Γκρέμισμα και ανέγερση τειχών

Φίλιππος Ζάχαρης

Παριστάνουν πως είναι θιγμένοι αλλά κατά βάση είναι αυτοί που δίνουν το γενικό πρόσταγμα στην υπόδειξη πολιτικής συμπεριφοράς και αποδοχής του κάθε νομοθετήματος από τους πολίτες. Ομιλώ για τους κάθε λογής κυβερνώντες που ξεκινώντας το ανιαρό τους ταξίδι υποθηκεύουν το μέλλον των γενεών αλλά πάνω απ’ όλα των νέων ανθρώπων.

Συμπληρώθηκαν, λέει, 30 χρόνια από την πτώση του τείχους και την ενοποίηση της Γερμανίας, το λατρευτικό ταξίδι των Ανατολικογερμανών προς τη Δύση προκειμένου να ξεφύγουν από τη δικτατορία της Ανατολής – και σωστό είναι – κανείς όμως δεν θυμάται τους ανθρώπους αυτούς που επιχείρησαν να περάσουν το τείχος και βρήκαν τραγικό θάνατο από τις σφαίρες των αστυνομικών και στρατιωτών.

Κανείς δεν δίκασε ούτε πρόκειται να δικάσει στην κατά τα άλλα «πολιτισμένη Δύση» όλους αυτούς που μοίρασαν τον κόσμο σε δύο μέρη. Και το θέμα είναι πως τα χρόνια πέρασαν και τα αδικήματα ή εγκλήματα παραγράφηκαν, για να έρχεται σήμερα ο κάθε φέρελπις ιστορικός να κάνει τη δέουσα αναδρομή.

Παριστάνουν λοιπόν ότι δεν έγινε και τίποτε που μεταπολεμικά γκετοποιήθηκε ο κόσμος στην Ανατολή – γιατί στη Δύση οι αγώνες διεξάγονταν χωρίς σταματημό με την παροχή των σχετικών ελευθεριών στους ανθρώπους που τις κατέκτησαν οι ίδιοι – πως απλά ήταν η εποχή του «ψυχρού πολέμου και των βαλλιστικών πυραύλων» με όλα αυτά τα αποτρόπαια και επαίσχυντα που συνέβησαν στη διαδρομή.

Οι υπεύθυνες κατά άλλα πολιτικές ηγεσίες που συνεχίζουν να χτίζουν τείχη – αυτή τη φορά για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες - αυτοί που δεν θα διστάσουν για μια ακόμα φορά να πνίξουν στη Μεσόγειο χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους, αυτοί που δεν θα λογαριάσουν στο παραμικρό τι σημαίνει ένα μεγάλο τμήμα των Ευρωπαίων πολιτών να ενθαρρύνει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, αυτοί είναι πάλι οι πρωταγωνιστές της νέας εποχής με τα νέα τείχη και φράγματα.

Καλό θα ήταν λοιπόν να μην μοστράρουν στις οθόνες ούτε να στέλνουν μηνύματα αλληλεγγύης και συμπόνοιας για γεγονότα που οι ίδιοι έχουν ξεχάσει προ πολλού. Σήμερα βέβαια οι αναμασώντες τα διδάγματα του καπιταλισμού με την ανάπτυξη των κρατών – δορυφόρων μιας προφανούς επιθετικής πολιτικής, ένας αχαλίνωτος καπιταλισμσός που ήδη φτάνει το τέλος του, αλλά και οι νοσταλγούντες τα Γκούλαγκ και τα προγράμματα τύπου «Βιοπρεπαράτ» του πάλαι ποτέ κραταιού Ανατολικού μπλοκ - για όσους γνωρίζουν από τα Ουράλια και πέριξ – έχουν ακόμη περισσό θράσος να ομιλούν περί επίτευξης ειρήνης και συμβιβασμών.

Το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου λοιπόν δεν εορτάζεται για λόγους ανθρωπιστικούς ούτε επειδή οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές του δεν άντεξαν παρά μόνον χάριν της επικράτησης της Δύσης και την κατάρρευση της Ανατολής, μια κατάρρευση που στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει πολύ πιο νωρίς από τη δεκαετία του ‘60.

Δεν συγκινείται πλέον κανείς με τις χιλιάδες των απελπισμένων που έσπευσαν στη Δύση να βρουν τη γη της Επαγγελίας και που δεν την βρήκαν ποτέ. Ούτε για το γεγονός ότι,για παράδειγμα, σήμερα η πρώην ανατολική Γερμανία βρίσκεται ακόμη σε κρίση συν του γεγονότος ότι αποτελεί φυτώριο νεοναζιστών.

Όλα λοιπόν – ακόμη και το γκρέμισμα ή η ανέγερση τειχών – πλέον δεν εκπορεύονται από τους λαούς αλλά από τις ηγεσίες που νιώθουν πάντα θιγμένες από τη συμπεριφορά των πολιτών αλλά που κατά τα άλλα αυτούς επικαλούνται όταν θέλουν να θέσουν σε εφαρμογή σατανικά και δόλια σχέδια.

Το σημερινό κατάντημα των κοινωνιών δεν ενστερνίζονται παρά μόνο οι ηγεσίες που πάντα μηχανεύονται και από κάτι όταν οι καταστάσεις φτάνουν σε οριακό σημείο. Όπως τώρα Ρωσία και Κίνα θέλουν να χτίσουν ένα νέο τοίχος προς τη Δύση με ποικίλους τρόπους. Μηδέ φυσικά των ΗΠΑ εξαιρουμένων που ήδη έχουν υψώσει εσωτερικά και εξωτερικά τείχη μετά το 2001, με προφάσεις και δικαιολογίες της συμφοράς.

Είναι οι ίδιες αυτές πολιτικές εξουσίες που έχουν χωρίσει και πάλι τον κόσμο σε χορτάτους και πεινασμένους. Οι χορτάτοι πεθαίνουν από έλλειψη επικοινωνίας και κατάθλιψη σε έναν κόσμο χωρίς νόημα και αξίες. Οι πεινασμένοι γιατί δεν έχουν ακόμη τα στοιχειώδη.