Εξελίξεις και χαμένες υποσχέσεις

Φίλιππος Ζάχαρης

Δρομολογούνται πάντα εξελίξεις, είτε στην πολιτική είτε στην οικονομία είτε στην ίδια την κοινωνία, μα ο πολίτης είναι πάντα απών σε όλα αυτά, καθώς κανείς δεν τον καλεί να συμμετάσχει με τη γνώμη του στη διαμόρφωση των νόμων, των νομοθετημέτων και των κάθε λογής αποφάσεων που αφορούν την τύχη του τα επόμενα χρόνια.

Το μόνο που βλέπει κανείς είναι τα διαφημιστικά τρέιλερ των κομμάτων που προβάλλονται στις τηλεοπτικές οθόνες από τα κονδύλια που δικαιούνται, λέει, τα κόμματα του Κοινοβουλίου κατ αναλογίαν, χρήματα που βγαίνουν και πάλι από τις τσέπες του ελληνικού λαού, για να ικανοποιείται κάθε φορά η επαγγελματική φιλοδοξία του κάθε υποψήφιου βουλευτή. Χρήματα που θα έπρεπε να εγκρίνονται πρώτα από τον ελληνικό λαό και που θα έπρεπε να διατίθενται στους χιλιάδες νεόπτωχους που ζουν στις παρυφές των πόλεων.

Ποιος νοιάζεται όμως για όλους αυτούς; Ποιος επισκέπτεται τις λαϊκές αγορές λίγο πριν κλείσουν όταν αμέτρητοι συμπολίτες μας σπεύδουν να πάρουν ό,τι απέμεινε, άλλοι σε χαμηλότερες τιμές και άλλοι που δεν έχουν, να παίρνουν ό,τι είναι να πεταχτεί;

Ποιος αλήθεια από όλους αυτούς που ζητάνε την ψήφο σας πέρασε μια νύχτα με έναν άστεγο για να δει ιδίοις όμμασι τα προβλήματα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει, ποιος επισκέφθηκε τα στέκια των τοξικομανών για να μάθει από πρώτο χέρι πώς γίνεται και από ποιους η διακίνηση ναρκωτικών, ποιος αφιέρωσε λίγο χρόνο για να κάνει τη διαδρομή στο μετρό και τον ηλεκτρικό της Αθήνας όπου οι επαίτες ζητούν ακόμη και αν περισσεύει κάτι φαγώσιμο από τους επιβάτες;

Απολύτως κανείς. Και ούτε πρόκειται να το κάνει ποτέ, όση δυστυχία και αν υπάρξει. Ο λόγος είναι απλός: γιατί δεν θέλει να μπει στη θέση όλων αυτών των ανθρώπων. Το μόνο που τον ενδιαφέρει πέραν της ψήφου, είναι να εφαρμόσει κατά 10% (και πολύ λέω) το εξαγγελθέν πρόγραμμα του κόμματος που ανήκει για να τον ξαναψηφίσουν μετά από τέσσερα χρόνια γιατί η μόνιμη επωδός είναι ότι λησμονούνται οι υποσχέσεις και ένα 10% φτάνει για να πείσει τον καχύποπτο πολίτη.

Γιατί είναι πολύ εύκολο να κάνεις τον άλλο να ξεχάσει τα πάντα όταν του προσφέρεις παντεσπάνι και αλλάζεις το προφίλ, όπως ακριβώς έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την τραγωδία του 2015 ή η ΝΔ που σχεδόν έκανε ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να ξεχάσει πως ως μνημονιακή κυβέρνηση πέρασε ολέθρια για την κοινωνία νομοθετήματα.

Αυτή είναι όμως η κατάντια μιας χώρας που διώχνει τα καλύτερα μυαλά, που δεν ενδιαφέρεται να διατηρήσει στο παραμικρό την κοινωνική συνοχή, μια χώρα που κάνει τον καθένα μετανάστη και φθηνοτουρίστα στα νησιά της ίδιας του της χώρας.

Αυτή η χώρα το έκανε πάντα αυτό, περιόριζε τον πνευματικό ορίζοντα για πολλούς διψασμένους για γνώση και κρατούσε εντός των συνόρων όλους τους λαϊκίζοντες ή φανφαρολόγους αλλά πάνω απ΄όλα τους απαίδευτους και ημιμαθείς. Αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε καθημερινά, αυτό το χάος και την ασυδωσία, τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις, τους έμμισθους λουφαδόρους και κοπανατζήδες, ψηφοφόρους των κομμάτων, που σπεύδουν να καταταχθούν σε αυτά χωρίς πολλή σκέψη.

Δρομολογούνται λοιπόν, όπως προανέφερα, εξελίξεις σε βάρος όλης της κοινωνίας, σε βάρος όλων εκείνων που δεν εντάχθηκαν ποτέ στα κόμματα, όλων αυτών που δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι επειδή έμειναν πιστοί στις απόψεις τους και δεν μεταλλάχθηκαν με την πρώτη ευκαιρία. Το θέμα είναι ότι στη χώρα αυτή τα περιθώρια έχουν στενέψει απελπιστικά για τους σκεπτόμενους και τους νοήμονες γιατί πολύ απλό αυτή η χώρα δεν τους ανέχεται.

Εξάλλου τι πιο εύκολο από το να κουμαντάρεις αγέλες παραστρατημένων αλλά πάραυτα βολεμένων από πλευράς τεχνητών απολαύσεων πολιτών; Τι πιο απλό από το να τάζεις κάθε φορά και να αθετείς εκ του ασφαλούς τον λόγο σου;

Αυτό το γνωρίζουν καλά οι επαίοντες και οι κομπορρημονούντες. Για τον λόγο αυτό και σπεύδουν κάθε φορά να υπόσχονται χωρίς να υλοποιούν. Γιατί φτάνει και περισσεύει το να προσφέρεις ένα ελάχιστο από αυτά που έχεις τάξει, ένα 10% για παράδειγμα, ένα ποσοστό ικανό να πείσει για την επόμενη ψήφο.