Αυτοί που φεύγουν: Νίκος Πετρουλάκης ο κορυφαίος παιδαγωγός

Rodiaki NewsRoom

Έφυγε από τη ζωή, το πρωί της Κυριακής (8-12-2019), ο παιδαγωγός Νίκος Πετρουλάκης, σε ηλικία 98 ετών.

Η κηδεία του πραγματοποιείται στη γενέτειρά του, τα Χανιά Κρήτης, σήμερα Τρίτη 10-12-2019.

Ο Νίκος Πετρουλάκης, τοποθετήθηκε ως Διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου το 1965 και παρέμεινε σ’ εκείνη τη θέση μέχρι το 1968.

Δίδαξε ως καθηγητής, ως Υποδιευθυντής και ως Διευθυντής, στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες Φλώρινας, Ηρακλείου Κρήτης, Ρόδου και Ιωαννίνων. Επίσης, σε σχολές, ακόμα και στη σχολή Πολέμου.

Υπηρέτησε ως επόπτης εκπαίδευσης Ηπείρου και Ιονίων νήσων και ως ειδικός σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (1973-78).

Υπηρετώντας στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, συνεργάσθηκε άριστα με όλες τις Αρχές του τόπου και φρόντισε για την αναβάθμιση της λειτουργίας και του ρόλου της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Αντιλαμβανόμενος δε, το στεγαστικό πρόβλημα των σπουδαστών στο τουριστικό νησί της Ρόδου, ίδρυσε ξενώνα για τη στέγαση των απόρων σπουδαστών που προέρχονταν από άλλες επαρχίες της πατρίδας μας.

Κατάφερε και πέτυχε τον εξοπλισμό του ξενώνα, ζητώντας ενισχύσεις από Οργανισμού, (Ε.Ε.Σ, Ε.Σ. Νεότητας Σουηδίας), Τμήματα Πρόνοιας Δήμου και Νομαρχίας την Ένωση Ξενοδόχων Ρόδου, την Ιερά Μητρόπολη (διατηρούσε άριστη συνεργασία με τον τότε Μητροπολίτη μακαριστό Σπυρίδωνα), από ομογενείς του εξωτερικού κι από Φιλάνθρωπους Ιδιώτες.
Ίδρυσε επίσης για πρώτη φορά στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, συσσίτιο για τη σίτιση (πρωί-μεσημέρι-βράδυ) των σπουδαστών (όταν δεν υπήρχε κάτι ανάλογο σε άλλες Παιδαγωγικές Ακαδημίες).

Σε μας τους σπουδαστές (μαθητές του τότε), δίδασκε Ψυχολογία, Παιδαγωγικά, Διδακτική και Φιλοσοφία.
Έμεινε στην Ιστορία ένα πρωινό εκείνης της εποχής, προσήλθαμε για εξέταση φιλοσοφίας και ακούσαμε ότι μια ώρα πριν, ξεψύχησε στο χώρο της Ακαδημίας η καθαρίστρια. Σε λίγη ώρα μας έδωσε το θέμα: «Φιλοσοφήσατε επί τω αδοκήτω θανάτω της καθαρίστριάς μας».

Ο Νίκος Πετρουλάκης υπήρξε πολυγραφότατος. Συνέγραψε δεκάδες βιβλία, βοηθήματα σπουδαστών και δασκάλων αλλά και πολλά άλλα Παιδαγωγικού Ψυχολογικού, κοινωνιολογικού, ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου.
Όλα αυτά ήταν απόρροια της σφαιρικής και πολύπλευρης μόρφωσής του, της εργατικότητας και της φιλομάθειάς του. Ξεχωρίζουν δύο βιβλία του 1) «Η Ψυχολογία Προσαρμογής» που εκδόθηκε πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα το 1961 και που εξακολουθεί να διαβάζεται μέχρι σήμερα (για περίπου 60 χρόνια) και

2) «Προγράμματα, εκπαιδευτικοί στόχοι μεθοδολογία» επιστημονικό βοήθημα για πολλά χρόνια για σπουφαστές και δασκάλους, πρωτοπόρο για την εποχή του (8 εκδόσεις).
Έγραψε πολλά άρθρα σε ελληνικά και ξένα εκπαιδευτικά περιοδικά (περισσότερα από 100) και 80 λήμματα Ψυχολογικού και Παιδαγωγικού Περιεχομένου σε Εγκλυκλοπαίδειες.

Δάσκαλος και Παιδαγωγός για 40 και πλέον χρόνια, εκπαίδευσε, μόρφωσε, επιμόρφωσε και δίδαξε με το φωτεινό του παράδειγμα και το ήθος του, εκατοντάδες δασκάλων.
Φωτισμένος δάσκαλος με κριτικό μυαλό, λαμπρός επιστήμονας που αγαπούσε πάρα πολύ τη δουλειά που έκανε. Οι συμβουλές του, όχι μόνο επιστημονικές, αλλά και πατρικές. Γι’ αυτό οι μαθητές του τον θυμόντουσαν πάντα και τον τιμούσαν.
Τιμήθηκε με μετάλλια, παράσημα, βραβεία, έπαθλα και εύφημες μνείες από πολλούς φορείς και υπηρεσίες. Ξεχωρίζει το μετάλλιο που του απονεμήθηκε (με δίπλωμα) για την αντιστασιακή του δράση κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής.

Ήταν πάντα σεμνός και ταπεινός, πρότυπο Παιδαγωγού, αλλά και πρότυπο οικογενειάρχη και πατέρα.

Η σύζυγός του Μαρίκα, επίσης απλή, σεμνή, ταπεινή όπως εκείνος.
Τα τρία παιδιά του υπηρετούν με επιτυχίες στον Τομέα της Υγείας. Ο Βασίλης λαμπρός γιατρός ορθοπαιδικός στο Ηράκλειο Κρήτης. Ο Ανδρέας, Διευθυντής στο Ακτινολογικό του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου αλλά και σκιτσογράφος στην εφημερίδα «Καθημερινή» και η Ελευθερία ιατρός Παθολόγος με προσφορά στον ΟΚΑΝΑ.
Ο Νίκος Πετρουλάκης ευτύχησε να καμαρώσει και να χαρεί εγγόνια και από τα τρία του παιδιά.

Το παράπονό του τα τελευταία χρόνια ήταν που δεν έβλεπε καλά, για να μπορεί να γράψει κι άλλα...

Εμείς, μια ομάδα συνταξιούχων δασκάλων από τη Ρόδο κι από αλλού που υπήρξαμε μαθητές του, μόλις πληροφορηθήκαμε για το θάνατό του, “βρεθήκαμε”, συνεννοηθήκαμε, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο στην εφημερίδα «Ροδιακή» της Ρόδου και να καταθέσουμε, αντί στεφάνου, ένα χρηματικό ποσό στο «Χαμόγελο του Παιδιού».

Είναι το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για όσα μας πρόσφερε.
Σεβαστέ και αγαπημένε μας δάσκαλε θα σε θυμόμαστε πάντα. Η μνήμη σου θα είναι αιώνια και μέσα από τη σοφία σου που είναι τυπωμένη στα βιβλία σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Χανιώτικης γης που θα σε σκεπάσει.

Οι συνταξιούχοι δάσκαλοί, μαθητές σου