Εν όψει εκλογών

Rodiaki NewsRoom

Του Χαράλαμπου Βουτυράκη
h_vout@yahoo.gr

Οι προσωπικές μου ιδέες, δεν φαίνεται να έχουν κάποια πρακτική σκοπιμότητα και γι’ αυτό δεν μου αρέσει να τις εκθέτω και δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβει κανείς...

Όμως για σπουδαία γεγονότα όπως οι προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις Δημοτικές, Περιφερειακές, Ευρωπαϊκές και εθνικές, που θα καθορίσουν για τέσσερα χρόνια τις συνθήκες ζωής μου και των συμπολιτών μου, με υποχρεώνουν να πάρω θέση. Σε κάθε περίπτωση, σέβομαι τους νόμους και το πολίτευμα της πατρίδας μου, αλλά δεν πιστεύω στην καθολική ψηφοφορία και τις μεθόδους ανάδειξης των εκλεκτών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Αυτής της σύγχρονης Δημοκρατίας, η οποία καμιά σχέση δεν έχει με το κράτος του Δήμου, (Δημο-κρατία), γιατί την επομένη των εκλογών μετατρέπεται από κράτος του Δήμου σε κράτος των αντιπροσώπων-αρχόντων, δημοτικών, περιφερειακών, ευρωβουλευτών και βουλευτών. Ή ορθότερα σε κράτος προτεκτοράτο, των πραγματικών αρχόντων της Ε.Ε. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Εξαιτίας των προαναφερομένων, προβληματίζομαι αν θα παραιτηθώ από το δικαίωμα–υποχρέωση της ψήφου μου, που δεν ωφελεί ούτε εμένα ούτε τους συμπολίτες μου πλην ελαχίστων. Αν πάλι δεν ψηφίσω, θα κάνω κακό δεδομένου ότι οι καλοί πολίτες, με την αποχή τους, συμβάλουν στην εκλογή των κακών υποψηφίων. Αυτό το δίλημμα και αιώνιο είναι και τραγικό.

Μια άλλη κακή πρακτική των εκλογών είναι η συναλλαγή, το μέσον και το βόλεμα, που όμως δεν είναι από τις χειρότερες εκλογικές διαφθορές. Όσο κι αν επιμένουν, προσπαθώ να μην ακούω κάποιους ηθικολόγους που σκίζουν τα ρούχα τους για τιμιότητα.

Δεν ακούω ούτε τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ που σκόπιμα για δικό τους όφελος ή από αφέλεια, επαναλαμβάνουν κανόνες ηθικής τους οποίους θεωρούν φάρμακο, για τη θεραπεία κάθε πολιτικής και κοινωνικής αρρώστιας.

Η αλήθεια είναι, ότι όπου υπάρχει γενικολογία, πράγμα που κάνουν πάντοτε προεκλογικά τα κόμματα χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα οικονομικά αιτιολογημένο και με πολλά «Θα», εκεί στηρίζεται η εξαπάτηση και η αθέτηση των υποσχέσεων.

Ασφαλώς οι πολιτικοί επιζητούν τις ψήφους των πολλών, αλλά πολλοί είναι οι φτωχοί. Γι αυτό και κατηγορούν, οι πολιτικοί, την πλουτοκρατία, όχι πάντα άδικα, έχοντας την ηθική στην άκρη της γλώσσας ή της πέννας τους και όχι στο βάθος της ψυχής τους. Αν όμως κάποιος έχει την ηθική μέσα στην ψυχή του δεν μπορεί να πολιτευτεί, υπακούοντας στη ρήση του Πυθαγόρα που συμβούλευε: «Κυάμων απέχεσθαι», δηλαδή να αποφεύγετε τα κουκιά, δηλαδή τις ψήφους.

Επίσης ο ηθικός στην ψυχή, γνωρίζει το του Χριστού «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Στην πραγματικότητα ο μαμωνάς- πλούτος θα είναι πάντα ο άρχοντας του Κόσμου και οι πιστοί του οι ελάχιστοι. Οι σημερινοί πλούσιοι του κόσμου είναι το 2% των ανθρώπων και έχουν στην κατοχή τους το 98% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το 98% των ανθρώπων μοιράζονται το 2% του παγκόσμιου πλούτου κι αυτόν άνισα...

Αυτός ο πλούτος, για πάντα θα σαπίζει τις κοινωνίες και θα τις καταστρέφει, όπως τα πλούσια κράτη χειραγωγούν τα φτωχά και ται κυβερνούν, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν οι λαοί τους. Παράδειγμα πρόσφατο: Η κυβέρνηση της Ελλάδας τριών κομμάτων που αποτελούσαν την πλειονότητα του Ελληνικού λαού καπελώθηκε από ένα τραπεζίτη, εκλεκτό των πλούσιων κρατών της ΕΕ.

Επανέρχομαι σ’ αυτό που έλεγα, ότι δηλαδή θεωρώ τη δωροδοκία το μικρότερο κακό στην εκλογική διαδικασία γιατί αυτή είναι μια συναλλαγή. Σου δίνω χρήματα από το δημόσιο ταμείο ή την τσέπη μου, σου κάνω ένα ρουσφέτι, σε προστατεύω σε μια παράνομη δίκη, σου διαγράφω φορολογική παρανομία, σου εξασφαλίζω εξαίρεση από τη στρατιωτική θητεία, η ευνοϊκή μεταχείριση στρατευμένου και μου δίνεις ψήφους. Συναλλαγή είναι και η δωροδοκία, ένα τραπέζωμα, μια κουμπαριά, μια υπόσχεση για διορισμό κ.λπ.

