Αμφισβητώντας την ως τώρα ζωή σου...

Μαρία Καρίκη

Όταν έρχονται τα «πάνω – κάτω» στη ζωή σου, όλα τίθενται υπό επαναξιολόγηση και επαναπροσδιορισμό.

Τα δεδομένα παύουν να είναι δεδομένα και νιώθεις σαν να ξαναξεκινάς από την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά είσαι πιο υποψιασμένος, αλλά και πιο απογοητευμένος. Προσπαθείς να δεις τι πήγε τόσο λάθος, τι δεν έκανες «σωστά», τι δεν παρατήρησες σε βάθος… Αναρωτιέσαι για τα όριά σου, για την ταυτότητά σου, για τις προτεραιότητες και τα «θέλω» σου. Θυμώνεις μερικές φορές που προσπέρασες αυτά που θεώρησες ασήμαντα ή αμελητέα, ενώ δεν ήταν.

Και κάπως έτσι προσπαθείς να ξανασυστηθείς στον εαυτό σου, να αποκωδικοποιήσεις και πάλι τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τον έξω κόσμο. Αναζητάς περισσότερη ποιότητα, περισσότερη διαφάνεια και περισσότερη αυθεντικότητα σε ό,τι σε περιβάλλει. Δεν μπορείς άλλο τα ημίμετρα, τις σιωπές και τις ασάφειες. Θα ήθελες τα πράγματα να κυλούν πιο αβίαστα, πιο ανεπιτήδευτα.
Χωρίς πολλές αναλύσεις, υποθέσεις και προσπάθειες. Θα ήθελες να τολμάς περισσότερο και να μην καταπιέζεις τις αλήθειες σου. Να διεκδικείς το δικαίωμα να είσαι περισσότερο ο εαυτός σου και λιγότερο αυτό που θέλουν οι άλλοι. Θα επιθυμούσες να απέφευγες τις εκπτώσεις στα συναισθήματά σου, τις καταπιέσεις και τους αυτοπεριορισμούς.

Συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το να σπας τις «αλυσίδες» σου και να επικοινωνείς αυτό που είσαι και αυτό που θέλεις, χωρίς διαστρεβλώσεις και χωρίς φόβους. Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει η «επανάστασή» σου. Θα δυσανασχετήσουν… θα ξεβολευτούν. Θα ζητήσουν με τον τρόπο τους πίσω την παλιά σου εκδοχή. Ωστόσο, μετά την αφύπνιση δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορείς να γίνεις ο παλιός εαυτός σου. Η ανατροπή και η υπέρβαση δεν είναι πια επιλογές, αλλά μονόδρομος.

Πολλές φορές, ωστόσο, αναβάλλεις και καθυστερείς τις αποφάσεις σου. Τρέμεις, ίσως, στην ιδέα ότι θα βγεις έξω από τη ζώνη ασφαλείας σου. Από τη μία ασφυκτιάς στο «γνωστό» και στο οικείο κι από την άλλη ανησυχείς πώς θα είναι μετά, όταν φτάσεις στο άγνωστο, στην απελευθέρωσή σου. Όταν συνηθίζεις μια κατάσταση, κι ας μη σε ικανοποιεί αυτό, αποδέχεσαι, συμβιβάζεσαι, υιοθετείς. Συνηθίζεις τόσο που νομίζεις ότι δεν σε πειράζει, ενώ στην πραγματικότητα σε ενοχλεί.

Όταν φτάνεις σε ένα σημείο να προσποιείσαι, να αδιαφορείς, να αποφεύγεις, τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά. Σταματάς να κρύβεσαι και αναζητάς να «ξετυλίξεις» τη διαδρομή σου. Και τότε είναι που ανακαλύπτεις πράγματα που προσπερνούσες ή και εθελοτυφλούσες. Οι δύσκολες περίοδοι της ζωής μας φέρνουν στην επιφάνεια ανασφάλειες, άγχη, ένα αίσθημα αβεβαιότητας, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτουν τις δυνατότητές μας και την ψυχική ανθεκτικότητά μας.

Το να αφμισβητήσουμε την ως τώρα ζωή μας δεν είναι ούτε αφοριστικό, ούτε ισοπεδωτικό. Αμφισβητώ την πέραν του δέοντος ανοχή μου, τους συμβιβασμούς μου, τις αναποτελεσματικές επιλογές μου, τη συμμετοχή μου στα κακώς κείμενα της ιστορίας μου. Μετανιώνω για τους ανθρώπους που άφησα να φύγουν, αλλά και για τους ανθρώπους που επέτρεψα να με διαβρώσουν και να με αλλοτριώσουν.

Μετανιώνω για όλα όσα δεν είπα και για όλα όσα δεν έκανα. Όχι, για να θυμώσω με τον εαυτό μου, όχι για να τον μαλώσω, αλλά για να εντοπίσω και να αναγνωρίσω τα λάθη που έκανα. Για να προλάβω να ζήσω όσα δεν έζησα… Κάθε στιγμή είναι εν δυνάμει μια νέα αφετηρία για μια «στροφή» προς την ευτυχία και την προσωπική ισορροπία. Αυτό είναι τόσο δικαίωμα, όσο και υποχρέωση απέναντι σε ένα ψυχισμό που παλεύει να διατηρήσει ό,τι πιο πολύτιμο έχει: την αίσθηση ελευθερίας του…