Ψάχνοντας από κάπου να πιαστείς...

Μαρία Καρίκη

Υπάρχουν στιγμές που όλα μοιάζουν δύσκολα και αδιέξοδα. Διλήμματα, αναβολές, αποφάσεις που εκκρεμούν, προσδοκίες ανεκπλήρωτες. Άνθρωποι που έρχονται και άνθρωποι που φεύγουν. Θέλεις να προχωρήσεις μπροστά, να ρισκάρεις, αλλά φοβάσαι μήπως πάλι κάτι σε σταματήσει. Δεν ξέρεις αν είναι η συνήθεια ή απλώς διστάζεις να «βουτήξεις» στο άγνωστο. Δεν υπάρχουν «έτοιμες» απαντήσεις, ούτε εύκολοι δρόμοι. Το μόνο που σε κινητοποιεί είναι η ανάγκη, η επιθυμία για το κάτι καλύτερο που τόσο πολύ λαχταράς.

Ακόμα και τις φορές που νιώθεις αδύναμος, ευάλωτος και ανήμπορος, δεν σε ικανοποιούν τα «μπαλώματα», τα υποκατάστατα στη ζωή σου. Διψάς για το αυθεντικό, το ουσιαστικό. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά λείπει από τη ζωή σου! Πόσο πολύ απέχεις από το αίσθημα πληρότητας. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έχεις περισσότερο ανάγκη: ίσως μια νέα δουλειά, ίσως μια νέα πρόκληση, ίσως έναν έρωτα, ίσως ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής ή απλώς νέους ανθρώπους στη ζωή σου. Δεν έχει τόση σημασία τι θα επιλέξεις τελικά από όλα αυτά, αρκεί που έκανες μια αρχή. Μια αρχή για να επαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου.

Πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε σε εκλογικεύσεις, σε «πρέπει» και «δεν πρέπει». Ψάχνεις την ασφαλή οδό, χωρίς απαραίτητα να νιώθεις καλά με αυτήν. Καταπνίγεις τις όποιες εσωτερικές σου ενστάσεις, τις όποιες επιθυμίες γιατί φοβάσαι ότι θα σε αποπροσανατολίσουν. Φοβάσαι ότι θα «παρασυρθείς», ότι θα αφεθείς. Και αυτό σε αναστατώνει, γιατί θα χάσεις τον έλεγχο...

Ακροβατείς ανάμεσα στην ορθή λογική και εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που θέλει εκείνο το «αδύνατο», το τόσο εξωφρενικά «αδιανόητο». Συμβιβάζεσαι αρχικά και προσπαθείς να ικανοποιηθείς από τη «συνετή» λογική σου. Ξεγελιέσαι με τα διάφορα διασπαστικά ερεθίσματα γύρω σου. Πείθεις τον εαυτό σου ότι περνάς καλά. Μέχρι που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια αυτό το επίμονο «κενό» που νιώθεις και η διάχυτη ψυχική μοναξιά που σου υπενθυμίζει ότι οι επιλογές σου δεν σε γεμίζουν πια...

Αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να αντέξεις και να πιαστείς από κάτι προκειμένου να σταθείς «όρθιος» ή αν έχει η έρθει η ώρα να δεις κατάματα το μέσα σου που δυσανασχετεί και διεκδικεί να επαναστατήσεις. Να αντιταχθείς σε ό,τι σου είναι ξένο, να απαλλαγείς από τα «ημίμετρά» σου, να αποτινάξεις τη δυστυχία σου. Δεν χρειάζεται να υπομένεις, να ανέχεσαι και να αντέχεις. Χρειάζεται να ζεις, να τολμάς και να κυνηγάς τα όνειρά σου! Μίλα, εκφράσου, πες αυτά που θες να πεις εκεί που διστάζεις τόσο καιρό. Άσε τον εγωισμό και γίνε η καλύτερη και πιο έντιμη εκδοχή του εαυτού σου. Μην αφήσεις το περιθώριο να μετανιώσεις για αυτά που δεν είπες και δεν έκανες!

Αν θες πραγματικά να νιώσεις καλύτερα, μην πιαστείς από υποκατάστατα! Τρέξε στην πηγή. Προσπάθησε, δοκίμασε, πειραματίσου. Βασίσου στην αλήθεια σου, στις ανομολόγητες ανάγκες σου. Μην φτιάχνεις έναν εαυτό που δεν είσαι. Μην εγκλωβίζεσαι σε ό,τι σε περιορίζει. Δεν χρειάζεται να χωρέσεις σε κάτι που είναι μικρότερο ή λιγότερο από εσένα. Δεν σου αξίζει αυτό...

Όσο κι αν ψάξεις εναλλακτικές, πάντα θα καταλήγεις σε αυτό που τόσο πολύ απέφευγες. Όσο κι αν δίνεις τα ηνία στην αυστηρή λογική σου, πάντα θα σου υπενθυμίζει την ύπαρξη, αλλά και τη δυναμική του το συναίσθημά σου. Δεν χρειάζεται να διαλέξεις απαραίτητα εκείνο που θα σου υποδείξει το συναίσθημα, αλλά σίγουρα οφείλεις να το συνυπολογίσεις και να το αξιολογήσεις. Οφείλεις να αναγνωρίσεις το μήνυμα που μεταφέρει...

Ο άνθρωπος φοβάται μήπως πληγωθεί. Δεν θέλει να ματαιώνεται. Και για αυτό προτιμά λύσεις που εμπνέουν ασφάλεια και «έλεγχο». Οπότε προκύπτει συχνά το δίλημμα: το ρίσκο ή το προβλεπόμενο; Την επιθυμία ή τη λογική; Την υπέρβαση ή την πεπατημένη οδό; Το «άπιαστο» ή το βατό; Αυτό που πραγματικά είσαι ή αυτό που από φόβο έχεις γίνει;