Η Ακαδημία μας

Rodiaki NewsRoom

“Ναέ της Παιδείας. Η αύρα σου πάντα θα δροσίζει το νου και την ψυχή μας”.

Με το αθόρυβο πέρασμα των χρόνων οι μνήμες μικραίνουν. Τότε που πριν από εξήντα χρόνια το 1959 ξεκινούσαμε το γοητευτικό ταξίδι από τα θρανία της Ακαδημίας στην έδρα του σχολείου. Τότε που στα σπουδαστικά μας χρόνια οι ελπίδες κελαηδούσαν και η χαρά της δημιουργίας μας έκαναν δυνατούς-ές.

Ζήσαμε χαρούμενες στιγμές. Πάντα καρτερούσαμε ένα αύριο γεμάτο χαρά και προσφορά στο παιδί που θα υπηρετούσαμε με αγάπη, εφαρμόζοντας όλα όσα οι σπουδαίοι αλησμόνητοι καθηγητές και καθηγήτριες με τις γνώσεις τους και την αύρα της προσωπικότητάς τους μας καθοδήγησαν.

Οι μορφές τους είναι βαθιά χαραγμένες στην ψυχή μας μέχρι σήμερα. Είναι οι Φάροι που μας φωτίζουν στη δύσκολη και ταραγμένη εποχή μας. Ήταν και είναι τα πρότυπά μας. Τύχη αγαθή ο καλός δάσκαλος. Η μορφή τους δεν σβήνεται. Οι πνευματικές παρακαταθήκες τους κρατούν αναμμένη τη φλόγα τους και μας καθοδηγούν νοερά.

Μας δίδαξαν πώς να μεταδώσουμε τις γνώσεις αλλά και να βελτιώσουμε το ήθος του παιδιού. Εκείνο στο οποίο πρέπει να δώσουμε βαρύνουσα αξία είναι να πετύχουμε αυτό που υπηρετούμε και να επιδιώξουμε να διδάξουμε στα παιδιά τον σεβασμό στον άνθρωπο. Να σταθούμε δίπλα στο παιδί σαν πατέρας και σαν μάνα. Κριτήριό μας θα είναι όχι μόνο η μόρφωση αλλά και η καθαρότητα της ψυχής του παιδιού. Γιατί έχουμε ευθύνη απέναντι στο παιδί αλλά και στην κοινωνία.

“Τα στοιχεία που κάνουν τη ζωή μας λιγότερο τραγική είναι να πετυχαίνεις σ’ αυτό που υπηρετείς”. Σπουδαία λόγια του αείμνηστου Εμμανουήλ Κριαρά καθηγητού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πάντα τόνιζε στους φοιτητές του ότι “Οι ανθρωπιστικές σπουδές προάγουν τον άνθρωπο και εξυψώνουν το ήθος του. Μα και οι καθηγητές μας μάς δίδαξαν να επιδιώκουμε την πρόοδο της πατρίδας μας της μικρής σε έκταση μα τόσο πλούσια σε πολιτισμό γωνιά της γης. Είθε τα σχολεία να γίνουν τόποι υψηλής Παιδείας και γνώσης.

Βλέποντας το Απολυτήριο της Ακαδημίας μας αναπολούμε όλη την όμορφη σπουδαστική μας ζωή.
Τα μαθήματα που διδαχθήκαμε ήταν το γνήσιο προζύμι για τη μετέπειτα σταδιοδρομία μας. Καθηγητές και καθηγήτριες με την άριστη επιστημονική τους κατάρτιση ζωντάνεψαν τη διάθεσή μας για προσφορά.

Τα χρόνια εκείνα ήταν γεμάτα από αθωότητα και αισθήματα που κανέναν από τα χρώματα του σήμερα δεν μπορούν να τ’ απεικονίσουν. Ο αείμνηστος Διευθυντής μας Αντώνης Ισηγόνης με τη σπουδαία μόρφωσή του κρατούσε σαν άγιο φυλακτό στην καρδιά του τον πόνο του για τη χαμένη Σμύρνη.

