Ευτυχώς που τρελάθηκε και δεν ξέρει τι κάνει!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Κυριάκος Καρεκλάς, ο καλύτερος, ο γρηγορότερος, ο πιο αποτελεσματικός

Είναι ωραίος ο Καρεκλάς! Μια κατηγορία μόνος του. Μέσα στην τρέλα του έχει φιλότιμο απ’ αυτό που έχουν μόνον οι άνθρωποι της σκληρής καθημερινότητας, κι όχι οι άλλοι.

Κι όταν λέει «ευχαριστώ» το λέει απ’ την ψυχή του, όχι για να γίνεται αρεστός, αλλά επειδή το νιώθει!

Τελείωσε το Εσπερινό Λύκειο προχθές, αυτό με τις τέσσερις τάξεις, και συνόδευσε το απολυτήριο με ένα «Άντε, γεια...» κάτω από την ανάρτηση στο Fb, σαν να έλεγε «πάει κι αυτό...», στον αγώνα να γίνει καλύτερος άνθρωπος, να απαλλαγεί από τους δαίμονές του, να συγχωρήσει τον εαυτό του…

Είναι πικρή η ιστορία του Κυριάκου Καρεκλά που έχασε γιο 22 χρονών, έναν κούκλο δύο μέτρα, απ’ τα ναρκωτικά. Λέει ότι φταίει μόνον αυτός, ότι ήταν ανώριμος και την πλήρωσε ο γιος του. Αλήθεια πόσοι παίρνουν όλα τα φταιξίματα πάνω τους!

Αλλά, τέτοιος είναι, κι ευτυχώς που τρελάθηκε και δεν ξέρει τι κάνει, αλλιώς δεν θα ήταν ο πρώτος σκουπιδιάρης του Δήμου, ο πρώτος εργάτης, ο πρώτος που χειρίζεται τ΄ αυτοκίνητα, η άμεσος δράση που τρέχει για τα πάντα όλα, τόσο που ο Δήμος Ρόδου επί Κουσουρνά τον τίμησε για την προθυμία του και την αποτελεσματικότητά του!

«Θέλω να μιλήσουμε για εσένα και την τρέλα σου…» του είπα, και δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο για να καταλάβει. Κι ήταν άψογος όπως είναι πάντα, και Κύριος!

Τελειόφοιτος από προχθές, με βαθμό 17,3! Κάτι 20άρια στην Ιστορία και γενικά με καλούς βαθμούς! Μπράβο σου, Κυριάκο!
Έκανα τέσσερις τάξεις στο Εσπερινό Λύκειο. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω εγώ σχολείο ήταν τέσσερις οι τάξεις του Λυκείου, τώρα έγιναν τρεις.

Ζορίστηκες ως μαθητής;
Ήμουν τακτικός. Βέβαια δεν είχα ούτε το χρόνο ούτε την πολυτέλεια, αλλά ήταν πολύ καλοί οι καθηγητές και ο διευθυντής του Εσπερινού, ο Τάσος Χαμουζάς. Πήρα πολλά από εκείνον και όλους τους, τέσσερα χρόνια από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 22:20 το βράδυ. Πήρα και κάποιες γνώσεις... Με επηρέασε ένας συνάδελφος, επιστάτης καθαριότητας ο Βαγγέλης Κουμπαράς που πήγε κι αυτός Γυμνάσιο Δεύτερης Ευκαιρίας και πήγα κι εγώ.

Ροδίτης είσαι, αλλά ιδιαίτερη περίπτωση!
Ροδίτης, από την Παλιά Πόλη. Ο πατέρας μου καταγωγή από τη Λέρο, η μάνα μου από την Τήλο, ήρθαν μετά τον πόλεμο, έκαναν έξι παιδιά, κι ο ένας μου αδελφός πέθανε στα 17 του, από λευχαιμία. Ομπρελάς ο πατέρας μου και ξενοδοχοϋπάλληλος, ήσυχος άνθρωπος, μας μεγάλωσε με αξιοπρέπεια. Τώρα εγώ πώς βγήκα τρελός… Κατά τύχη.

