Ο δάσκαλος Γιάννης Οθείτης, ένα υπόδειγμα πατριώτη

Rodiaki NewsRoom

Του Μανώλη Δημελλά­ στο karpathianrevolution.gr

“Το απόγεμα της 16ης Οκτώβρη 1944 αναχώρησαν από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, δύο Βρετανικά πολεμικά πλοία, το “ΚΛΗΒΕΛΑΝΤ” και το “ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ”, το πρωί της επομένης ημέρας, 17ης, μπήκαν στο λιμάνι της Καρπάθου.

Πρώτος κατέβηκε ο πλοίαρχος Ντενίζ και μαζί με τα μέλη της αποστολής (Ιμμακολάτα), κατέλαβαν την Κάρπαθο. Ακολούθησε η αποβίβαση πεζοναυτών και 40 τόνων τροφίμων για τον πληθυσμό.
Αυτό που έγινε στο νησί δεν περιγράφεται…”

Γράφει ο δάσκαλος, Γιάννης Οθείτης, γέννημα-θρέμμα Μενετών, ο αγωνιστής που ζούσε για να δει λέφτερη την Κάρπαθο.

Γεννημένος το 1908 στις Μενετές Καρπάθου, δεν είχε σκέψη, δράση, που να μην είχε να κάμει για την ενσωμάτωση του νησιού με τη μάνα Ελλάδα.

Ο Γιάννης, αποφοίτησε από την τότε Ιταλική, Παιδαγωγική σχολή Ρόδου, στη δεκαετία του 1920 ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία του από το χωριό του, τις Μενετές. Πέρασε από όλα σχεδόν τα δημοτικά σχολεία του νησιού, αλλά και της Κάσου. Για τους Κασιώτες μαθητές του ήταν ο δάσκαλος που τους έμαθε την Ελλάδα! Ο Γιώργος Νικολάκης-Λιόντας τον είχε δάσκαλο κι όταν μιλούσε για την Κάρπαθο πρώτο ανέφερε το όνομα του και έλεγε ότι έμαθε να αγαπά την Ελλάδα μέσα από τις διδαχές του.

Όμως το 1941, με εντολή του σκληρού διοικητού Ντε Βέκκι, παύθηκε από τα καθήκοντα του, κατηγορούμενος για αντι-Ιταλικές δραστηριότητες, μάλιστα με διαταγή αρχικά μπήκε υπό αυστηρή επιτήρηση, αφού κατηγορήθηκε για κατασκοπεία.

Πέρασε πολλούς μήνες μαζί με τη σύντροφο όλης της ζωής του, τη γυναίκα του, δασκάλα, Μαρία Τρεμπέλα, φυλακισμένοι και οι δυό, στην Ρόδο. Όμως οι ανακρίσεις των Ιταλών δεν οδήγησαν πουθενά, έτσι με την αντικατάσταση του Ντεβέκκι από τον στρατηγό Μπαστίκο, αφέθηκαν ελεύθεροι “λόγω αμφιβολιών”.

Συνέχισε τη σπουδαία μυστική δράση του, που κορυφώθηκε μετά την άφιξη του πρώτου κλιμακίου κατασκόπων στην Κάρπαθο (Λοχαγός Στέφενς-Επιλοχίας Ντάνυ), καρπός και της δικής του δράσης ήταν ο ξεσηκωμός της 5ης του Οκτώβρη στα 1944.

Είναι λίγα αυτά που μπορούν να γραφτούν για την προεπαναστατική περίοδο, ένα πέπλο αναγκαίας σιωπής με βοηθό τον χρόνο, πνίγει τη δράση και επέτρεψε για χρόνια τους ψιθύρους, στις σκιές της αμφιβολίας, να επιπλεύσουν.

“Εμπρός για τη νίκη, εμπρός για την ελευθερία”, του έγραφε ο καπετάν Παραλής (δίκτυο αγγλικών μυστικών υπηρεσιών) κι εκείνος πάλι κινούσε γη και ουρανό, απεκάλυπτε μυστικά, έφτιανε χάρτες και έδινε τις αναγκαίες πληροφορίες, για τις στρατιωτικές κινήσεις των κατακτητών στους συμμάχους. Θέσεις πυροβολείων, καθώς και το διαμέτρημα των όπλων, ναρκοπέδια, οχυρώσεις αεροδρομίου, στρατώνες, αποθήκες καυσίμων και πυρομαχικών.

