Σχέσεις που σε στιγματίζουν ανεξίτηλα...

Μαρία Καρίκη

Τι είναι άραγε αυτό που κάνει κάποιες σχέσεις σου να διαφέρουν από τις υπόλοιπες;

Πόσο βαθιά και ανεξίτηλα μπορεί να καταγραφεί ένα πρόσωπο μέσα σου και να είναι το σημείο αναφοράς και σύγκρισης για όλες τις επόμενες σχέσεις σου; Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας και αφήνουν το σημάδι τους με έναν τρόπο τόσο μοναδικό που δεν μπορεί εύκολα να το υπερβεί κανείς. Ο έρωτας, το πάθος, η «χημεία», η αβίαστη συμβατότητα και οικειότητα συναποτελούν τα χαρακτηριστικά εκείνα που όταν τα συναντάς σε μια σχέση αρχικά ενθουσιάζεσαι, αλλά στην πορεία τρομάζεις στη σκέψη και μόνο για το τι θα σου συμβεί αν τα χάσεις μια μέρα όλα αυτά...!

Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να δεθείς με κάποιον τόσο ουσιαστικά και πρωτόγνωρα, χωρίς «δικλείδες ασφαλείας». Απορείς πώς γίνεται να αφεθείς άνευ όρων, χωρίς να αναλογιστείς το ρίσκο και τους κινδύνους.
Προσπαθείς να καταλάβεις με ποιον τρόπο η σχέση έγινε σχεδόν εξάρτηση. Και ενώ τις περισσότερες φορές αδυνατείς να καταλήξεις σε συγκεκριμένες απαντήσεις και ενώ θυμώνεις με τον εαυτό σου που έχασε τον «έλεγχο», μέσα σου βαθιά ξέρεις ότι και πάλι το ίδιο θα επέλεγες να κάνεις...

Ξέρεις ότι παρά το όποιο αποτέλεσμα, παρά την όποια έκβαση, αυτό που έζησες ίσως να είναι ό,τι πιο αληθινό και αυθεντικό έχεις ζήσει.
Ακόμα και αν το τέλος είναι άδοξο, η διαδρομή με έναν άνθρωπο που σε διαπέρασε όσο κανείς, δεν ακυρώνεται. Το όποιο τέλος δεν μπορεί να διαγράψει την πορεία δύο ατόμων που αγαπήθηκαν πολύ. Πέρα και πάνω από εγωισμούς και περηφάνια, η αλήθεια παραμένει ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη: όλα τα έντονα και δυνατά που έζησες με κάποιον, όλα όσα ένιωσες, όλα όσα βίωσες γίνονται κομμάτι της ιστορίας σου, παρακαταθήκη της ύπαρξής σου.

Όταν μετά από καιρό γυρνάς πίσω στο χρόνο, διαπιστώνεις ότι δεν κουβαλάς πια θυμό, ούτε πικρία και απογοήτευση. Βγαίνεις από το μικρόκοσμό σου και νιώθεις ευγνώμων που το έζησες! Ευγνώμων που δεν φοβήθηκες να το ζήσεις.
Με τα λάθη και τα σωστά σου... Με τις πληγές σου και τον πόνο σου... Με την αξιοπρέπεια κάποιου που τόλμησε να αφεθεί χωρίς εγγυήσεις, με σύμμαχο μόνο την ψευδαίσθηση ενός ιδεατού συντρόφου.
Κι όταν αποστασιοποιείσαι ακόμα πιο πολύ αναρωτιέσαι εν τέλει αν είναι το πρόσωπο καθαυτό που ευθύνεται για τη μυθοποίησή του ή αυτό που εσύ έγινες μαζί του.

Δεν ξέρεις, δηλαδή, αν σου λείπει το πρόσωπο πιο πολύ ή η απόλυτα ερωτευμένη εκδοχή του εαυτού σου την οποία σου ενέπνευσε αυτό το άτομο.

Η αίσθηση πληρότητας και αλληλοσυμπλήρωσης που ένιωσες, δύσκολα ξεχνιούνται ή αντικαθίστανται.

Ωστόσο, οι ερωτικές «πληγές» δεν αποτελούν «κατάρα», αλλά προνόμιο εκείνων που δεν δείλιασαν να εκτεθούν, να δεθούν, να δοθούν και να πιστέψουν σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο για εκείνους, που σχεδόν δεν τους «ένοιαζε» τι διακινδυνεύουν σε περίπτωση «αποτυχίας» και «απώλειας». Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που και μετά δεν δειλιάζουν να θυμηθούν, να αναγνωρίσουν, να νοιαστούν, να φερθούν ανθρώπινα...

Συχνά αναπολείς κομμάτια της ζωής σου τα οποία σου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Ικανοποίηση γιατί κυνήγησες τα «θέλω» σου, αλλά και ματαίωση γιατί τα πράγματα ίσως δεν πήγαν όπως θα τα ήθελες. Παρόλα αυτά, δεν διστάζεις να κάνεις την αυτοκριτική και τον απολογισμό σου. Δεν θυμάσαι με εμμονές και «κατηγορώ», αλλά με μια διάθεση τρυφερότητας και υπερηφάνειας που δεν ξέχασες και τα «καλά» της σχέσης, που δεν παραδόθηκες στο αδυσώπητο «Εγώ» σου το οποίο θα ήθελε ίσως να απαξιώσει και να τιμωρήσει ό,τι σε πόνεσε και ό,τι δεν σου έδωσε την ευκαιρία να δεις τι θα γινόταν παρακάτω αν...

Και κάπως έτσι οι σχέσεις που μας στιγμάτισαν μένουν στο «βάθρο» που εμείς τις βάζουμε και τις συντηρούμε. Τις κουβαλάμε, όχι για να αυτομαστιγωθούμε, ούτε για να εγκλωβιστούμε εμμονικά στο παρελθόν.
Κυρίως, γιατί έχουμε ανάγκη να συμφιλιωθούμε μέσα μας με την ιδέα ότι κάποια πράγματα άξιζαν να συμβούν στη ζωή μας, ακόμα κι αν είχαν άδοξο τέλος... γιατί πολύ απλά δεν θα ήμασταν οι ίδιοι αν κάποτε δεν είχαμε πιστέψει και ζήσει εκείνο το «ειδυλλιακό», το έξω από το συνηθισμένο...