Επώνυμοι και Ανώνυμοι

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Φοίβος Ιωσήφ

Εγώ προσωπικά είμαι πολύ μορφωμένος. Τους ξέρω όλους απ’ έξω κι ανακατωτά. Και ποιον δεν ξέρω! Γνωρίζω όλο το ιστορικό του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Λιονέλ Μέσσι, της Ντόρας Μπακογιάννη-Κούβελου ως και του Αλέξανδρου Φλαμπουράρη. Έρχονται τώρα κάτι έξυπνοι και με ρωτάνε για τον Νίκολα Τέσλα και κάτι άλλους χαζούς και ανεκδιήγητους.

Τελευταία με ρώτησαν και για κάποιον που ούτε καν τον είχα ξανακούσει, άκου όνομα, Αλέξανδρος Φλέμινγκ. Στην αρχή μου φάνηκε πως είπαν “φλέμα” σαν αυτό που φτύνω όταν έχω κρύωμα. Τελικά τον τυπάκο τον έλεγαν Φλέμινγκ. Και άκου να δεις τώρα ιστορία με το ανθρωπάκι. Καθόταν μέρες και νύχτες με ένα μικροσκόπιο στο μάτι και παρακολουθούσε τις κινήσεις των βακτηρίων.

Όπου τα πετύχαινε τα εξόντωνε με το πενικέλιο το οποίο αργότερα έδωσε το όνομα της πενικελίνης. Είχε τη μανία να σκοτώνει και τους σταφυλόκοκκους. Άκου να δεις παιδί μου διαστροφή που έχει καμιά φορά ο άνθρωπος. Ο Ματσόλα βάραγε φάουλ κι αυτός εκεί, με τα μικρόβια, οίκτο δεν είχε για κανένα. Ώσπου στο τέλος ξεπάστρεψε όλα τα βακτήρια, ένα δεν άφησε, τέτοιο μίσος το ανθρωπάκι.

Πριν τον πόλεμο και για χιλιάδες χρόνια όταν κάποιος κρύωνε, και κυρίως τα μικρά παιδιά, πρώτα φώναζαν τον παπά ως καταλληλότερον και ύστερα τον γιατρό ως επικουρικόν της εξοδίου ακολουθίας. Συνάχι, βηχαλάκι και φτυαράκι. Αυτή ήταν η σειρά και γι’ αυτό στο πρώτο ήμισυ του 20 αιώνα έλεγε το ραδιόφωνο “κούρσα περέσυρε και εφόνευσε γέροντα σαράντα ετών”.

Όποιος πέρναγε τα σαράντα έπαιρνε και βραβείο από το υπουργείο εσωτερικών και την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Άψογη συνεργασία.

Ο Φλέμινγκ που λέτε έσωσε την ανθρωπότητα και επιμήκυνε το προσδόκιμο της ζωής του ανθρώπινου γένους. Κοντά στον άνθρωπο ωφελήθηκαν από τα αντιβιοτικά και τα σκυλιά. Οι γατούλες, τα τιγράκια στους ζωολογικούς κήπους, τα καναρίνια και οι κροκόδειλοι. Η αντιβίωση μεγάλωσε τη ζωή απάνω στον πλανήτη.

Όμως, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ο Φλέμινγκ από μπάλα ήταν σκράπας. Ήταν δηλαδή να βάζει κανένας τα γέλια. Δεν μπορούσε να διακρίνει το πέναλτι από το πλάγιο άουτ. Τόση άγνοια, προκλητική για τις αντίπαλες ομάδες αλλά και τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Δεξιάς.

Αν δεν ήταν ο Φλέμινγκ θα ήταν κοντότερος και ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός κι εμείς θα ζούσαμε με λιγότερες συγκεντρώσεις, συνθήματα, πλακάτ και μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Αυτές ήταν οι θλιβερές συνέπειες της πενικιλίνης.

Σκότωσε τα μικρόβια και ζήσαμε εμείς, σοβαρά πρόσωπα, οπαδοί της Τότεναμ και της Φενέρ Μπαχτσέ. Βρε άσε τα μικροβιάκια να σκοτώνουν κανά κάθαρμα, τι την ήθελε τη ζωή ο Χίτλερ και ο Τζακ ο Μαχαιροβγάλτης; Άστα να πεθάνουν τα βρομερά υποκείμενα.

Ρώτησα στην παραλία είκοσι ανθρώπους. Και οι είκοσι ήξεραν τον Ρονάλντο, τον θαύμαζαν και ευχαρίστως θα έδιναν τον έναν νεφρό τους για εκείνον.

Ρώτησα στη λαϊκή αγορά για τον Αλέξανδρο Φλέμιγκ. Μόνον κάποια ηλικιωμένη καλοντυμένη κυρία μου απάντησε θετικά και με ευμενή σχόλια. Αχ καημένε Αλέξανδρε, γιατί είχες τόσο εσφαλμένες αντιλήψεις για την ανθρωπότητα; Και σε είχα και σε υπόληψη, κρίμα!