Μας κρατούσε ψυχικά κοντά του. Δεν έπαυε να μας παροτρύνει και να επιμένει ότι μόνο η μόρφωση είναι δικό μας κτήμα και δεν μπορεί κανείς να μας το αφαιρέσει. Μηλίχιος και σεβάσμιος πάντα δίδασκε και η σιγανή φωνή του μας καθήλωνε.

Μετά τη μετάθεσή του στην Αθήνα τη Διεύθυνση της Ακαδημίας ανέλαβε ο κ. Κουρβέλας, ποτισμένος με τα νέα παιδαγωγικά ρεύματα του Πιαζέ, Ρουσσό, Φενελόν, Καρτεσίου και Φρόιντ. Με ζωντάνια και ευγένεια μάς καθοδηγούσε δίνοντας νέα πνοή στη διδασκαλία μας.
Ο Καραμπάτης με την παλέτα του και με την προοπτική μάς έδινε τις βάσεις για να εκτελούμε τα εποπτικά μέσα σε κάθε διδασκαλία μας.

Ο γυμναστής μας ο Νεοφύτου καμάρωνε για την άρτια εμφάνισή μας στις παρελάσεις και στις επιδείξεις.
Η αλησμόνητη ψυχολόγος μας και ήρεμη αείμνηστη Μαρία Πετρούτσου επηρεασμένη από τη σπουδαία παιδαγωγό Μοντεσόρη πάντα ήταν δίπλα μας.

Θυμόμαστε τον καθηγητή μας και γεωπόνο Κοντογιαννάκη που με τόση σχολαστικότητα επέμενε στη σωστή δοσολογία του βορδιγαλίου πολτού προκειμένου να ψεκάζουμε τα κλήματα για την καταπολέμηση του περονόσπορου. Έδειχνε στους σπουδαστές τον τρόπο μπολιάσματος των δέντρων.

Ήθελε οι αυριανοί δάσκαλοι να σταθούν κοντά στον Έλληνα αγρότη. Πάντα μας συμβούλευε να σεβόμαστε και να αγαπάμε τη μάνα γη. Να στεκόμαστε κοντά στον αγρότη που με τόσο κόπο και υπό αντίξοες συνθήκες μας προσφέρει τ’ αγαθά της γης.

Μα και ο καθηγητής της μουσικής, ο Ζυγούρης, μας δίδασκε με το μαντολίνο τη μουσική για να μαθαίνουμε στα παιδιά ωραία τραγούδια και προσευχές.

Με τους καθηγητές μας ήταν και ο καθηγητής των γαλλικών, ο Παπαζαχαρίου. Κάθε τόσο μας έλεγε: “Ελάτε να δούμε και σήμερα τι έπαθε ο καημένος ο Τηλέμαχος, γιος του Οδυσσέα που έψαχνε να βρει τον πατέρα του”.

Ο Μπακίρης με τη θρησκειολογία του μας γνώριζε τις διάφορες θρησκείες και πάντα κατέληγε στο να μας τονίζει την αξία του Χριστιανισμού, της μόνης θρησκείας που μόνο αυτή μιλούσε για αγάπη.

Ο Κωνσταντάκης με το μηλίχιο τρόπο του μας δυνάμωνε την αγάπη μας στο βιβλίο. Μας δίδασκε τις λογοτεχνικές τάσεις. Μας ανέθετε διάφορες εργασίες για ποιητές και πεζογράφους.

Το κορύφωμα της όλης εκπαίδευσής μας ήταν η νεοδιορισμένη καθηγήτρια των Οικοκυρικών. Απόφοιτη της Χαροκοπείου σχολής έδωσε τον εαυτό της για μας τα κορίτσια. Η καθηγήτριά μας, η Παπαπετροπούλου.

Κάθε μήνα έπρεπε οι σπουδάστριες να παρουσιάζουμε και ένα έργο πλεκτό ή κέντημα. Μας βοηθούσε πώς να χρησιμοποιούμε τη βελόνα τόσο στο ράψιμο όσο και στο πλεκτό. Ακόμη κρατάμε το Σαβουάρ Βιβρ και το τετράδιο της Διαιτητικής με τις ωφέλειες κάθε τροφής σε κάθε ηλικία.

