Η Ροδίτισσα τραγουδίστρια που τραγούδησε με τους Τούρκους, γνώρισε τους Pink Floyd και ζει πια στην Αγγλία

Pοδούλα Λουλουδάκη

Η Ίρις Μαυράκη, που θα εμφανιστεί σε μία και μοναδική συναυλία-αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου, μιλά για τη ζωή και την πορεία της

Η οικογένειά της έχει μια πολυτάραχη ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ακόμα και βιβλίο ή ταινία.

Η μητέρα της, μία Εβραία της Βιέννης παντρεύτηκε το Ροδίτη πατέρα της λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και περιπλανήθηκαν μαζί σε διάφορες χώρες, όπου η μικρή Ίρις μεγάλωνε λίγο αφύσικα, μέχρι να επιστρέψουν στη Ρόδο!

Ίσως σ’ αυτό το DNA και τα ταραγμένα πρώτα χρόνια να οφείλει το δυναμικό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα της η τραγουδίστρια Ίρις Μαυράκη, που δηλώνει πρώτα μουσικός, κι έχει σημαντικές σπουδές στο πιάνο.

Σύνδεσε τ’ όνομά της με τις χρυσές εποχές της Ρόδου, γνωρίστηκε με τους Pink Floyd, κι έμεινε μήνες στο Λονδίνο όπου παραλίγο να ξεκινήσει συνεργασία μαζί τους, έχτισε από το 2003 μουσική γέφυρα με τους Τούρκους, τραγουδώντας με τις συμφωνικές ορχήστρες των γειτόνων μας, σε Ελλάδα και Τουρκία.

Ζει στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια, αλλά το Αιγαίο της λείπει και η αποδοχή της πρότασής της προς τον Κάλλιστο Διακογεωργίου, τον περιφερειακό σύμβουλο και υπεύθυνο του Τομέα Πολιτισμού της Περιφέρειας, τη φέρνει πάλι στη Ρόδο για μία βραδιά αφιέρωμα στο Μάνο Ελευθερίου, την προσεχή Δευτέρα με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, στο Κινηματοθέατρο “Ρόδον”.

Πρόβες, κούραση, ώστε να είναι όλα τέλεια, αλλά η Ίρις είναι έτοιμη να απαντήσει, ακόμα και γι’ αυτά που δεν έχει μιλήσει ποτέ.

Μ’ έχει εντυπωσιάσει η ιστορία της οικογένειά σας, δεν έχετε ξαναμιλήσει γι αυτή την περιπλάνηση ανά τον κόσμο, στα χρόνια του πολέμου!
Ο πατέρας μου ήταν Ροδίτης, από το Νιοχώρι, αγαπητός, γνωστός, και με προσφορά στον αγώνα κατά των Ιταλών. Λόγω της ιδιότητάς του είχε πρόσβαση στους χώρους ανεφοδιασμού και αποθήκευσης καυσίμων και ήταν απ΄ αυτούς τους Ροδίτες που παρείχε πληροφόρηση στο Ελληνικό προξενείο της Ρόδου. Το 1938 γνωρίστηκε με τη μητέρα μου, Εβραία της Βιέννης, η οποία ήρθε στη Ρόδο για να ξεφύγει μόλις μπήκαν οι ναζί στην Αυστρία. Πήγε Ιταλία, κι από εκεί στη Ρόδο, όπου γνώρισε τον πατέρα μου. Στις αρχές του 1939 ο πατέρας μου με την πρόφαση ότι θέλει να πάει στην Ιταλία ξεγλίστρησε από τα χέρια των Ιταλών, οι οποίοι τον επικήρυξαν. Η μητέρα μου ήταν ήδη στην Αθήνα όπου και παντρεύτηκαν.