Έτσι τρελός ήσουνα από παιδί;
Ήμουνα αντάρτης, είχα καρφιά στον πωπό μου, ζωηρός. Και πιο πολύ τη ζωή την έβλεπα ως χαβαλέ. Είχα δύο γιους, το Γιώργο και το Βασίλη, από τον πρώτο μου γάμο. Ο Γιώργος, ο μεγαλύτερος στα 16 του έμπλεξε με χασίσι και χάπια και στην πορεία μπήκε στην ηρωίνη. Συμπεριφορές δικές μου, λάθη δικά μου ως πατέρας και ως σύζυγος, έφεραν τα πράγματα εκεί. Την εποχή που παντρεύτηκα δεν ήμουν έτοιμος, δεν ήμουν ώριμος, το παιδί κατρακύλησε, κι όσο κι αν προσπάθησα μετά να το σώσω ήταν αργά, δεν υπήρχε επιστροφή.

Έχασες το γιο σου στα 22 του!
Κι εκεί άλλαξε όλη μου η ζωή. Το παιδί μου ξεκουράστηκε και σ’ εμένα μετά σαν να πατήθηκε ένα κουμπί μέσα μου, έκανα διαγραφές. Συγχώρεσα τους ανθρώπους που δεν μου στάθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, εκτίμησα όσους μου στάθηκαν, τον Δημήτρη Τσοπανάκη και την οικογένειά του, και πολλούς ακόμα…

Το παίρνεις όλο πάνω σου το θέμα του γιου σου! Δεν μπορεί να έχεις εσύ όλη την ευθύνη!
Εγώ τα δικά μου λάθη δεν τα ρίχνω στην «άτιμη κοινωνία». Έδωσα δικαιώματα, κι ένα παιδί ευαίσθητο και ευκολόπιστο έπεσε στα ναρκωτικά. Την εποχή που έπρεπε να είμαι κοντά του, να ελέγχω τις παρέες του δεν το έκανα γιατί ήμουν ανώριμος και ασχολιόμουν με το πώς θα είμαι καλά, πώς θα διασκεδάσω και θα ζήσω τη ζωή που δεν είχα ζήσει, με μπουζούκια και ξενύχτια. Δεν πήρα χαμπάρι. Όταν το πήρα χαμπάρι ήταν αργά. Μετά έκανα στροφή και με βοήθησαν άνθρωποι σ’ αυτό. Είπαμε τον Δημήτρη Τσοπανάκη, τον Δημήτρη Καρατζιά, τον Νίκο Τσουκαλά, τον Στάθη Κουσουρνά τον μετέπειτα δήμαρχο που παρόλο που δεν τον ψήφισα και το ήξερε δεν μου έκλεισε την πόρτα και με βοήθησε όπως και η γυναίκα του η Βούλα, πολύ καλή κυρία η οποία με είχε αγκαλιάσει. Δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Και τότε πατάω το κουμπί και λέω «όχι, δεν θα γονατίσω, θα σταθώ».

Τη δουλειά στην καθαριότητα του Δήμου πότε την έπιασες;
Επί Γιαννόπουλου, τι να πεις για το Γιαννόπουλο... Ο Σπύρος Παγκάς, ο διευθυντής τότε της «Ροδιακής» με επηρέασε να πιάσω δουλειά στην καθαριότητα του Δήμου. Ένα μέσο βάλαμε, κι αυτό μας έβαλε στα σκουπίδια. Γνώρισα τον Καρατζιά… θα σταθώ όμως στο Στάθη Κουσουρνά. Όταν ήταν βουλευτής με βοήθησε σε κάτι με το γιο μου, κι εγώ παρόλα αυτά δεν τον ψήφισα, κι ενώ το ήξερε... Ο Κουσουρνάς είναι ό,τι καλύτερο γνώρισα, αυτόν και τον Παλαιολόγου στη συνέχεια. Κι ο Χατζηδιάκος με στήριξε, παρότι του λέγανε ότι είμαι τρελός, ότι φωνάζω κι ότι τρέχω με τα αυτοκίνητα του Δήμου με εμπιστεύτηκε, με στήριξε, με όποιο κόστος είχε για εκείνον αυτό και τον ευχαριστώ.