Έπρεπε η δασκάλα να τα γνωρίζει για να μεταφέρει τις γνώσεις της στην αγρότισσα και να τη βοηθήσει στο δύσκολο έργο της. Αλήθεια! Πόσες ωραίες εικόνες κρατάμε στο ταμιευτήριο της μνήμης και της ψυχής μας που τις χρωστάμε ζώντας δύο υπέροχα χρόνια της νιότης μας σ’ αυτό το ναό της Παιδείας, στην “Ακαδημία” μας. Γεμίσαμε το ποτήρι μας που ήταν μισοάδειο με τόσες όμορφες δροσερές σταγόνες γνώσης της τότε ξένοιαστης ζωής μας.

Δεν ξεχνάμε και τον πάντα χαμογελαστό επιστάτη μας, τον Αντώνη Κόγχυλο. Πόσα και πόσα δεν νοσταλγούμε! Και όλα αυτά σαν ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία μας δίνουν δύναμη για ζωή.
Δεμένα με τον κρίκο της άδολης αγάπης όλα τότε τα παιδιά μονιασμένα προχωρούσαμε. Κάναμε διάφορες εργασίες λογοτεχνικές, στη θρησκειολογία, για τον Ευσεβισμό και τον Μωυσιακό νόμο και άλλες.

Από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη παίρναμε τα απαραίτητα στοιχεία που θα μας βοηθούσαν στις εργασίες μας. Ωραίες και ανεπανάληπτες εκδηλώσεις ήταν οι παρελάσεις με το μπλε ταγιέρ και το μπλε κοστούμι για τ’ αγόρια. Ιδέα της καθηγήτριάς μας των Οικοκυρικών. Αξέχαστες και οι γυμναστικές επιδείξεις μας στο γήπεδο της “ΑΟΝ”.

Πάντα εντυπωσιάζαμε το κοινό. Υπέροχη ήταν και η έκθεση της Χειροτεχνίας με τα έργα μας και τα έργα των αγοριών με τη βοήθεια του Καραμπάτη. Κάναμε και εθελοντισμό χωρίς να ξέρουμε τη σημασία του, που τόσο πολύ ακούγεται σήμερα λόγω κρίσης. Κάθε μέρα στα διαλείμματα δύο σπουδαστές και δύο σπουδάστριες κατεβαίναμε στο μαγειρείο και βοηθούσαμε τη μαγείρισσα στην ετοιμασία του φαγητού κατόπιν υποδείξεως της καθηγήτριάς μας των Οικοκυρικών. Βοηθούσαμε και στο σερβίρισμα του φαγητού και σ’ όλα. Σ’ αυτό το συσσίτιο έπαιρναν μέρος σπουδαστές και σπουδάστριες που φοιτούσαν από άλλα μέρη.

Είχαμε τη χαρά και εμείς να απολαμβάνουμε το φαγητό με τα άλλα παιδιά. Ήταν αληθινή ευλογία η ομαδικότητα και η ανταλλαγή σκέψεων, σχετική με τη διδασκαλία, μας ένωνε. Κρατούσαμε και τετράδιο στο οποίο καταγράφαμε την πορεία της διδασκαλίας κάθε μαθήματος που θα κάναμε στην τάξη.

Το υπέγραφε και ο Δ/ντής μας, γράφοντας τις παρατηρήσεις του. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στο Ορφανοτροφείο Θηλέων και παρακολουθούσαμε το ανώτερο Κατηχητικό. Επίσης παρακολουθούσαμε και μαθήματα Προσκοπισμού από ανώτερα στελέχη του Προσκοπισμού όπως ο κ. Έλενας. Σε κάθε διδασκαλία μας είχαμε βοηθούς τους εξαίρετους δασκάλους των Δημοτικών σχολείων της Ακαδημίας, τους οποίους θυμόμαστε με ευλάβεια.

Όλα αυτά και τόσες άλλες ευλογημένες στιγμές αναπολούμε με δέος και μας γεμίζουν στα στερνά με δύναμη και χαρά.

