«Γνωρίζοντας τον κόσμο»

Rodiaki NewsRoom

Από το μπουσούλημα στο περπάτημα

Γράφει η Μαρία Μανιώτη
Δασκάλα Χορού-Θεάτρου, Σύμβουλος κινητικής ανάπτυξης βρεφών-νηπίων (2η πιστοποιημένη στην Ελλάδα Child’s Space practioner Chava Shelhav method)

Μία δημοφιλής θεωρητική προσέγγιση στην ψυχοκινητική ανάπτυξη είναι η αναλογία μεταξύ βρεφών και επιστημόνων. Τα βρέφη και οι επιστήμονες έχουν παρόμοια προσέγγιση στη μάθηση, παρατηρούν και οι δύο, κάνουν πειράματα και βγάζουν συμπεράσματα.

Η αυτόνομη κίνηση θεωρείται ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη του παιδιού. Η δυνατότητα για μπουσούλημα και στη συνέχεια περπάτημα επιτρέπει στα βρέφη να φτάσουν στα μέρη που επιλέγουν. Έπειτα τα μωρά μπορούν να ξεκινήσουν κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με έμφαση στο αντικείμενο.

Kατά το μπουσούλημα είναι δύσκολο για το βρέφος να κουβαλήσει πράγματα μαζί του, τα μωρά όμως που μπορούν να περπατάνε παίρνουν μαζί τους αντικείμενα και αφιερώνουν τον περισσότερο χρόνο τους πηγαίνοντας να τα δείξουν στους φροντιστές τους, ξοδεύοντας κατά μέσο όρο 30 με 40 λεπτά ανά ώρα περπατήματος αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον. Παρόλο που ένα μωρό έμπειρο στο περπάτημα μπορεί να κινηθεί πιο γρήγορα και αποτελεσματικά από ένα μωρό που μόλις άρχισε να βαδίζει, τα μωρά επιμένουν στην εκμάθηση του βαδίσματος και κάνουν έντονη εξάσκηση. Αφήστε τα!

Έρευνα έχει δείξει ότι τα βρέφη που μόλις αρχίζουν να περπατάνε κάνουν πάνω από 2.000 βήματα την ώρα και τα περισσότερα βρέφη διανύουν πάνω από 5 χιλιόμετρα!

Όπως ξέρουμε, τα μέρη που επιλέγουν τα παιδιά συμπεριλαμβάνουν ένα σύνολο σημείων τα οποία οι ενήλικοι δε θέλουν να επισκεφθούν τα παιδιά, όπως σκάλες, τζάκια, κ.λπ. Προσοχή! Τα μωρά που περπατάνε μπορεί να έχουν πολύ κακή κρίση σχετικά με το ποιο δρόμο να ακολουθήσουν. Για παράδειγμα, μπορεί να διστάσουν για πολλή ώρα σε μια απότομη κατηφόρα, αλλά μετά να ορμήσουν με το κεφάλι! Ή να βάλουν το πόδι τους σε ένα κενό που δεν μπορούν να διασχίσουν και έπειτα να δοκιμάσουν να το κάνουν και να πέσουν. Παρόλα αυτά οι περισσότερες πτώσεις είναι κινήσεις προσαρμογής, καθώς βοηθάνε τα μωρά να αποκτήσουν εμπειρία.

Τα βρέφη που μόλις μαθαίνουν να περπατάνε πέφτουν περίπου 17 φορές την ώρα.

Κάποια από τα ορόσημα αδρών κινητικών δεξιοτήτων που επιτυγχάνουν τα παιδιά, όπως το να κάθονται όρθια ή να περπατάνε αυτόνομα, αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλληλεπιδρά ένα παιδί με το περιβάλλον του. Έχουν τα χέρια τους ελεύθερα για να δείχνουν και να χειρονομούν και μπορούν να κινούνται προς ενδιαφέροντα αντικείμενα. Αυτοί οι τύποι συμπεριφοράς είναι πιθανόν να αυξήσουν τη δυνατότητα εκμάθησης νέων λέξεων και μπορούν να συσχετιστούν με την μελλοντική εκμάθηση της γλώσσας.

H γλώσσα των παιδιών αναπτύσσεται μέσω μιας σειράς σταδίων που συνδέονται στενά χρονικά με την εμφάνιση κινητικών οροσήμων όπως το αυτόνομο κάθισμα και το περπάτημα. Αυτά τα ενδιαφέροντα ευρήματα στην τυπική ανάπτυξη δείχνουν ότι η κατανόηση των σχέσεων μεταξύ κινητικών και γλωσσικών δεξιοτήτων θα μπορούσε να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε μικρά παιδιά που ίσως κινδυνεύουν να έχουν επικοινωνιακές δυσκολίες.

Τέλος, από την οπτική γωνία της ψυχοκινητικής ανάπτυξης,η σημασία των κινητικών «οροσήμων» όπως το μπουσούλημα και το περπάτημα, είναι ότι επιτρέπουν μεγαλύτερη αυτονομία (αυτενέργεια και συμπεριφορά αυτό-επιλογής) από την πλευρά των βρεφών.

Όπως ο επιστήμονας, έτσι και το μωρό μπορεί πλέον να εμπλακεί σε γεγονότα και να δει τι θα συμβεί στη συνέχεια.