Aπουσίες που πονάνε...

Μαρία Καρίκη

Καθημερινά στη ζωή δίνουμε αγώνες. Αγώνες επιβίωσης, αγώνες ψυχής, αγώνες δικαίου και αλήθειας.

Άλλοτε με σθένος και πυγμή κι άλλοτε κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Παλεύουμε να μείνουμε όρθιοι. Ψάχνουμε διακαώς ένα κίνητρο, ένα νόημα να κρατηθούμε.

Ακόμα, κι αν δεν μπορούμε να το βρούμε, βαθιά μέσα μας το ξέρουμε ότι το χρωστάμε στον εαυτό μας και σε εκείνους που πιστεύουν σε μας. Δεν είναι εύκολες οι «ανηφόρες»...

Υπάρχουν φορές που θα ήθελε κανείς έναν συνοδοιπόρο πλάι του. Διακριτικό, υποστηρικτικό, γεμάτο αγάπη και κατανόηση. Όχι, για να τον αγγαρέψει ή να του φορτώσει κάτι, αλλά για να παίρνει δύναμη από την παρουσία του. Αναφέρομαι σε εκείνες τις «παρουσίες» που σου διαπερνούν την ψυχή και στην πλημμυρίζουν με φως..! Εκείνες τις «παρουσίες» που ξεδιψούν την όποια δίψα σου και σε κάνουν να αντέχεις...σε κάνουν αβίαστα να πιστέψεις πως όλα τα μπορείς!

Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, αλλά δίπλα τους νιώθεις μια μοναδική ασφάλεια, πληρότητα, γαλήνη, κι ας γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω σου...

Όταν τους χάσεις ή φύγουν από τη ζωή σου, ξέρεις ότι μπορείς να συνεχίσεις, αλλά τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Νιώθεις σαν να έχασες την έμπνευσή σου, το καταφύγιό σου... Νιώθεις-κι ας μην το θες- να λείπει πάντα ένα κομμάτι μέσα σου. Όχι, δεν είναι μια πληγή που πονάει. Όχι, δεν είναι μια ανάμνηση, ούτε νοσταλγία. Είναι ένα μέρος του εαυτού σου που έφυγε μαζί τους...

Το κενό που αισθάνεσαι άλλοτε το παραδέχεσαι κι άλλοτε όχι. Έχεις ήδη δοκιμάσει πλήθος από υποκατάστατα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να έχει την ποιότητα του αυθεντικού. Τίποτα δεν μπορεί να φτάσει την αίσθηση του «είμαι εδώ για σένα» ό,τι και αν γίνει... Και αρκεί μια φορά να το ζήσεις για να αναγνωρίσεις μετά τις απομιμήσεις και τις δήθεν προσεγγίσεις.

Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή και εσύ κουβαλάς μέσα σου ανθρώπους που λείπουν, συναισθήματα οικειότητας και έγνοιας που δεν ξανασυναντάς εύκολα. Στην αρχή ίσως πονάει η απουσία τους, γιατί οι συγκρίσεις σε θλίβουν, σε απογοητεύουν. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός νιώθεις ευγνωμοσύνη που υπήρξαν στη ζωή σου, που σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο, που έχεις όμορφες στιγμές να θυμάσαι. Αναγνωρίζεις ότι ακόμα και αν δεν έχεις την επαφή με το πρόσωπο, έχεις μια «κοινή ιστορία» να αφηγηθείς ...

Είναι παράξενο, αλλά η απόσταση και ο χρόνος ξεθωριάζουν τους λόγους και τις αιτίες πίσω από την απουσία και μένει η συνάντηση, η διαδρομή δύο ανθρώπων που βάθυναν πολύ ο ένας μέσα στον άλλο. Που δεν φοβήθηκαν να εκτεθούν, να τσαλακωθούν, να πούνε αλήθειες μεταξύ τους. Που δεν χαρίστηκαν ο ένας στον άλλο, δεν βολεύτηκαν και ήταν αυθεντικοί μέχρι το τέλος... Ένα τέλος, που μερικές φορές δεν είναι αντάξιο της διαδρομής, γιατί η σκέψη και μόνο του «χωρίς εσένα» σε κάνει να πανικοβληθείς, να κάνεις λάθη, να βιαστείς να σώσεις ό,τι σώζεται...

Και μια μέρα συνειδητοποιείς ότι αυτές οι «απουσίες» της ζωής σου είναι τα παράσημά σου, τα φυλαχτά σου. Η απόδειξη ότι έζησες και ένιωσες δυνατά, ανθρώπινα, χωρίς εγωισμούς και στεγανά. Ότι είχες την τύχη, την τιμή να υπάρξεις δίπλα τους. Συνειδητοποιείς ότι δεν θέλεις να ξεχάσεις. Θέλεις να θυμάσαι. Γιατί όσο τους θυμάσαι είναι μέσα σου!

Δεν υπερβάλλεις, ούτε τους μυθοποιείς εκ των υστέρων. Πάντα ήξερες και ένιωθες ότι αυτά τα πρόσωπα ήταν «σταθμοί» στη ζωή σου. Ακόμα κι αν τους έχασες, είτε γιατί έφυγαν από τη ζωή, είτε γιατί απλά χώρισαν οι δρόμοι σας σε εκείνο το σταυροδρόμι που συναντηθήκατε, νιώθεις ευτυχής που τους γνώρισες. Κι αν κάποτε η παρουσία τους σου έδινε δύναμη και φως, τώρα η απουσία τους σου μαθαίνει να μη δέχεσαι τίποτα λιγότερο από την παρακαταθήκη τους! Καμία έκπτωση στο συναίσθημα, στο όνειρο, στη στιγμή.

Γιατί αν μια φορά έχεις γνωρίσει την «αλήθεια», δεν μπορείς να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από αυτήν...