Ακόμα και οι «λέξεις» έχασαν το νόημά τους

Rodiaki NewsRoom

Της Μαίρης Παπανδρέου

Ακόμα και οι «λέξεις» έχασαν το νόημά τους, κι αυτό το επιβεβαιώνει τόσο ο Ερντογάν, όσο και ο Πρόεδρος Τραμπ, αν και πολύ θα του ταίριαζε το «είπα ξείπα», μόνον που δεν θα ήταν άξιος ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του δικού μας Κολοκοτρώνη, να δέσει.

Τις εγκληματικές και πέρα από κάθε ηθική και διεθνή συνθήκη, αιματοκυλισμένες εισβολές των Τούρκων, σε άλλες χώρες, που ο Ερντογάν ονομάζει «σωτήριες» και «ειρηνικές» επεμβάσεις και χωρίς απολύτως κανένα σεβασμό στις διεθνείς συνθήκες, και ο ανιστόρητος Τραμπ απαντάει με «ήξεις αφίξεις».

Ο Πούτιν με γενικόλογα εκφράζει «ευχολόγια» για αυτοσυγκράτηση και βγαίνει ουσιαστικά «κερδισμένος», και ο Ερντογάν ερμηνεύει όπως τον συμφέρει τα εγκλήματα που διαπράττονται με εντολή του, ενώ οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, διατείνονται ότι θα προβούν σε διπλωματικές και οικονομικές «κυρώσεις».

Πρέπει όμως, να έχομε πάντα κατά νου, την πολύ πρόσφατη Ιστορίας μας. Συγκεκριμένα: Όταν εμείς οι Έλληνες ξεσηκωθήκαμε εναντίον των Τούρκων μετά από 400 χρόνια απάνθρωπης σκλαβιάς – κι ας μην ξεχνάμε και τα σχεδόν 300 που προηγήθηκαν με την «κατοχή» από τους Ευρωπαίους Σταυροφόρους – ήμασταν μόνοι μας στον γενικό ξεσηκωμό του 1821, αν βέβαια εξαιρέσομε τους λίγους συγκεκριμένους φιλέλληνες αρωγούς συναγωνιστές μας, όπως π.χ. τον Άγγλο Λόρδο Βύρωνα, τον ανιψιό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη Παύλο Φρανσουά Ρομπέρ, τον Σουηδό Σάσεν και λίγους ακόμα, οι σημερινοί μας Ευρωπαίοι εταίροι, αφυπνίστηκαν όταν οι Τούρκοι έφτασαν έξω από τη Βιέννη!

Πρέπει να διδασκόμαστε από τα «παθήματά» μας, αλλά και από τις «προδοσίες» που υφίστανται άλλοι λαοί, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που με έκαναν να ενθουσιαστώ με τις απαντήσεις προς την όμορη χώρα, του Υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια, του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, όπως και του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας Πτεράρχου Χρήστου Χριστοδούλου.

Είναι ντροπή όλων των κατ’ ευφημισμόν, ονομαζόμενων πολιτισμένων λαών, οι οποίοι ουσιαστικά ανέχονται και επιτρέπουν με τυπικές και ανούσιες δηλώσεις, τις σφαγιάσεις χιλιάδων αθώων, τον εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών από τις πατρίδες τους, από τους «γνωστούς» απολίτιστους, δυστυχώς, γείτονες και περιορίζουν τους ρόλους τους, σε «λεκτικές» συμπαραστάσεις στα αθώα θύματα των ανέντιμων και βάρβαρων εισβολέων.

Είναι τραγικό, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια με τη γενοκτονία των Κούρδων. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σημερινοί «εξολοθρευτές των Κούρδων», σε πολλές ιστορικές περιόδους, έχουν αποδείξει τα πρωτόγονα ένστικτά τους, όπως π.χ. με τη γενοκτονία των Αρμενίων και βέβαια των Χριστιανών.

Είχα την τύχη να γνωρίσω την πανάρχαια φυλή των Κούρδων, όταν εργάστηκα στο Βόρειο Ιράκ – όπου ήταν εγκαταστημένοι οι μεγαλύτερες ομάδες των Κούρδων και ως Ψυχιατρική Κοινωνική Λειτουργός, ήρθα σε άμεση επαφή με τους οικισμούς τους, τον πολιτισμό τους, την ειλικρίνειά τους, τη μαχητικότητά τους, την εργατικότητά τους, την αγάπη τους για τους Έλληνες.

Αυτά τα γνωρίσματα της φυλής τους, αναφέρει και ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» - «Βιβλίο Τέταρτον», Νοέμβριος του 401 π.Χ. χαρακτηριστικά αναφέρει: «…και τέλος η δια μέσου των ορέων εξελισσομένη και προς βορράν εστραμμένη οδός ήγε εις την χώρα των Καρδούχων. Περί τούτων έλεγαν ότι κατοίκουν εις τα όρη επάνω και ήσαν πολεμικοί άνδρες, και ότι εις τον βασιλέα δεν υπήκουον».

Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που «σύμμαχοι» αναίσχυντα προδίδουν τους Κούρδους. Το Βόρειο Ιράκ: Μοσούλη, Κιρκούκ, Σουλεϊμανία και άλλες πόλεις που συνορεύουν με την Τουρκία, ήταν τμήμα του αρχαίου Κουρδιστάν, και ζούσαν εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι. Τόσο οι Ιρακινοί, όσο και οι Κούρδοι, διηγούνταν ότι «στον Ευφράτη, επί 40 μέρες έτρεχε κόκκινο νερό, από τα πτώματα των θυμάτων που είχαν σφάξει οι Τούρκοι και είχαν ρίξει στον ποταμό».

Οι φίλοι Ιρακινοί συνεργάτες, από τις πρώτες συμβουλές που έδωσαν σε μας τους Έλληνες, ήταν: «Αν θέλετε να είμαστε φίλοι, μην αναπτύξετε σχέσεις με Τούρκους διπλωμάτες του Τουρκικού Προξενείου της Μουσούλης». Τον Ιούλιο του 1958 ξέσπασε επανάσταση από τον αξιωματικό του στρατού Αμπντούλ Καρίμ Κάσεμ, σκοτώθηκε ο βασιλιάς Φεϊζάλ και κηρύχθηκε δημοκρατία.

Όμως έτερος αξιωματικός του στρατού, ο Άρεφ, έκανε αντεπανάσταση εναντίον του Κάσεμ και μόνον στην πόλη της Μουσούλης, μέσα σε μία εβδομάδα σκοτώθηκαν 17.000 άτομα. Η κυβέρνηση του Κάσεμ, διαπίστωσε ότι ο εμφύλιος μέσα στις πόλεις δεν θα τερματιζόταν παρά τους βομβαρδισμούς του, γι αυτό υποσχέθηκε στους Κούρδους του Βορείου Ιράκ αυτονομία και την ίδρυση ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, εφόσον θα «ξεκαθάριζαν» την περιοχή από τους αντεπαναστάτες.

Μέσα σε 24 μόνον ώρες, οι Κούρδοι μαχητές, παρέδωσαν τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, τη Σουλεϊμανία στα στρατεύματα του Κάσεμ, ο οποίος αναίσχυντα τους πρόδωσε, αθετώντας την υπόσχεση που τους είχε δώσει. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα, και αναρωτιέται κανείς, αν ο πλούτος στο υπέδαφος μιας χώρας, όπως π.χ. οι πετρελαιοπηγές, είναι ευλογία ή κατάρα.