Η θεωρία παιγνίων και τα social media

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας

Mεγάλο μέρος της επαγγελματικής μας ζωής αφιερώνεται πλέον στον συντονισμό μέσω των social media.

Δικτυωνόμαστε και κανονίζουμε με γραπτά μηνύματα τα ραντεβού και τις διαπραγματεύσεις μας με όλους. Οι συμφωνίες και τα deals των projects προετοιμάζονται με chats.

Αυτό ακριβως γενννάει την ανάγκη για την ψυχολογική ανάγνωση της «άλλης πλευράς» και την επιτυχή υιοθέτηση φράσεων και μηνυμάτων που θα μετασχηματίζουν την ιντερνετική επαφή σε μια προσομοίωση face to face επικοινωνίας.

Η επικοινωνία είναι «παίγνιο». Και η γλώσσα είναι κώδικες και σημαίνοντα. Στον σύντομο χωροχρόνο του smartphone πρέπει να ανταλλαχθεί το μήνυμα. Το ξεκάθαρο μήνυμα.

Η ταπεινή μου γνώμη όμως είναι ότι πρέπει να διατυπωθεί ξεκάθαρα το αίτημα πριν το μήνυμα. Και τι εννοώ:

Η συμπεριφορική θεωρία παιγνίων ασχολείται μεταξύ άλλων με τις αλληλεπιδράσεις αιτημάτων/μηνυμάτων. Πολλά επικοινωνιακά παίγνια προβλεπτικής φύσεως καταλήγουν σε άγονες συζητήσεις σε άσκοπους γύρους επαφών και σε μια mental προσέγγιση φαντασιακών στόχων. Και τα social media με την υπέρ δικτύωση και την εύκολη υπερεπικοινωνία ξεγελούν καθώς ωθούν το υποκείμενο να μπερδεύει την επαφή με την πρόσβαση, την προσδοκία με το αποτέλεσμα.

Ας κατανοήσουμε λοιπόν καποια βασικά της συμπεριφορικής ανάλυσης στα social media:

-Δικτύωση δεν σημαίνει φυσικά εισόδημα και υπερδικτύωση σημαίνει ενίοτε και φθορά ισχύος και φήμης ή/και απώλειας χρόνου / χρήματος.

- Συμφωνίες συνεργασίας μέσω των social media δεν συνεπάγονται αμοιβαία κατανόηση πάντα από τα εμπλεκόμενα μέρη.

- Στον πραγματικό κόσμο της αγοράς δεν ισχύει το υπόρητο μήνυμα της υπερδικτύωσης: «όσους περισσότερους βλέπουμε τόσες περισσότερες οι ευκαιρίες για να κλείσει μια δουλειά»

- Δύσκολο να μάθει η άλλη πλευρά το τι μπορούμε να κάνουμε (και όχι απλώς τι κάνουμε με βάση το προφίλ μας στα social media) και το ίδιο ισχύει στο να μάθουμε εμείς τι κάνει η άλλη πλευρά (ώστε να προκύψουν «κρυφοί» κοινοί τόποι συνεργασίας και καλυμμένες υπεραξίες σε ένα πιθανό deal).

Φρονώ ότι το παραδοσιακό επικοινωνιακό μοτίβο (να στέλνεις γραπτές ατζέντες με ξεκάθαρα αιτήματα και όχι προφορικές ή θεωρητικές συνεννοήσεις) αποτελεί ό,τι ασφαλέστερο για την πρόοδο των επαφών και την προσπέλαση της περιόδου χημείας/γνωριμίας.

Εδώ εμπλέκεται η ψυχανάλυση εκτός από τη θεωρία παιγνίων.

Το ξεκάθαρο αίτημα επιταχύνει το ξεσκέπασμα προθέσεων και τοποθετεί σε υγιή βάση τις win win διαδικασίες ενώ αναδεικνύει κρυμμένες υπεραξίες από συμπράξεις και ανάλυση χαρακτήρων που απαιτούν κόπο (behavioral due diligence).

Το παίγνιο -όταν δεν κοιτάμε τον άλλο στα μάτια αλλά τον διαβάζουμε στην οθόνη μας -θα είναι αμοιβαίου

οφέλους όταν στηρίζεται στην εξής αξιωματική θέση:
Ξέρω ότι ξερεις τι να ζητήσεις και ξερεις ότι ξέρω τι θα ζητήσω! Αλλιώς χανόμαστε στη μετάφραση των greeklish...