«Το ταλέντο το χτίζεις, πάθος χρειάζεται και δουλειά...»!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η σοπράνο Ζωή Κοκκαλά μιλά για το τραγούδι και τις ευκαιρίες που δίνει η Ρόδος

Οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πολιτισμού, θα έπρεπε να καταλαμβάνουν το χώρο που τους αναλογεί, κι είναι μεγάλος, στα έντυπα και τα ηλεκτρονικά μέσα.

Αντ’ αυτού περιστασιακά αναδεικνύουμε τη δουλειά τους και μόνο αν μια εμφάνισή τους δώσει την αφορμή.

Από τον προηγούμενο Μάρτιο που η σοπράνο Ζωή Κοκκαλά, ερμήνευσε την Αρετούσα, δίπλα στο Λουδοβίκο των Ανωγείων ο οποίος στο Δημοτικό Θέατρο της Ρόδου παρουσίασε τον «Ερωτόκριτο», θέλησα να μάθω περισσότερα για εκείνην που μπορεί να μην είναι Ροδίτισσα, αλλά επέλεξε τη Ρόδο να ζει και να ερμηνεύει έργα που σε μυούν στον πολιτισμό και προκαλούν ανάταση ψυχής.

Όπως και λίγες μέρες πριν που οι «Δέκα με Τόνο» μέλος των οποίων είναι η καθηγήτρια κλασικού-σύγχρονου τραγουδιού και ορθοφωνίας, ερμήνευσαν έργα του συνθέτη Αντώνη Κυζούλη. Ποιοτικές δουλειές παρουσιάζονται, κοινό που διψάει γι’ αυτές υπάρχει και η γνωριμία με τους καλλιτέχνες είναι επιβεβλημένη!

Πάντα σοπράνο θέλατε να γίνετε, να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
Στα 10 μου χρόνια ξεκίνησα πιάνο και στα 20 μου, από ένα τυχαίο γεγονός, μια συναυλία στην οποία πήγα και μία σοπράνο ερμήνευε ένα σπουδαίο έργο, σαν να με χτύπησε κεραυνός. Είπα, «εγώ αυτό θέλω να το κάνω...!». Τραγουδούσα ήδη στη χορωδία του Ωδείου όπου έπαιζα πιάνο, δεν ήξερα αν έχω τα προσόντα, είχα μία συμπαθητική φωνή, αλλά μεγάλο ενθουσιασμό όμως. Και ήμουν διατεθειμένη να κάνω θυσίες και τη δουλειά που έπρεπε ώστε να φτάσω στο επίπεδο να μπορώ να τραγουδήσω σαν τη σοπράνο που άκουσα σ’ εκείνη τη συναυλία.

Τελικά το ταλέντο είναι που μετράει ή η δουλειά;
Η προσωπική μου ιστορία, αλλά και η εμπειρία μου από τους μαθητές τους οποίους διδάσκω τα τελευταία 15 χρόνια, μου έχει δείξει ότι το να έχει κάποιος ευκολία στο να μπορεί να κάνει κάτι, ναι μεν είναι καλοδεχούμενο, αλλά δεν αποτελεί τον πρωταρχικό παράγοντα που είναι: η συνεπής, μεθοδική και συνεχόμενη μελέτη. Έχω μαθητές οι οποίοι όπως εγώ το ήθελα, το θέλουν με πάθος, έχουνε δουλέψει πάνω σ’ αυτό και κατάφεραν να εξελιχθούν πολύ περισσότερο από άλλους που παρά την ευκολία που είχαν δεν δούλεψαν τόσο μεθοδικά, με αποτέλεσμα να μην ολοκληρώσουν σπουδές και να παραιτηθούν τελικά απ’ αυτό. Το ταλέντο το χτίζουμε ή μπορεί να το ανακαλύψουμε στην πορεία.

Και το χειροκρότημα τι είναι για εσάς;
Η επιβράβευση. Όμως την επιδοκιμασία θα πρέπει να τη διαχειριστείς. Πρέπει να υποτάξεις το εγώ σου υπηρετώντας το έργο που ερμηνεύεις και τα νοήματά του. Να έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά συνειδητά γι’ αυτό που κάνεις.

Πόσες ευκαιρίες έχει στη Ρόδο να διακριθεί και να δείξει τη δουλειά της μία σοπράνο;
Ακόμα κι αν οι ευκαιρίες δεν υπάρχουν τις δημιουργούμε εμείς. Σε μία μικρότερη κοινωνία είναι ευκολότερο να μάθει ο κόσμος τη δουλειά σου. Μετέχω σε πολλές συναυλίες της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Ρόδου υπό τον μαέστρο Μιχάλη Καλαεντζή, είμαι ιδρυτικό μέλος του φωνητικού συνόλου «Δέκα με Τόνο» υπό τη διεύθυνση της Άντζελας Σπανού, επί πολλά χρόνια συμμετέχω ως σολίστ στο Φεστιβάλ Εκκλησιαστικών Οργάνων του Σαν Φραντσίσκο, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Χρήστο Παρασκευόπουλο, ενώ εδώ και ένα χρόνο συμμετέχω στο μουσικό σύνολο “Classicanto” που αποτελείται από τον βαρύτονο Ελπιδοφόρο Ραισάκη, τον πιανίστα και σολίστ πιάνου Δημήτρη Σταματελάτο και παρουσιάζουμε στο ευρύ κοινό άριες από γνωστές όπερες καθώς και αποσπάσματα από γνωστά μιούζικαλ, θέλοντας να μυήσουμε το κοινό στο λυρικό τραγούδι. Σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμού της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου που αγκάλιασε το μουσικό σύνολο, εμφανιστήκαμε ήδη σε δύο δημοτικές ενότητες με μεγάλη προσέλευση. Είναι πολύ σημαντικό να τραγουδάς Κάρμεν και να το απολαμβάνει το ακροατήριο το οποίο ανακαλύπτει αυτό το ρεπερτόριο μέσα από τη δική σου ερμηνεία.

Σας άκουσα και σ’ ένα σόλο, στο Θρήνο της Αρετούσας, με το Λουδοβίκο των Ανωγείων στο Δημοτικό Θέατρο της Ρόδου.
Με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων η συνεργασία έγινε τον προηγούμενο Μάρτιο όταν ήρθε να παρουσιάσει στη Ρόδο το έργο του «Ερωτόκριτου» και εμπιστεύτηκε τους «Δέκα με Τόνο» να παρουσιάσει μαζί τους αυτό το έργο στο Δημοτικό Θέατρο. Είναι σημαντικό να συμμετέχεις σε σύνολα ως απλό μέλος για να μαθαίνεις να πειθαρχείς στο πλαίσιο της ομαδικής δουλειάς. Ήταν μαγικό να βιώνω το συναίσθημα της ηρωίδας που ενσάρκωσα και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα το χειροκρότημα. Θα ήθελα να πω όμως εδώ ότι κανένας καλλιτέχνης, όσο ταλέντο κι αν έχει, όσο ενθουσιασμό, αν δεν έχει τη στήριξη του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος, δεν μπορεί να προχωρήσει. Κι εγώ είχα την τεράστια τύχη να με στηρίζει ο Γιώργος ο σύζυγός μου, τον οποίο θεωρώ ενός είδους μέντορά μου στο κομμάτι της αισθητικής προσέγγισης στα έργα που κατά καιρούς ερμηνεύω.