Ένας 17χρονος ομογενής από τη Ρόδο που αγαπά τους ελληνικούς χορούς
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 2156 ΦΟΡΕΣ
«Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμήσω την καταγωγή μου» λέει ο Ζαφείρης Παντελιός
Της Θεοδώρας Μαΐου, στον «ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ»
Τι κι αν έχουν γεννηθεί σε μια χώρα τόσο μακριά από την πατρίδα τους; Τα Ελληνόπουλα τρίτης και τέταρτης γενιάς της Αυστραλίας δεν έχουν πάψει να αγαπούν και να προσπαθούν με κάθε τρόπο να αγκαλιάσουν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας των γονιών και των παππούδων τους, ενώ, καθώς φαίνεται, η πιο αγαπημένη τους δραστηριότητα είναι να μαθαίνουν να χορεύουν «ελληνικά».
«Λατρεύω να χορεύω ελληνικούς χορούς. Για μένα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τιμήσω την καταγωγή μου και να δείξω στους άλλους τι σημαίνει να είναι κανείς Έλληνας» λέει με περηφάνια στον «Νέο Κόσμο» ο 17χρονος Ζαφείρης Παντελιός, ο οποίος ξεκίνησε να μαθαίνει ελληνικούς χορούς σε ηλικία μόλις έξι ετών.
«Ο πατέρας μου ήταν χοροδιδάσκαλος και τα απογεύματα όταν τελείωνε τη δουλειά του και επέστρεφε στο σπίτι μας με έπαιρνε πίσω στην αυλή μας και προσπαθούσε να μου μάθει και μένα σιγά-σιγά να χορεύω ελληνικούς χορούς. Καθώς περνούσε ο καιρός άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη σημασία μιας χορογραφίας, τις διαφορετικές μελωδίες και τους στίχους που τις συνόδευαν ανάλογα με τις ρίζες του κάθε χορού και έτσι η αγάπη μου για την τέχνη αυτή μεγάλωνε καθώς μεγάλωνα και εγώ ο ίδιος.
«Σήμερα, όταν χορεύω νιώθω τεράστια περηφάνια που είμαι ένα από τα παιδιά εκείνα που τιμούν και εκπροσωπούν την πατρίδα μας με τέτοιο τρόπο εδώ στην ξενιτιά» λέει ο νεαρός Ζαφείρης, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τη Ρόδο και τον Πύργο Ηλείας ενώ ομολογεί ότι του είναι πολύ πιο εύκολο να τραγουδάει από ό,τι να μιλάει την ελληνική γλώσσα.
Οι ελληνικοί χοροί αποτελούν έκφραση ανθρώπινων συναισθημάτων και εκφράζουν πτυχές της καθημερινότητας και της κουλτούρας μας.
Οι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, αρέσκονταν να χορεύουν σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους. Φεστιβάλ, τελετές, μετά από γάμους, αρραβώνες και βαπτίσεις. Στην αρχαιότητα κατά τη διάρκεια τελετών, σε καιρό πολεμικής προετοιμασίας, για την εξάλειψη ασθενειών ή κακών μαντάτων.
Σχεδόν κάθε χορός από κάθε μέρος της Ελλάδας έχει πίσω του μια ιστορία.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, ο χορός ήταν δώρο από τους θεούς και γι’ αυτό ήταν απαραίτητη προϋπόθεση κάθε μορφωμένος Αθηναίος να γνωρίζει πώς να χορεύει σωστά αφού η τέχνη αυτή αποτελούσε έναν ακόμα τρόπο εκγύμνασης του νου και του σώματος, που ήταν απαραίτητα για τη μάχη.
Σήμερα, παρά το γεγονός ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν μακριά από την Ελλάδα, η εκμάθηση των παραδοσιακών χορών φαίνεται πως αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να τα κρατήσουμε κοντά στα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τη γλώσσα μας και να τα ενθαρρύνουμε να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα.
Σχεδόν κάθε μέρος της Ελλάδας, ανεξάρτητα αν ανήκει στην ηπειρωτική ή τη νησιωτική Ελλάδα, έχει αναδείξει τους δικούς της χορούς που αντιπροσωπεύουν μέρος της ιστορίας του συγκεκριμένου τόπου.
Στην πλειονότητά τους οι παραδοσιακοί χοροί είναι κυκλικοί και οι χορευτές κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου ή ένα μαντήλι.
Εκείνος που «σέρνει» το χορό και εκείνος που τον «κρατά» στο τέλος, είναι συνήθως οι δύο ικανότεροι χορευτές και έχουν την ελευθερία να εκφραστούν με δικές τους φιγούρες και χορευτικά «τσαλιμάκια».
«Με καταγωγή από την Πελοπόννησο δεν αποτελεί έκπληξη ότι το τσάμικο είναι ο αγαπημένος χορός του πατέρα μου και δικός μου και φυσικά το να χορεύω ντυμένος τσολιάς είναι δίχως αμφιβολία η πιο περήφανη στιγμή μου σαν Ελληνόπουλο. Δεύτερος αγαπημένος μου χορός είναι το κρητικό πεντοζάλι» λέει ο Ζαφείρης, ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, θεωρείται από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του στην Νότια Αυστραλία.
Η 28χρονη Αννέτα Κουτσουρίδη έμαθε να χορεύει όταν ήταν μικρούλα οπότε και παρακολουθούσε μαθήματα παραδοσιακών χορών στο ελληνικό σχολείο Port Adelaide.
«Για μένα το να μου δίνεται η δυνατότητα να μαθαίνω ελληνικούς χορούς, να κάνω φίλους και να μεταδίδω μέσα από το χορό την ελληνική κουλτούρα σε ένα ξένο κράτος είναι ευλογία. Την ίδια στιγμή είναι ο καλύτερος τρόπος να μένω συνδεδεμένη με παιδιά της γενιάς μου που έχουν παρόμοιες καταβολές με εμένα και να κρατώ επαφή με τις παραδόσεις της πατρίδας μας και της οικογένειάς μου.
«Όταν χορεύω, το αίσθημα της χαράς και της περηφάνιας που με πλημμυρίζει είναι απερίγραπτο» λέει η Αννέτα, η οποία έλκει την καταγωγή της από την Πελοπόννησο και τη Λήμνο.
Τα δύο νεαρά παιδιά υποστηρίζουν πως μέσα από τις μουσικές δραστηριότητες, το παιχνίδι και την ομαδική διδασκαλία είναι δυνατόν να ξυπνήσει το ενδιαφέρον τις επόμενης γενιάς για οτιδήποτε ελληνικό και καλούν τους γονείς να μην εγκαταλείπουν τις προσπάθειες.
«Αν τα παιδιά αγαπήσουν το χορό μέσα σε ένα χαρούμενο και ασφαλές περιβάλλον, τότε θα μπορέσουν να αγαπήσουν και την ελληνική γλώσσα, τις ελληνικές παραδόσεις και θα βρουν το πάθος τους για την Ελλάδα. Όπως κάναμε και εμείς», καταλήγουν ο Ζαφείρης και η Αννέτα.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
