Νυχτερίδα ή περιστέρι, τελικά;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η Ρένα Στεφανάκη
Φιλόλογος

Η ψυχή είναι έμβρυο. Μειδιά σε όλο το φάσμα των μεταμορφώσεών της. Πίσω από τη σκιά του αμνιακού σάκου ετοιμάζεται να συμβαδίσει με το σώμα που θα γεννηθεί.

Προϋπάρχει κι έπεται. Παραμονεύει κι αδημονεί. Κρέμεται στον αέρα μια ανέλπιστης σύμπτωσης στόχων. Κρέμεται ανάποδα σαν τη νυχτερίδα.

Στον ύπνο της τα όνειρα παίρνουν διαστάσεις δωματίου. Η ψυχή κοιμάται στο κατώφλι ενός σπιτιού. Δεν είναι νοικιασμένο αυτό το σπίτι. Το‘χτισαν χέρια με ρόζους κι άγκυρες και φύτεψαν μαζί με την ελπίδα μια βερικοκιά δίπλα στη βρύση του κήπου, κοντά σε‘ κεινο το παράθυρο που κοίταζε κι όλο έλπιζε να πετάξει το περιστέρι από την τρυφερή παλάμη της Ειρήνης. Το περιστέρι της Ειρήνης.

Η ψυχή θέλει αέρα για να βγάλει φτερά κι ο παιδικός ήρωας που την ενσαρκώνει θέλει την τρικυμία με τα τόσα σκαλοπάτια, που οδηγούν στο κάστρο της Λίνδου. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κάστρο της Λίνδου μια νύχτα σαν κι αυτή, νύχτα τρικυμίας για την ψυχή και το σώμα του χελιδονόπτερου.
Τέλος.