Η περιζήτητη κερδοσκοπία

Φίλιππος Ζάχαρης

Περιζήτητοι έχουν γίνει κάποιοι που κερδοσκόπησαν στην κρίση και συνεχίζουν να κερδοσκοπούν χωρίς αιδώ αλλά πάνω απ΄όλα χωρίς να υπολογίζουν πώς και με ποιο τρόπο τα βγάζουν πέρα οι υπόλοιποι πολίτες.

Υπάρχουν πολλοί που δεν κατάλαβαν «κρίση» όλα αυτά τα χρόνια, που ζούσαν στους δικούς τους ρυθμούς και που αυτό που τους ενδιέφερε, ήταν το πώς θα κατορθώσουν να εξισσορροπήσουν τα «χαμένα», τα κέρδη που μειώθηκαν επειδή και μόνο η πλειοψηφία του κόσμου προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα με τεφτέρια και δανεικά, με άμεσο αντίκτυπο στις κάθε είδους συναλλαγές.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο ότι δεν πήραν χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω τους αλλά δεν θέλησαν κιόλας να ξέρουν. Στο όνομα μιας γενικής και αόριστης καλοπέρασης που εκπορευόταν και εκπορεύεται από την εμμονή τους για συνεχή κατανάλωση, πιστοί στην κάθε είδους οικονομική οπτασία – γιατί περί αυτού επρόκειτο τα περασμένα χρόνια – δεν έπαψαν να εκδηλώνουν την καλοπέραση αυτή προκαλώντας όλους τους υπόλοιπους που έχασαν δουλειές, απώλεσαν σπίτια και περιουσίες αλλά πάνω απ΄όλα επλήγησαν ψυχολογικά και ακόμη δεν έχουν συνέλθει.

Όλοι λοιπόν εκείνοι που κερδοσκόπησαν από την κρίση, οι μεγαλοσχήμονες που φιγουράρουν στα ΜΜΕ και δη στα πρωτοσέλιδα ή τα κεντρικά δελτία ειδήσεων, δεν θεωρούν ότι πρέπει να ξοδέψουν τον πολύτιμο χρόνο τους για να εκφράσουν κάποιοι ίχνος αλληλεγγύης στη φτώχεια για τον απλό λόγο ότι αυτοί είναι ο πλούτος, αυτοί και μόνο αυτοί που έχουν δικαίωμα στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία. Η κρίση, θέλω να πω, εξέθρεψε πολλούς μεσάζοντες αλλά και κάποιους τύπους που στη λογική της «αρπαχτής» θα έκαναν το κάθε τι για να κερδοσκοπήσουν.

Αυτοί οι τύποι είναι που εξακολουθούν να λανσάρονται ως πρότυπο στις τηλεοράσεις, τα περιοδικά, το διαδίκτυο και τα ραδιόφωνα, ως πετυχημένοι και φτασμένοι αλλά πάνω απ΄όλα «δημιουργημένοι» σε μια δύσκολη εποχή, λες και η πονηριά, η μπαμπεσιά και η εξαπάτηση θα πρέπει πάντα να αποτελούν σημαία σε αυτή τη χώρα.

Κερδοσκόποι λοιπόν και απατεώνες κάθε είδους και ποιότητας εξακολουθούν να επιβιώνουν στην Ελλάδα, πολύ απλά γιατί πολλοί άλλοι δεν έχουν τα προς το ζην ή δεν θέλουν να παίξουν το παιχνίδι της διαφθοράς, εν ολίγοις γιατί όταν υπάρχουν πολλά θύματα κάπου παραμονεύουν και οι θύτες. Και επειδή η ατιμωρησία συνεχιζεται, επειδή κάποιοι επιτήδειοι συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο χωρίς αιδώ και ενδιασμούς, το έδαφος εξακολουθεί να είναι στρωμένο για τους αυλοκόλακες της διεφθαρμένης πολιτικής και οικονομίας, λες και δεν συνέβη τίποτε το συνταρακτικό στην κοινωνία τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια.

Σα να μην έγινε τίποτε λοιπόν, σα να πέρασε ο χρόνος χωρίς να μετριούνται ανθρώπινες απώλειες, σα να υπήρχε μόνο παράδεισος στη σκέψη των κερδοσκόπων - φανταστικός ή νοητός – και η κόλαση να ήταν μόνο για τους μη συμμετέχοντες στο όργιο της ακαματοσύνης και της πνευματικής παρακμής αντιστρέφοντας άρδην τα χριστιανικά δεδομένα, οι κερδοσκόποι που αναφέρομαι και ξέφυγαν από τους ελέγχους ή από ένα σημείο και μετά ήταν οι ίδιοι ελεγκτές της δημόσιας περιουσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τύχη των νεόπτωχων.

Θα διερωτηθεί βέβαια κανείς σε ποιους αναφέρομαι, περί ποιων ο λόγος; Η απάντηση είναι σαφής: σε όλους αυτούς που και εσείς υποψιάζεστε, για τις επαγγελματικές εκείνες ομάδες που όχι μόνο δεν «κατάλαβαν» κρίση αλλά έκαναν σημαία τη μείωση των κερδών τους, προκαλώντας για άλλη μια φορά το Πανελλήνιο. Θα μπορούσαν να είναι αυτοί κάποιοι επώνυμοι ιατροί, δικηγόροι ή δημοσιογράφοι, εργολάβοι ή παιδιά των πολυεθνικών που συνηθίζουν να μην αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους ή δεν θέλουν. Θα μπορούσαν.

Και ξέρετε, το ζητούμενο για αυτούς είναι περισσότερο αν άδειασαν οι παραλίες της Μυκόνου ή άλλων διάσημων τοποθεσιών. Είναι το καρδιοχτύπι για τις μετοχές που απώλεσαν την αξία τους και τον τζίρο που συρρικνώθηκε. Για τα υπόλοιπα περί ανεργίας, αστεγίας και λοιπών χρεών ασχολούνται άλλοι.