Ευχόμαστε στα παιδιά που διανύουν τη φοιτητική τους ζωή πάντα να ζουν και να θυμούνται τα όμορφα και μοναδικά και ανεπανάληπτα χρόνια της ζωής τους έτσι ώστε να τους δίνουν δύναμη για όλα τα μετέπειτα χρόνια τους.

Απόψε όλοι κι όλες μας νοερά
για λίγο ας σταθούμε
στης Ακαδημίας μας και πάλι τα σκαλιά.
Αχ! πόσα και πόσα δεν θα ξαναθυμηθούμε τούτη την όμορφη βραδιά!
Διευθυντές, καθηγητές και καθηγήτριες, επιστάτης, παιδιά, σπουδαστές και σπουδάστριες που ο κλέφτης χρόνος έκρυζε μακριά πολύ μακριά.

Όλα σαν ασπρόμαυρη ταινία, ξεθωριασμένη από το άγγιγμα του χρόνου ξετυλίγονται μπροστά στο θολωμένο από δάκρυα μάτια μας.
Να πιούμε και να πούμε όσα η ψυχή και η μνήμη κράτησαν τόσα μα τόσα χρόνια μέσα τους σαν άγια φυλαγμένα φυλακτά. Ναι όλα τα ανεπανάληπτα εκείνα, όμορφα και περασμένα
Ένα ποτηράκι γεμάτο με το γνήσιο
ροδίτικο κρασί νοερά απόψε θα πιούμε
και θα ξαναζεστάνουμε την άλλοτε μα και τώρα ακόμη νεανική και αγέραστη ψυχή μας.

Σπουδάστριες
Λάμπρου Ευαγγελία Κάρπαθος
Σκούτζου Μάρθα Καζούλλειο
Παρασκευά Σοφία Καζούλλειο
Παπαπέτρου Κωνσταντίνα Καζούλλειο
Μουρσελλά Ελευθερία Καζούλλειο
Μιχάλου Διονυσία Αλεξάνδρεια
Γιαννακάκη Έλλη Κρήτη
Δημητράτου Αιμιλία Κεφαλλονιά
Γιαννάτου Άννα Αντίς Αμπέμπα
Καρδούλια Ευαγγελία Κάλυμνος
Γιαννακάκη Αργυρώ Κρήτη
Θαλασσούλη Φωτεινή Σάμος
Χατζηδημητρίου Πόπη Σάμος
Μανωλά Ελευθερία Καζούλλειο
Σφακιανού Χαριτωμένη Καζούλλειο

Σπουδαστές
Παπακωνσταντίνου Σοφοκλής Βενετόκλειο
Χριστοφοράκης Μιχαήλ Βενετόκλειο
Σαρικάς Παναγιώτης Βενετόκλειο
Καπότος Χρήστος Βενετόκλειο
Νάκας Νικόλαος Λέρος
Μοσχούς Κωνσταντίνος Βενετόκλειο
Μαυρομάτης Εμμανουήλ Σάμος
Μαζιωνάκης Μιχαήλ Κρήτη
Αλαχιώτης Χαράλαμπος Κως
Πατρώνης Γιακουμής
Μπαφίτης Αιγέας Βενετόκλειο
Παπόρης Γεώργιος Βενετόκλειο
Κουκιάς Κωνσταντίνος Βενετόκλειο
Πρώτος Κωσταντίνος Βενετόκλειο
Παπαμιχαήλ Σκεύος Κάλυμνος
Γιωργόπουλος Νίκος
Σουρλής Δημήτριος
Φλάσκος Ηλίας
Ξενίκας Γεώργιος
Μαστοράκης Στέλιος Κρήτη

Υ.Γ. Σε όλους και όλες μας που είχαμε την ευλογία του Θεού να υπηρετήσουμε το Παιδί σαν εκπαιδευτικοί είθε τα χρόνια που θα μας χαρίσει ο Θεός να είναι Ευλογημένα.

Με εκτίμηση
Ελευθερία Μουρσελλά-Δράκου