Δεν ξέρω ποιος είναι τελικά πιο τίμιος πολιτευτής. Αυτός που πληρώνει από την τσέπη του ή αυτός που πληρώνει από το δημόσιο ταμείο, δηλαδή με ξένα χρήματα. Πάντως επιμένω, η δωροδοκία δεν είναι το μεγαλύτερο κακό, γιατί κανείς δεν εκλέγεται σε δημόσιο αξίωμα μόνο με τη δωροδοκία. Ένας π.χ. τοκογλύφος, όσες ψήφους κι αν αγοράσει ποτέ δεν θα εκλεγεί.

Όσον αφορά τις λέξεις που χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι πολιτευτές για τη συμμετοχή τους στις εκλογές είναι δύο και είναι απαξιωτικές. Λένε, θα «κατέβω» στις εκλογές ή θα «εκτεθώ» εννοώντας ότι θα κατέβουν στο επίπεδο των ψηφοφόρων για να ανεβούν μετά την εκλογή τους στον θώκο του άρχοντα. Ή θα εκτεθούν, όταν θα βγάλουν τη μάσκα της φιλανθρωπίας μετά την εκλογή τους.

Αναγκαία προϋπόθεση να «κατέβει» ή να «εκτεθεί» κάποιος υποψήφιος εξουσιαστής, είναι να είναι χορτάτος, γιατί συνήθως η φιλοδοξία είναι ασθένεια των χορτάτων, ενώ των πεινασμένων αρρώστια είναι το καθισιό. Κατεβαίνει ή εκτίθεται λοιπόν και βγάζει λόγους και χαιρετά με θερμές χειραψίες γνωστούς και αγνώστους πεινασμένους, για κάποια συναλλαγή, και υπόσχεται ότι αν εκλεγεί θα, θα, θα.

Στα ακροατήρια του είναι πιθανό, ή δυνατό, ή μάλλον βέβαιο, ότι όλο και κάποιοι θα έχουν την ανάγκη κάποιου ρουσφετιού. Σ’ αυτούς θα μιλήσει ιδιαιτέρως ή μέσω εκπροσώπου του, και θα τους υποσχεθεί αυτό που θέλουν. Τα παλιά χρόνια ήταν ευκολότερο γιατί και μια φασολάδα ήταν αρκετή για να γίνει η δουλεία του.

Μετά τις εκλογές, εάν ο υποψήφιός μας εκλεγεί και ενοχληθεί από τον ψηφοφόρο του, τότε έχει τις εξής λύσεις. Εάν είναι κάτι εύκολο θα το κάνει. Εάν είναι διορισμός σε δημόσια ή ιδιωτική εργασία, που τυχαίνει να γίνει μετά την εκλογή του, τότε θα στείλει επιστολή που θα λέει ότι ο διορισμός έγινε κατόπιν ενεργειών του.

Εάν δεν μπορέσει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Το πολύ, πολύ, ο γελασμένος ψηφοφόρος να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές άλλον υποψήφιο που θα τον ξαναγελάσει κι αυτός, ενώ τον πρώτο θα τον ψηφίσουν άλλοι γελασμένοι, άλλων υποψηφίων.

Τέσσερα χρόνια είναι αρκετά για να λησμονήσει κανείς και να κάνει τα ίδια λάθη. Η λησμονιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κοινωνίας, γιατί η Λήθη (λησμονιά) είναι κατά τη μυθολογία κόρη της Έριδας (Τσακωμού), αδελφή του λιμού (Πείνας) και της Δυσνομίας (Κακοδικαιοσύνης), ανιψιά της Απάτης (Λαμογιάς) και εγγονή του Χάους. ‘Ολο το συγγενολόι γνωστό στη χώρα μου.

Πολλά από τα παραπάνω ρουσφέτια έχουν αντικατασταθεί από τις ιδεολογίες. Αριστερή κόκκινη, Αριστερή ροζ, κεντρώα πολύχρωμη, δεξιά μπλέ, μαύρη έξω δεξιά κ.λπ. Το παιχνίδι πια παίζεται με την ιδεολογία. Ο υποψήφιος δηλώνει ιδεολογία και κερδίζει δωρεάν ψήφους ιδεολόγων. Οι ψήφοι των ιδεολόγων είναι οι φθηνότεροι και χωρίς υποχρεώσεις για τους υποψηφίους.

Μια ιδιαίτερη περίπτωση υποψήφιου τέλος, είναι η τακτική του κατ’ εξακολούθηση βουλευτή (πώς λέμε Serial Killer). Αυτός εν ονόματι ενός καλού που έκανε στον τόπο του πριν από αμνημόνευτα χρόνια, εμφανίζεται λίγες μέρες πριν τις εκλογές και το θυμίζει στους ψηφοφόρους του με μερικά άρθρα στις τοπικές εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Έχει δημιουργήσει Αυλή στην τοπική κοινωνία που τον απαλλάσσει από την ψηφοφθορά και την επαφή με τους ψηφοφόρους. Αυτό το είδος υποψηφίου είναι το χειρότερο από αυτούς που χρησιμοποιούν υποσχέσεις και ρουσφέτια.

Τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης λόγω παγκοσμιοποίησης και εξαιρετικής αγάπης για το καλό μας από τους Ευρωπαίους φίλους μας που φροντίζουν για τη σιλουέτα μας πλουτίζοντας, η οργή μας έχει χτυπήσει κόκκινο. Αυτό δεν είναι κακό, γιατί μπορεί να είναι και δημιουργικό. Ισως δημιουργήσει δηλαδή πρόβλημα στους πολιτικούς. Όταν όμως η οργή γίνει σιχασιά, τότε δεν υπάρχει επιστροφή.