Σ’ αγαπάνε όλοι! Γιατί λες;
Όταν έχεις ένα πρόσωπο, και δεν αλλάζεις, όταν ζητάς συγγνώμη και λες κι ευχαριστώ…

Κι εσύ όμως έβγαζες ασπροπρόσωπο το Δήμο και τον βγάζεις μέχρι σήμερα. Πρόθυμος, και αποτελεσματικός τόσο που ο Δήμος το 2014 σε τίμησε!
Ο Κουσουρνάς, με τίμησε ως τον καλύτερο εργάτη του Δήμου. Ήρθαν εφημερίδες, τηλεοράσεις και με φάγανε οι κακές γλώσσες. Μετά από τρεις ημέρες έπεσα, μ’ ένα 50ράκι μηχανάκι, έφυγε η λεκάνη μου από τη θέση της, κι έμεινα στο κρεβάτι τρεις μήνες.

Όταν τον Αύγουστο του 2014 ο Κυριάκος Καρεκλάς τιμήθηκε από τη δημοτική αρχή για την προθυμία και την αποτελεσματικότητά του.

Μάτι, μάτι... Τι είσαι τελικά στο Δήμο, με τι ασχολείσαι και λένε «να το πούμε στον Καρεκλά, και θα γίνει...»;
Εργάτης. Κάνω και τον εργάτη και τον οδηγό και τον σκουπιδιάρη. Έχω δύο αυτοκίνητα μικρά, άμεσης δράσεως και πηγαίνω και η Τροχαία όταν με φωνάξει και όλοι, είτε για λάδια, είτε για αγελάδες είτε για κατσίκες.... Και ο Περδίκης με βοήθησε και ο Παλαιολόγου με στήριξε και ψυχολογικά... Στην καθαριότητα υπάρχουν παιδιά που δουλεύουν σκληρά και πριν μπει κι ο ιδιώτης δούλευαν ακόμα πιο σκληρά.

Ωραίος άνθρωπος είσαι Κυριάκο!
Το μεγάλο χαστούκι που έφαγα στη ζωή μου, με άλλαξε. Τίποτα δεν έπαιρνα στα σοβαρά. Συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν είναι χαβαλές, ότι πρώτα πρέπει εσύ να σέβεσαι. Κι έχω το «γιατί» για το γιο μου και θα το έχω μέχρι να φύγω. Μοιράζω τη ζωή μου με τη γυναίκα μου τη Βασιλική, εδώ και 2 χρόνια που είναι το άλλο μου μισό, που μου στάθηκε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και με στήριξε σε όλα. Προχωρώ, ζω μια φυσιολογική ζωή, αλλά τα λάθη που έκανα δεν διαγράφονται. Προχωρώ όμως και υπάρχει Θεός και θα με κρίνει.

Αν την ξεκινούσες τώρα τη ζωή σου, πώς θα την προχωρούσες, με την εμπειρία που έχεις σήμερα;
Ίσως να μην παντρευόμουνα, να κάνω παιδιά. Είναι δύσκολο να πάνε στην άκρη τα «εγώ» δύο διαφορετικών χαρακτήρων και να συμβαδίσουν τα «θέλω» τους. Η καρδιά του ανθρώπου είναι άβυσσος, δεν είναι της γυναίκας μόνο είναι και του άντρα. Και μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, παιδιά! Έ, να, αυτά τα λάθη δεν θα έκανα. Είναι δύσκολο δυό άνθρωποι να μονιάσουν, αυτές τις εποχές.