Μια φορά φίλοι, για πάντα φίλοι!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 3004 ΦΟΡΕΣ
Ο Παναγιώτης Παπασταμάτης, ο Νίκος Χαραλάμπης, κι ο Νίκος Παπανικήτας, οι τρεις από τους έξι «Κεραυνούς» της δεκαετίας του ‘60
Αυτά τ΄ αγόρια της δεκαετίας του ΄60 που έγιναν άντρες, και έκατσαν μεσημέρι Σαββάτου… «να μου τα πουν», δεν έχασαν το αγορίστικο χιούμορ τους παρατηρώ, το γέλιο το ξέγνοιαστο, κάθε φορά που μιλούν για το τότε.
Για τη θρυλική παρέα των έξι που επί δυόμισι χρόνια, ήταν αχώριστη! Τους Thunders, (Κεραυνούς) που δεν σήκωναν κουβέντα, αλλά δεν έδιναν και δικαιώματα.
Στη Ρόδο πριν τον τουρισμό που τα πάρτι ήταν πολλά και με προοπτική να φύγεις ζευγαρωμένος, οι “Κεραυνοί” ήταν δημοφιλείς, γιατί ήταν ωραίοι, καλοί μαθητές και από… σπίτια. Τα χρόνια της αθωότητας που τα σχολεία ήταν μόνο το Βενετόκλειο, το Καζούλλειο και η Εμπορική στο κτήριο της Ακαδημίας, οι μνήμες και τα πρόσωπα: Οι Thunders, Νίκος Χαραλάμπης, Τζίμης Κορναρόπουλος, Κώστας Χονδρός (αείμνηστος), Παναγιώτης Παπασταμάτης, Γεράσιμος Λειβαδάς, (αείμνηστος), Νίκος Παπανικήτας.
«Το να μπουν νέα μέλη στην παρέα, είχε βαριούς όρους και προϋποθέσεις, μου λένε, γι αυτό δεν έγινε διεύρυνση ποτέ».
Ασυνήθιστο γεγονός, θα πρέπει να ήταν τέτοιο δέσιμο και πειθαρχία μεταξύ νεαρών αγοριών, της δεκαετίας του ‘60!
Εμείς πιστεύουμε ότι πανελληνίως, πέραν των μουσικών σχημάτων, δεν υπήρχαν παρέες σαν τη δική μας που είχαν μέχρι και όνομα «Thunders», (κεραυνοί), σαφείς κανονισμούς, και ασημένιο λογότυπο το οποίο είχαμε φτιάξει σε χρυσοχοείο, στον Τάσο Χαραλάμπη, ξάδελφο του Νίκου Χαραλάμπη και το φοράγαμε στο στήθος, σε κάθε εμφάνισή μας... Όπου γινόταν γιορτή και πάρτι η παρέα σύσσωμη. Αν στο πάρτι δεν είχε κορίτσι που να μας αρέσει, φεύγαμε. Το σύνθημά μας ήταν: «ένας για όλους και όλοι για έναν». Πες, ότι σ’ ένα πάρτι δεν ήταν καλεσμένος ένας, δεν πήγαινε κανένας. Ή εάν κάποιος από εμάς διαφωνούσε με μια πρόσκληση, δεν πήγαινε κανείς μας. Ψυχή της παρέας ήταν ο αείμνηστος Γεράσιμος Λειβαδάς, ένα εξωστρεφές παιδί με απίστευτο χιούμορ και καλαμπουρτζής ο οποίος είχε μία χαρακτηριστική βραδυγλωσσία με την οποία διασκέδαζε πρώτος αυτός και μετά εμείς. Αθυρόστομος και ανεξάντλητος. Ένα καλό παιδί, που ήταν υπό την προστασία μας. Κανένας δεν μπορούσε να πειράξει τον Γεράσιμο. Εκείνη την εποχή, είχαμε εμπνευστεί από την ταινία «West Side Story», που είχε κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους, κι έδειχνε έναν καυγά μεταξύ δύο ομάδων χορού στη Νέα Υόρκη όπου ο καυγάς τους λύθηκε όχι με τα χέρια, αλλά με το χορό.
