Προσδοκίες μάταιες: πόσο κακό μας κάνουν...

Μαρία Καρίκη

Στη σφαίρα του επιθυμητού πολλά μπορούν να χωρέσουν.

Σκέφτεσαι, νιώθεις και περιμένεις. Τι γίνεται, όμως, όταν ο καιρός περνάει και το πολυπόθητο αποτέλεσμα δεν έρχεται; Πόση ματαίωση μπορείς να αντέξεις; Πόσο έτοιμος είσαι να εγκαταλείψεις αυτό που τόσο διακαώς ποθείς; Όταν ξεμένεις από χρόνο, από δικαιολογίες, από υπομονή αναγκάζεσαι να «προσγειωθείς» σε μια πραγματικότητα που ίσως δεν σου αρέσει. Δεν ξέρεις τι είναι πιο δύσκολο: να προδώσεις αυτό στο οποίο τόσο σθεναρά πίστευες και προσδοκούσες μέχρι πρότινος ή να αφεθείς σε φρούδες πια ελπίδες; Αναρωτιέσαι τι θα πονέσει περισσότερο…

Έρχονται στιγμές στη ζωή σου που καλείσαι να δεις κατάματα τη δυσδιάκριτη γραμμή ανάμεσα στην επιθυμία και το ανέφικτο. Δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς, να συμβιβαστείς. Πολλές φορές αρνείσαι να παραδεχτείς το αδιέξοδο, το ανυπέρβλητο. Νιώθεις ηττημένος, αδικημένος. Αντιστέκεσαι μέχρι τέλους. Ελπίζεις σε μια ανατροπή. Που δεν έρχεται, ωστόσο… Ίσως, τελικά να παραήσουν ρομαντικός. Ίσως να μην έβλεπες από την αρχή ότι η δική σου πρόθεση δεν ήταν αρκετή…

Και κάπως έτσι έρχεται η μέρα που γίνεσαι πραγματιστής, ρεαλιστής. Αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να εγκαταλείψεις την ανυπόστατη θεωρία και να γυρίσεις πίσω σε μια πραγματικότητα σκληρή και αδυσώπητη. Να δεχτείς τα δεδομένα ως έχουν και να σταματήσεις πια να κοπιάζεις και να ελπίζεις άδικα. Η κοσμοθεωρία σου πλήττεται ανεπανόρθωτα. Ξέρεις, όμως, μέσα σου ότι οφείλεις να συνδεθείς με αυτό που ήδη συμβαίνει. Να αξιολογήσεις από την αρχή τα «θέλω» σου και τους στόχους σου. Να συνάδουν με τις συγκεκριμένες συνθήκες, με την ποιότητα και τη στάση των ανθρώπων γύρω σου. Συνειδητοποιείς ότι δεν ορίζεις μόνο εσύ τις εξελίξεις και τις εκβάσεις. Μαθαίνεις να ακούς και να σέβεσαι περισσότερο τις αντιστάσεις, τα όρια και τις δυνατότητες των άλλων.

Μετά την πρώτη απογοήτευση μαθαίνεις να συνυπάρχεις με τα νέα δεδομένα. Αφήνεσαι και προχωράς. Εξακολουθείς να ονειρεύεσαι και να οραματίζεσαι μέσα σου, αλλά συνυπολογίζεις περισσότερο το έξω σου. Και ενώ στην αρχή δυσανασχετείς και νιώθεις να περιορίζεσαι, στη συνέχεια συμφιλιώνεσαι με το υπαρκτό, με το παρόν όσο και αν απέχει από αυτό που τόσο προσδοκούσες. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Γνωρίζεις ότι αν συνέχιζες, θα πληγωνόσουν συνεχώς… θα ένιωθες μόνος και ανολοκλήρωτος. Σαν να «κυνηγούσες» μονίμως κάτι που δεν ερχόταν… Σαν να περίμενες κάτι βασανιστικά ατέρμονα… Ωριμάζεις και αποδέχεσαι. Βρίσκεις άλλες διεξόδους και αποσυμπιέζεσαι. Μεγαλώνεις και αποστασιοποιείσαι από την αθώα σου εκδοχή. Επιδιώκεις αλλού τις ανατροπές. Εκεί που είναι πιο εφικτές. Στα πιο απλά, στα πιο καθημερινά. Αναθεωρείς πολλά και κατονομάζεις αλλιώς αυτά που ήσουν ή έκανες. Η επιμονή σου γίνεται πια αντιληπτή από εσένα τον ίδιο ως εμμονή. Η προσμονή σου ως καθήλωση. Και η αφοσίωσή σου ως «χάσιμο χρόνου». Δεν ξέρεις αν κάνεις καλά που άλλαξες προσέγγιση και οπτική των πραγμάτων.

Νιώθεις, όμως, ότι έτσι μπορείς να αποφύγεις το μάταιο, το αδιέξοδο και τον πόνο που επιφέρει η αναμονή χωρίς αποτέλεσμα. Αισθάνεσαι μέσα σου σαν να κλείνεις εκκρεμότητες. Σαν να κλείνεις ψυχικές διαρροές. Συνεχίζεις να παλεύεις για τα όνειρά σου, αλλά με όρους, προδιαγραφές και οριοθέτηση. Όχι πια εις βάρος σου. Και συνηθίζεις… Συνηθίζεις να αγωνίζεσαι ως ενήλικας πια και όχι ως «παιδί» που αρνείται να δει τις αλλαγές και τις αποκλίσεις. Προστατεύεσαι, διευκολύνεις τον εαυτό σου και του «ανοίγεις» άλλους δρόμους. Από την άλλη αναρωτιέσαι μήπως τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να έχεις εναλλακτικές, να έχεις επιλογές. Μπορεί το αρχικό σου πλάνο να μην ευδοκίμησε, αλλά ποιος σου είπε εξαρχής ότι η ζωή σου περιορίζεται σε ένα πλάνο, σε μια επιθυμία, σε μία και μόνο έκβαση; Άλλωστε, για να μη συμβεί το τόσο επιθυμητό σου, μήπως κάτι σημαίνει και αυτό; Όχι ότι δεν το θέλησες πολύ, αλλά ότι ίσως σε περιμένει κάτι άλλο; Ίσως είναι και εκείνες όλες οι μεταβλητές που δεν υπολόγισες, αλλά που τελικά κυριάρχησαν; Αντί να «κολλάς» στις προσδοκίες σου, ίσως είναι προτιμότερο τελικά να «ρέεις» με τα συμφραζόμενα γύρω σου, να ανακατασκευάζεις και να επαναπροσδιορίζεις τις επιθυμίες σου.

Όχι για να τις νοθεύσεις, αλλά για να τους δώσεις μια πιο ρεαλιστική και εφικτή μορφή…! Όχι γιατί νικήθηκες, αλλά γιατί έχεις το προνόμιο να αναστοχάζεσαι και να επαναπροσδιορίζεσαι προς τα εκεί που έχεις περισσότερες πιθανότητες να πραγματωθείς, να ολοκληρωθείς και να ισορροπήσεις. Το ανέφικτο θα σου άφηνε για πάντα ένα κενό και την αίσθηση του ανικανοποίητου… Το τίμημα, λοιπόν, της αναμονής χωρίς τέλος θα ήταν βαρύ και επικίνδυνο…