Το Χελιδονόπτερο: Η Κίσσα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ρένα Στεφανάκη
Φιλόλογος

Πριν μας συντρίψει το αεροσκάφος, είχαμε, ήδη, πέσει από τα σύννεφα. Προσγειωθήκαμε σε σεντόνια… μονά. Από βαμβάκι κι αυτά, ούτε λόγος.

Όταν κηδέψαμε την αγάπη μας δεν ρίξαμε ούτε μια στάλα δάκρυ. Στην τελετή δεν ήμασταν. Δεν είχαμε ασθενή. Πού να προβλέψουμε μια τέτοια επιδείνωση;

Όταν το σπίτι μας έγινε μια πυραμίδα στάχτης δεν λαμπαδιάσαμε από τον καημό. Ποιος νοιάζεται για τούβλα και για στέγες; Μια καμινάδα αρκεί για τον κακό το λύκο.

Όταν καταντήσαμε ουδέτεροι. Ούτε γυναίκα ούτε άνδρας. Δίχως φύλλο συκής κυκλοφορούσαμε. Χωρίς να προκαλεί ο ένας τον άλλο πια… ερωτικά.

Όταν ονειρευτήκαμε μιαν άλλη ζωή μέσα στην ίδια δεν μπήκε κάποιος ανάμεσά μας. Ήμασταν ήδη ξένοι.

Όταν χωρίσαμε, σκίσαμε όλες τις κόλλες κοινής αναφοράς. Μια θάλασσα κουρέλια τα μεγάλα λόγια που μου έλεγες κι εγώ σου απαντούσα.

Όταν θάψαμε την αγάπη μας δεν ήμασταν εκεί.

Ένας ελέφαντας της είπε το τελευταίο αντίο. Έφερε δυο-τρεις βόλτες το κορμί, σ’ ένα ζεϊμπέκικο του θρήνου από τα πετυχημένα. Έπειτα απομακρύνθηκε σιωπηλά αναζητώντας νέες περιπέτειες…

Στο σβέρκο του καθόταν μια κίσσα.