Πώς είχε δέσει αυτή η παρέα, τι την έφερε κοντά;
Ο Παναγιώτης και ο Νίκος Χαραλάμπης ήταν κολλητοί γιατί έμεναν δίπλα-δίπλα, στην οδό Σοφούλη και βρίσκονταν συνέχεια. Ο Παπανικήτας και ο Τζίμης Κορναρόπουλος έμεναν στο Νιοχώρι, ο Κώστας Χονδρός και ο Γεράσιμος στους Αγίους Αναργύρους. Τον Νίκο Παπανικήτα, που ήταν ο πιο ψηλός, τον λέγαμε «η σημαία μας», κι όπου πηγαίναμε, σ’ όποια εκδήλωση ή πάρτι, λέγαμε «βάλτε τη σημαία μπροστά»... Κι έμπαινε πρώτος. Ο Παναγιώτης ήταν ο «Πιτ», και μέχρι σήμερα για εμάς, είναι ο Πιτ.
Γενικά, πώς περνάγατε μετά το σχολείο και μετά από κάποιο διάβασμα που κάνατε; Όλο πάρτι;
Κάθε Σάββατο εκείνη την εποχή γινότανε ή κάποια γιορτή ή κάποιο πάρτι αφού λόγω… ερωτικών σκιρτημάτων τα πάρτι ήταν συχνά. Βρισκόμασταν και Κυριακή πρωί, μετά τον εκκλησιασμό αφού κι η εκκλησία ήταν τόπος συνάντησης. Πηγαίναμε στον Ευαγγελισμό, ή στα Εισόδια. Κάποιες φορές, συνήθως την άνοιξη, διοργανώναμε παιχνίδια μπάσκετ «Εμπορική-Βενετόκλειο» ή «Κολοσσός- ΑΣΤΕΡ», στο ανοιχτό του Διαγόρα, το παλιό γήπεδο μπάσκετ που το λέγαμε τότε «του Κολοσσού». Εκεί έπεφτε και ξύλο, αλλά ο Παναγιώτης και ο Τζίμης, αισθάνονταν τη σιγουριά ότι θα παρέμβει ο Νίκος Χαραλάμπης και θα καθαρίσει. Ο Παναγιώτης, γινόταν πιο εριστικός με τους αντιπάλους μόνο παρουσία του Χαραλάμπη, ο οποίος είχε τον αέρα του πρωταθλητή στο ακόντιο και κανένας δεν πλησίαζε.
Δηλαδή το βράδυ πάρτι και το πρωί εκκλησία! Και ξυπνάγατε το πρωί;
Το πάρτι ξεκινούσε στις έξι το απόγευμα και τελείωνε στις δέκα, στις ηλικίες των 14, 15, 16, και 17 χρονών.
Είχατε να αθλείστε, κιόλας. Τι έκανε ο καθένας από εσάς;
Ο Νίκος Χαραλάμπης πρωταθλητής ακοντισμού Δωδεκανήσου, ο Γεράσιμος πρωταθλητής στο τριπλούν Δωδεκανήσου, ο Τζίμης, κι ο Παναγιώτης έπαιζαν στην πρώτη ομάδα μπάσκετ του Κολοσσού η οποία είχε δημιουργηθεί το 1963 και ο Νίκος Παπανικήτας στους κολυμβητικούς αγώνες του ΝΟΡ (όπου ποτέ δεν βγήκα πρώτος, λέει ο ίδιος, ποιος να περάσει το Γιώργο Διακονικόλα;)... Σημειωτέον, όλοι παίζαμε πόλο στο ΝΟΡ.
Ας γυρίσουμε στα πάρτι και στα κορίτσια. Διοργάνωνε και η δική σας η παρέα πάρτι;
Βέβαια. Τα πάρτι γίνονταν κυρίως στου Γεράσιμου Λειβαδά, στο σπίτι του, που ήταν απέναντι από τον κινηματογράφο «Παλλάς». Ο καθένας είχε το τραγούδι που του άρεσε και όταν ακουγόταν έτρεχε να ζητήσει από την κοπέλα που του άρεσε, να χορέψουν. Αλλά το τραγούδι, συνεννοημένοι μεταξύ μας, δεν τελείωνε ποτέ. Όταν πήγαινε να τελειώσει, κάποιος από εμάς, με τρόπο πήγαινε κοντά στο πικάπ και έβαζε τη βελόνα πιο πίσω.
Για τις επιτυχίες σας στα κορίτσια να μιλήσουμε!
Οι επιτυχίες μας ήταν πολλές, θέλουμε εφημερίδες, άστο. Από εμάς ζήλεψαν τα κορίτσια και κάνανε την παρέα lightings (αστραπές). Κεραυνοί εμείς, αστραπές εκείνες. ‘Όλοι από εμάς είχαν φλερτ με τα κορίτσια από τις αστραπές. Γίναμε και ζευγάρια, αλλά μόνο ο Παναγιώτης Παπασταμάτης, παντρεύτηκε τη Λίλη Βαλσάμη.
