Από τον πάτο στην επιφάνεια

Φίλιππος Ζάχαρης

Με την μάθηση, την μόρφωση και την εκπαίδευση και όχι με τα σχόλια και τις κριτικές χωρίς την παραμικρή προετοιμασία για το θέμα που αναφερόμαστε, θα πάει μπροστά ο τόπος και να είστε σίγουροι πως η πρόοδος αυτή θα είναι σε κάθε περίπτωση σταθερή.

Ο τόπος δεν πρόκειται να πάει μπροστά όσο υπάρχουν άσχετοι άνθρωποι σε θέσεις – κλειδιά που το μόνο που κάνουν είναι να καταλαμβάνουν την θέση ενός άλλου που θα μπορούσε να προσφέρει. Δεν περιμένει βέβαια κανείς κάποιου είδους αξιοκρατία ούτε κάποιο θαύμα από την μια μέρα στην άλλη σε τούτο τον δύσμοιρο τόπο.

Αυτό που αναμένει, είναι να αλλάξει στοιχειωδώς η νοοτροπία στον κόσμο, αφού μετά από τόσα χρόνια αδιεξόδου, τα μικρά παραθυράκια μπορούν να ανοίξουν.

Το ζήτημα είναι μάλιστα ότι αυτό το περιμένουν αρκετοί και σε αριθμό και σε ποιότητα άνθρωποι, όλοι αυτοί που έκαναν μεγάλη υπομονή διαχρονικά για να φτάσουμε σήμερα στον πάτο και μετά από μια ξαφνική ανοδική πορεία να βγούμε στην επιφάνεια.

Η Παιδεία είναι αυτή που θα απελευθερώσει την κοινωνία από τα δεσμά της ποταπότητας, από τις ασήμαντες θέσεις και τα πιστεύω που έχουν πλημμυρίσει τον ευάλωτο πλέον κοινωνικό ιστό. Αν και πάλι δεν γίνουν σοβαρές προσπάθειες αλλαγής νοοτροπίας, αν οι άνθρωποι δεν αποτινάξουν τα στερεότυπα και τις συντηρητικές δοξασίες, η κατάσταση θα επιδεινωθεί σε σημείο που να μην μπορεί κανείς ούτε να αναπνεύσει στην κυριολεξία και μεταφορικά.

Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που λόγω και της οικονομικής κρίσης βάσισε την ανάπτυξή της σε δημοσιονομικές αλχημείες και όχι στην εκπαίδευση και την μόρφωση και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η πληροφόρηση έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια.

Εδώ είναι που οι κυβερνήσεις μετά τον οικονομικό καταποντισμό δεν έριξαν για μια ακόμη φορά το βάρος στον πολιτισμό, στην ιστορική παράδοση και γενικότερα την κουλτούρα που περιορίστηκε απλά σε δοξαστικό προγονικό αναμάσημα.

Εδώ είναι και πάλι ο τόπος όπου οι πολίτες επιλέγουν να διασκεδάσουν τυφλά χωρίς να ανοίξουν ένα βιβλίο για να μάθουν τουλάχιστον την ιστορία τους, τα ήθη και τα έθιμα μιας ξεχασμένης χώρας, τότε που τουλάχιστον τα πράγματα ήταν πιο καθαρά. Και δεν μιλά κανείς ασφαλώς για συντηρητισμούς και αναχρονιστικές μεθόδους εκπαίδευσης, πολύ περισσότερο για «νόμο και τάξη» στην κοινωνία, όπως το εννοούσαν κάποτε.

Αν επισημαίνεται κάτι αυτό είναι η πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων, η στροφή τους προς την τέχνη και τα γράμματα, η διάνθιση της καθημερινότητας με μια ουσιώδη καταλυτική παρέμβαση σε τομείς που πρέπει και επιβάλλεται να επενδυθούν θεαματικά αν θέλει αυτός ο τόπος να αλλάξει όψη και να μην φημίζεται μονάχα για το σουβλάκι και την νυχτερινή διασκέδαση.

Ο τόπος αυτός έχει ανάγκη την αναγέννηση από τις στάχτες του και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις. Το μόνο που πρέπει να γίνει υποχρεωτικά ως πρώτο βήμα είναι το κλείσιμο του κουμπιού των γελοιωδέστατων προγραμμάτων της τηλεόρασης, των κάθε είδους σαχλοτήτων που λανσάρονται ως «γιατρικό» από την μονοτονία και τις σκοτούρες της καθημερινότητας.

Αυτή η κίνηση είναι η αρχή για μια καλύτερη συνέχεια. Αν και πάλι δεν γίνει, αν οι πολίτες αυτής της χώρας επαναπαυθούν στα τυπικά και καθιερωμένα, ασφαλώς και τίποτε δεν θα αλλάξει. Η μάλλον κάτι θα αλλάξει και αυτό θα είναι η τοποθέτηση της ταφόπλακας στον κοινωνικό ιστό ώστε να μην μπορέσει κανείς να ξεφύγει από τον σκοταδισμό που επί πολλά συναπτά έτη ταλανίζει τον τόπο.