Μα ο Γιάννης Οθείτης, είχε έναν κανόνα σε όλη τη ζωή του, επαναλάμβανε τακτικά, ”δεν πρέπει να γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά”, κάνοντας πρώτος το βήμα, με μια ζωή κρυφή, μακριά και πέρα από κάθε φανφάρα, κουτσομπολιό και σχόλιο.

Στις μέρες της εξέγερσης πρωτοστάτησε, είναι και η δική του δράση, που συνετέλεσε στην παράδοση των Ιταλών δίχως πολεμικές εντάσεις. Κύριος ομιλητής της 5ης Οκτώβρη βροντοφώναξε από το προαύλιο της εκκλησίας: “Έλληνες των Μενετών και της Αρκάσσας καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής”.

Το “πιστοποιητικό Πατριώτη”, που του απονεμηθεί από τον αρχηγό συμμαχικών δυνάμεων μεσογείου Αλεξάντερ, η εύφημη μνεία, από το υπουργείο Παιδείας το 1963 άλλα πάνω από όλα το σπουδαίο βιβλίο που έγραψε και έκδωσε το 1965, “Η επανάσταση της Καρπάθου του 1944”, είναι η προίκα που άφησε σε όλους μας και στον κάθε Καρπάθιο, ξεχωριστά.

Τον Ιωάννη Οθείτη χαρακτήριζε θάρρος, παρρησία, ευθύτητα και τιμιότητα, πάνω από όλα όμως ήταν σκληρός, πρώτα με τον εαυτό του, ένιωθε το χρέος, την υποχρέωση να σταθεί, να παλέψει για να δει λεύτερο, Ελληνικό, το σκλαβωμένο νησί του.

Όλα ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, ένας καθημερινός ατέλειωτος αγώνας για να αλλάξει τη φορά των γεγονότων.

Σκληρός μα δίκαιος και μεγαλόψυχος. Στην επιτροπή για την διανομή των τροφίμων από τους Άγγλους, έγραψε πρώτο-πρώτο, το όνομα από τους προδότες που τον κάρφωσαν το 1941, τον ίδιο και τη σύζυγό του Μαρία, στους φασίστες Ιταλούς.

Ο γιός του θυμάται, πώς άλλωστε να ξεχάσει τον αυστηρό πατέρα. Όταν σκοτείνιαζε και δεν είχε επιτρέψει ο μικρός στο σπίτι, ο Γιάννης Οθείτης δεν αστειευόταν. Μόνο μια φορά γλύτωσε τις ξυλιές ο πιτσιρίκος, όταν με τον ήλιο να έχει βασιλέψει, έτρεχε για το σπίτι, από τη βιάση του έπεσε και μάτωσε το αριστερό πόδι του.
Ο δεκάχρονος Γιώργος γύρισε στο σπίτι, που τότε ήταν στην Ιαλυσό της Ρόδου, κλαμένος, μα ευχαριστημένος, χαρούμενος, αφού γλύτωσε παρά τρίχα τις ξυλιές!

Ο δάσκαλος ευτύχησε να δει το όνειρό του πραγματικότητα, το νησί του λεύτερο. Το πάθος του στα κατοπινά χρόνια έγινε ο Αφιάρτης, το θρυλικό μετόχι των Μενετών, στα νότια, όπου βρίσκεται και το αεροδρόμιο του νησιού.

Ένα εγκεφαλικό, οι λανθασμένες ιατρικές γνωματεύσεις στην Αθήνα, καθόρισαν τα όρια της ζωής. Έφυγε στα 76 του στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην Αθήνα, ήταν 15 Γενάρη του 1984.

Μα είναι η πανούργα μοίρα, όπως θα έγραφε ο ανώνυμος συγγραφέας της εποχής, έβγαλαν τον Γιάννη Οθείτη, νωρίς από το μέτρημα του χρόνου.

Το κενό που αφήνουν τέτοιοι άνθρωποι είναι φανερό, σε κάθε βήμα μας, μικρό ή και πιο μεγάλο.

Σε τέτοιους χρόνους, δύσκολων αποφάσεων, στις στιγμές που ζούμε, που μάλλον δεν θα θέλουμε να μνημονεύουμε στα παιδιά μας, οι άξιες προσωπικότητες, όπως του δασκάλου, μας κάνουν ολοένα και πιο περήφανους, πιο αισιόδοξους, για την επιβίωση και την ουσιαστική μας εξέλιξη.