Έτσι πήρε κι εκείνη ελληνικό διαβατήριο, το οποίο φυλάω μέχρι σήμερα. Γύρισε στη Βιέννη για να σώσει τους γονείς της, ενώ ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδελφή. Δεν τα κατάφερε, επέστρεψε στην Αθήνα, όπου ο πόλεμος πλησίαζε. Ο πατέρας μου έφυγε για την Αφρική. Η μητέρα μου ήταν ετοιμόγεννη, γεννάει την αδελφή μου, της δίνει το όνομα Φυλλίς-Ελλάς και παραμονές του πολέμου επιβιβάζεται σ’ ένα φορτηγό πλοίο από τον Πειραιά και μέσω Λισσαβόνας φτάνει κι εκείνη στην Αφρική και βρίσκει τον πατέρα μου στο πρώην Βελγικό Κονγκό, όπου είχαν πάει ήδη πολλοί Ροδίτες και Εβραίοι της Ρόδου.

Οι παππούδες μου κατάφεραν να ξεφύγουν από τη λαίλαπα του πολέμου που είχε ξεσπάσει στη Βιέννη το 1941. Βρήκαν διαφυγή, περνώντας από την Ισπανία στην Κούβα και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Εσείς πού γεννηθήκατε;
Στο Βελγικό Κονγκό. Μέχρι τα πέντε μου χρόνια ταξίδεψα σε τρείς ηπείρους, και το 1960 που ξαναγυρίσαμε στην Αφρική άρχισε ο Εμφύλιος στο Κονγκό και η δικτατορία. Όλη η οικογένεια μαζί φύγαμε για άλλη μια φορά, χάνοντας όλη την περιουσία που δημιούργησε εκεί ο πατέρας μου και ήρθαμε στη Ρόδο, όπου αρχίζοντας πάλι από το μηδέν, έχτισε το ξενοδοχείο “Eden Rock”.

Από μικρή σας άρεσε η μουσική;
Από οκτώ χρονών ξεκίνησα μαθήματα κλασικού πιάνου, με μία καταπληκτική δασκάλα την Ιωάννα Καραμεσίνη, στο Εθνικό Ωδείο Ρόδου. Το πιάνο έγινε η ζωή μου ολόκληρη. Ήθελα να γίνω σολίστ πιάνου και μαέστρος σε συμφωνικές ορχήστρες. Για πολλούς λόγους δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη μουσική. Έκανα κάποια χρόνια πιάνο με τη Δέσποινα Δελαπόρτα στο Ελληνικό Ωδείο και περίπου 10 χρόνια ήμουν μέλος της Μεικτής Χορωδίας του Δήμου Ρόδου με τη Ξένη Έμνερ-Παπαχαλκίτου και κάποια στιγμή ξεκίνησα μαθήματα κλασικού τραγουδιού με την Κική Δημητράκη. Στα πολύ νεανικά μου χρόνια, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην πορεία μου ο πιανίστας και ενορχηστρωτής Νίκος Κούρος. Τη δεκαετία του ‘70 ήμουν στην Αθήνα. Περίοδος δικτατορίας και παρακολουθούσα τη Σχολή Δοξιάδη για ένα διάστημα, αλλά με κέρδισε η μουσική.

