Η ήττα και οι Μάγισσες

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Είναι ασύγκριτα τα συναισθήματα που προκαλεί η επιτυχία, ιδίως αυτή που προέρχεται από τον αθλητισμό, τόσο σε αυτούς που την κατορθώνουν όσο και στο άμεσο περιβάλλον τους. Ιδίως δε αν πρόκειται για κάποια σπουδαία διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο, τότε είναι ακόμα πιο λαμπρή η δόξα και πιο μεγάλη η καταξίωση.

Τι γίνεται όμως όταν η νίκη γίνεται αυτοσκοπός;
Όταν κάποιος την αποζητά με κάθε τρόπο και δεν μπορεί να δεχτεί τίποτα λιγότερο απ' αυτην; Όταν εξαιτίας μιας αποτυχίας ή μιας μικρότερης έκτασης επιτυχίας μηδενίζει την προσπάθεια που έγινε μέχρι εκείνο το σημείο και ξεκινά τους αφορισμούς και το μηδενισμό;

Κάτι τέτοιο φαίνεται πως έχουμε πάθει ως λαός. Έχουμε ξεχάσει τη μαγεία του ταξιδιού και επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στον προορισμό. Με την ίδια ευκολία που αποθεώνουμε κάποιον για την επιτυχία, με άλλη τόση τον κατακεραυνώνουμε για ένα στραβοπάτημα. Ξεχνάμε φυσικά ότι για να φθάσει κάποιος στο επίπεδο να εκπροσωπεί τη χώρα του, έκανε τέτοιες θυσίες που ο μέσος Έλληνας θα τα είχε παρατήσει από το ξεκίνημα.

Κάτι ακόμα που έρχεται να συμπληρώσει αυτή την ήδη ενοχλητική συμπεριφορά είναι οι θεωρίες της συνωμοσίας προκειμένου να δικαιολογήσουμε την αποτυχία που ήρθε, ενώ όλα τα φαινόμενα έδειχναν ότι δεν θα έπρεπε να έχει έρθει. Το μόνιμο μίσος απέναντι στη χώρα μας, οι παράγοντες που κινούν παρασκηνιακά τα νήματα, το στοίχημα και τα χρήματα που κρύβονται πίσω απ’ αυτό είναι μόνο λίγα από τα απίθανα που χρησιμοποιούμε.

Κάποια πράγματα θα μπορούσαν να έχουν μια βάση σαν μεμονωμένα περιστατικά και φυσικά σε βαθμό πολύ μικρότερο απ’ αυτόν που επικαλούμαστε. Στην πραγματικότητα όμως προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, διότι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι συνεχώς μας χρωστάει η Ιστορία και οφείλει να μας το ξεπληρώσει ακόμα και μέσα από οποιαδήποτε εθνική εκπροσώπηση στον αθλητισμό.

Η ειρωνεία είναι πως μετά από έναν τόσο κακό εαυτό που βγάζουμε στην ήττα ή στην αποτυχία, αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί τα παιδιά μας δεν έχουν υγιή πρότυπα. Γιατί δεν αναπτύσσουν έναν υψηλό αξιακό κώδικα. Γιατί προσπαθούν με κάθε τρόπο να γίνουν διάσημα και πλούσια, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει τον εξευτελισμό τους.
Όταν όμως εμείς τους δείχνουμε με τον τρόπο μας ότι μόνο αυτό μετράει στη ζωή, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό;

Πώς να τα πείσουμε να προσπαθούν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα όταν μας βλέπουν να βγάζουμε ανίκανους ή άχρηστους τους αθλητές, τους προπονητές, τους επιστήμονες, τους ιατρούς; Όταν έχουμε άποψη για όλα χωρίς να είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε ή πόσο μάλλον να δεχτούμε μια διαφορετική άποψη;

Στην πραγματικότητα δεν είναι τα παιδιά αυτά που χρειάζονται καθοδήγηση και υποστήριξη. Οι μεγάλοι είναι εκείνοι που χρειάζονται, διότι τα δικά τους λάθη υιοθετούν και διαιωνίζουν τα παιδιά κατά κανόνα. Οι γονείς είναι τα πρώτα πρότυπα των παιδιών και αναπόφευκτα καθορίζουν όχι μόνο τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά τους, αλλά ακόμα και τους στόχους και τα όνειρά τους.

Αν ένα παιδί μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον που όλοι διαμαρτύρονται συνεχώς για κάτι, για το κακό αφεντικό, για τη μοίρα τους, είναι αναπόφευκτο πως αυτές τις παραστάσεις που έχει στο μυαλό και στο θυμικό του θα τις αναπαράγει και στην προσωπική του ζωή. Αν πάλι μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον που επιβραβεύει την προσπάθεια, που του μάθει να σέβεται τον αντίπαλο, που το στηρίζει και στην αποτυχία, το μόνο σίγουρο είναι πως θα γίνει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Εκείνοι εκεί οι Αρχαίοι μας Πρόγονοι που τους επικαλούμαστε μόνο κάθε φορά που θέλουμε να φουσκώσουμε από υπερηφάνεια, έλεγαν κάτι πολύ σωστό. Τα αγαθά με κόπο κατακτώνται. Ίσως ήρθε ο καιρός να το ξαναθυμηθούμε και να το εφαρμόσουμε τόσο ως μονάδες όσο και ως σύνολο.