Υπάρχουν ανάμεσά μας

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Αλλά τι συμβαίνει όταν δενθέλεις να δηλώσεις τι είσαι και τι πιστεύεις; Πώς σε βλέπουν οι άλλοι όταν ασκείς το δικαίωμα να μην αποκαλύπτεις τις προτιμήσεις σου, την ιδεολογία σου, τις αρχές σου;

Το πιθανότερο είναι να σε χαρακτηρίσουν καιροσκόπο που πάει όπου φυσάει ο άνεμος. Και αυτό συνήθως το κάνουν όσοι αγνοούν τη διάσημη φράση του Τσώρτσιλ: «Οι άλλοι αλλάζουν απόψεις για χάρη του κόμματός τους, εγώ αλλάζω κόμμα για τις αρχές μου».

Όμως, υπάρχουν άραγε σήμερα ταμπέλες ιδεολογικές; Αν εξαιρέσει κανείς τους κομμουνιστές και τους εθνικιστές, πώς διακρίνονται άραγε οι υπόλοιποι ιδεολόγοι σήμερα; Πόση ακρίβεια περιέχουν οι όροι κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, φιλελευθερισμός; Αν εξαιρέσουμε τους αθεράπευτους οπαδούς του κεντρικού σχεδιασμού και του απόλυτου κρατισμού, τα όρια μεταξύ των υπόλοιπων εκδοχών οικονομικής πολιτικής είναι δυσδιάκριτα.

Ας αναλογιστούμε για λίγο πόσο ''επικίνδυνος'' είναι άραγε σήμερα ο σχεδόν δαιμονοποιημένος από την Αριστερά όρος του νεοφιλελευθερισμού. Και ας δούμε αν τελικά υπάρχουν νεοφιλελεύθεροι ανάμεσά μας! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν. Και είναι πολλοί.

Θεωρούν ότι ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός είναι συμβατός με έναν διοικητικό ορθολογισμό και έναν οικονομικό ρασιοναλισμό. Ας δούμε όμως τι καλύπτει το ιδεολογικό πέπλο τους.

Όσοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει Δημόσιο και ότι όλα πρέπει να ανήκουν στους ιδιώτες, είναι νεοφιλελεύθεροι.

Όσοι πιστεύουν ότι το κράτος δεν πρέπει να επεμβαίνει στη σύμβαση εργοδότη/εργαζόμενου ειδικά όταν ο εργαζόμενος πέφτει θύμα της ανάγκης του για έστω και ελάχιστο εισόδημα και γίνεται θύμα υπερεκμετάλλευσης, είναι νεοφιλελεύθεροι.

Όσοι πιστεύουν ότι η μισθωτή εργασία πρέπει να εξαφανιστεί και ο πολίτης πρέπει να μετατραπεί σε «ατομική εταιρεία», είναι νεοφιλελεύθεροι.

Όσοι θεωρούν ότι η επιχειρηματικότητα και το καινοτόμο πνεύμα είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να τα έχουν όλοι οι άνθρωποι και ότι κακώς σκέφτονται να διοριστούν στο δημόσιο για να υπηρετούν τον πολίτη, είναι νεοφιλελεύθεροι.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Όσοι μιλάνε γενικά και αόριστα για ανάπτυξη που θα έλθει δήθεν φυσιολογικά και αυτόματα μέσω της πτώσης των φορολογικών συντελεστών και δεν γνωρίζουν ότι το χρήμα δεν διατάσσεται για να πέσει στην παραγωγή, είναι νεοφιλελεύθεροι. Όσοι πιστεύουν σε αυτόν ακριβώς τον οικονομικό αυτοματισμό, ναι είναι νεοφιλελεύθεροι.

Όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να επιβιώνει ο ισχυρότερος στην κοινωνία και στην αγορά, όσοι θεωρούν ότι δεν υπάρχει ακούσια αλλά εκούσια ανεργία, ότι κακώς υπάρχει κοινωνική πρόνοια και δωρεάν περίθαλψη, όσοι πιστεύουν ότι κακώς υπάρχουν επιδόματα ανεργίας, είναι νεοφιλελεύθεροι.

Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει κατώτατος μισθός και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα αλλά εξαπατούν την κοινωνία με τη θεωρία του αόρατου χεριού, του Adam Smith που ενώνει προσφορά και ζήτηση, ισορροπώντας τις τιμές σε κάθε αγορά (εξαπάτηση που διδάσκεται στα πανεπιστήμια) είναι νεοφιλελεύθεροι.

Μην μου πεις, φίλε αναγνώστη, ότι δεν ξέρεις ανάμεσά μας ανθρώπους με τέτοιες απόψεις....