τη στενότητα των οικονομικών δυνατοτήτων σε συνάρτηση ιδίως με τις αυξημένες ανάγκες για την ενίσχυση της Εθνικής Άμυνας (1)
Τέλος, ακόμη και κατά τη θητεία του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν υστέρησε να παρέχει τη συμβολή του αποφυγής ακραίων οικονομικών ενεργειών που επεδίωκαν να εφαρμόσουν οι τότε κυβερνώντες.
Και όπως τονιζόταν από μεγάλη μερίδα του τύπου: οι επισημάνσεις και οι παραινέσεις, που κατά καιρούς διατύπωνε, συνοπτικές, αλλά πυκνές σε περιεχόμενο, υπογράμμιζαν την επιτακτική αναγκαιότητα για υπερκέραση των άγονων διενέξεων, άμβλυνση των επικίνδυνων οξυτήτων και αποκατάσταση σταθερού κλίματος Εθνικής ομοψυχίας (2). Και διατύπωνε: «Προτιμώ να είμαι χρήσιμος, παρά ευχάριστος».
Όταν κάποτε ανώτερος κρατικός λειτουργός του συνέστησε να αναπαύεται περισσότερο, φέρνοντάς του ως παράδειγμα τον Τσόρτσιλ, ο Καραμανλής με το φλεγματικό του χιούμορ απάντησε: «Ο Τσόρτσιλ, όμως, κυβερνά τους Βρετανούς».
Σημειώσεις
1. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 27ος, σελ. 351-364
2. Ως προηγούμενη.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