Αργότερα, συνεχίσατε με το τραγούδι και γίνατε μεγάλο όνομα που συνδέθηκε και με τις χρυσές εποχές της Ρόδου!
Είμαι μουσικός και πάντα ένιωθα πιο κοντά στους μουσικούς παρά στους τραγουδιστές. Άλλωστε και η φωνή είναι ένα όργανο. Αργότερα στη ζωή μου, η μουσική μου πορεία εκφράστηκε μέσα από τη γνωστή φράση του Νίκου Ξυλούρη «εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την όλη μου πορεία. Έζησα ως μουσικός και τραγούδησα τις καλές εποχές της Ρόδου της δεκαετίας του ΄70 και ’80, αλλά και ως ερμηνεύτρια αργότερα μέσα από τις συναυλίες μου με την προσφορά μου στα Πολιτιστικά όχι μόνο στη Ρόδο, στα νησιά μας, στην Κρήτη αλλά με τη δημιουργία της πολιτιστικής γέφυρας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Είναι πολύ σημαντική η μουσική γέφυρα που χτίσατε, για πολλά χρόνια, με τους γείτονες Τούρκους!
Με πολλές συμφωνικές ορχήστρες της Τουρκίας, κρατικές, δήμων και πανεπιστημίων της Τουρκίας έδωσα πολλές συναυλίες και στις δύο πλευρές του Αιγαίου φέρνοντας τους λαούς πιο κοντά, μέσα από τραγούδια, ποίηση, μουσική, στίχους, αποδεικνύοντας πως η τέχνη, η μουσική, κι ο λόγος είναι το πιο ισχυρό όπλο που ενώνει, καθαγιάζει, λυτρώνει. Επίσης, με το νεανικό μέταλ ελληνοτουρκικό συγκρότημα Neverland δώσαμε συναυλίες σε πολλές χώρες της Ευρώπης, κι αποδείξαμε έμπρακτα αυτό που πρεσβεύαμε. Δώσαμε εκατοντάδες συνεντεύξεις. Μια ελληνίδα, συνεργάστηκε για πρώτη φορά εκείνα τα χρόνια, με ένα μέταλ συγκρότημα από την Τουρκία.

Παραλίγο να έχετε συνεργασία και με τους Pink Floyd, στο Λονδίνο! Πώς έγινε αυτή η γνωριμία;
Το 1981 πήρα το γιο μου και πήγαμε στο Λονδίνο, αφού είχε προηγηθεί αλληλογραφία και επαφές, μέσω οικογενειακού φίλου που εργαζόταν στο στούντιο των Pink Floyd, με τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ αφού προηγουμένως άκουσε τη φωνή μου, μέσα από μαγνητοφωνημένες κασέτες και εκφράστηκε με πολύ κολακευτικά λόγια. Στο Λονδίνο έμεινα αρκετούς μήνες έχοντας επαφή με το στούντιο των Pink Floyd, αλλά για πολλούς λόγους, γύρισα πίσω στη Ρόδο.

Πιστεύετε στην τύχη, ότι αυτή είναι που δίνει τις ευκαιρίες ή δεν τις δίνει;
Εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας και την κατευθύνουμε. Ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνάμεις και την ελεύθερη επιλογή και βούληση να επιλέξει το δρόμο του.

Τα τελευταία χρόνια επιλέξατε να ζείτε στο εξωτερικό, στην Αγγλία.
Δεν το επέλεξα, έγινα οικονομικός μετανάστης. Όμως η αγάπη μου για το νησί μου και το ανήσυχο πνεύμα μου στο να δημιουργώ και να προσφέρω για άλλη μια φορά μ΄ έφερε στη Ρόδο για τη συναυλία- αφιέρωμα στο μεγάλο ποιητή Μάνο Ελευθερίου. Εδώ θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Περιφερειακό Σύμβουλο υπεύθυνο του Τμήματος Πολιτισμού Κάλλιστο Διακογεωργίου που αγκάλιασε και στήριξε την ιδέα μου. Παράλληλα και στο Νίκο Κωνσταντινίδη, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Παροικιακων Δωδεκανησιακών Συλλόγων Ρόδου και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου, καθώς και στο Μάνο Κόκκινο και το Δημήτρη Κόκκινο του ιδρύματος Σταματίου, στο ΔΟΠΑΡ για την παραχώρηση του θερινού κινηματοθέατρου «Ρόδον», σ’ εσάς προσωπικά κ. Λουλουδάκη και την εφημερίδα «Ροδιακή» που είναι ένας από τους χορηγούς επικοινωνίας της βραδιάς για το Μάνο Ελευθερίου τη Δευτέρα 22 Ιουλίου, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

Στην Αγγλία έχετε προσαρμοστεί, αυτό δεν μας είπατε!
Όχι, μου λείπει αφόρητα το Αιγαίο.