Ήταν τολμηρά και τότε τα κορίτσια;
Ήταν δειλά. Δεν εκδήλωναν το ενδιαφέρον τους για ένα αγόρι. Το ενδιαφέρον τους κάποιοι το μαθαίναμε πολύ αργότερα.
Ας μιλήσουμε για τον Γεράσιμο πιο ανοικτά αφού το βλέπω, δεν μπορούμε να πούμε πολλά δημοσίως, για εσάς!
Εκείνο τον καιρό τα περιστατικά με πρωταγωνιστή κάποιον από εμάς ήτανε πάρα πολλά και είχαν όλα, εμπλοκή του Γεράσιμου. Μια φορά, ο Γεράσιμος είχε ραντεβού μ’ ένα κορίτσι σε μια οικοδομή. Βράδυ. Από απροσεξία του επειδή φοβόταν το σκοτάδι και φοβόταν πού να πατήσει, παραπάτησε, κι έπεσε μέσα σε λακκούβα με ασβέστη. Τα ρούχα του, τα μούτρα του, τα μαλλιά του, ολόκληρος άσπρος. Η οικοδομή ήταν κοντά στο σπίτι του. Έφυγε λοιπόν αμέσως, κι έτρεξε στο σπίτι. Χτυπάει την πόρτα να του ανοίξουν, ανοίγει η πόρτα και βγαίνει η μάνα του. Βλέπει έναν άγνωστο, ασβεστωμένο και την ξανακλείνει. Οπότε ο Γερασιμάκος, Θεός σχωρέστον, φωνάζει απ’ έξω «μα-μα-μα-μα-μάκα, το Γε-γε-ρασιμάκι σου, είμαι...»... (πολλά γέλια, απ’ όλους). Ά, ρε Γεράσιμε... Ήταν πηγή ζωής. Μας λείπουν κι οι δυό, κι ο Γεράσιμος, κι ο Κώστας. Με τη γυναίκα του Κώστα που ζει στην Αθήνα, έχουμε τακτική επαφή.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, και θυμάστε συμπεριφορές πώς θα χαρακτηρίζατε ο ένας τον άλλο;
Ο Νίκος Χαραλάμπης ήταν εκρηκτικός, ο καπετάν φασαρίας. Ο Τζίμης Κορναρόπουλος, η ήρεμη δύναμη, μετρούσε τα λόγια του. Ο Κώστας Χονδρός, μέσα σ’ όλα, ειδικά στα κορίτσια, και με πολλές επιτυχίες. Ο Νίκος Παπασταμάτης, η πυξίδα για τις ενεργειές μας, ο Γεράσιμος, η ψυχή της παρέας, ο Νίκος Παπανικήτας, ο ψύχραιμος και λογικός της παρέας. Τα περιστατικά και οι διάλογοι μεταξύ μας, χρειάζονται εφημερίδες ολόκληρες. Όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να κάναμε ό,τι κάναμε, αλλά δεν δεχτήκαμε ούτε καν παρατηρήσεις από καθηγητές, και μάλιστα σε μια εποχή που οι αποβολές ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Η ζωή της παρέας, η στενή, ήταν δυόμιση χρόνια. Μετά τους χώρισε η ζωή: σπουδές, στρατός, αλλά παραμείνανε φίλοι.
Σήμερα: ο Νίκος Χαραλάμπης είναι ναυπηγός-μηχανολόγος μηχανικός, ο Τζίμης Κορναρόπουλος είναι αρχιτέκτονας εγκατεστημένος στη Ρώμη, ο αείμνηστος Κώστας Χονδρός ήταν επιχειρηματίας στην Αθήνα, ο Παναγιώτης είναι έμπορος στη Ρόδο, ο αείμνηστος Γεράσιμος ήταν αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων και ο Νίκος Παπανικήτας, είναι δικηγόρος.
Ο Νίκος Χαραλάμπης, ήρθε σ’ αυτή τη συνάντηση, με το λεύκωμά του! Είχαν λεύκωμα τότε και κάποια αγόρια, πέρα από τα κορίτσια. Το ξεφυλλίζει, μου διαβάζει τι του έγραφαν οι φίλες και οι φίλοι του... συγκινητικές οι στιγμές.
«Αυτή η φιλία ποτέ δεν ξεθώριασε», μου λένε και η απάντηση είναι κοινή για την επόμενη ερώτησή μου: «όχι, δεν υπάρχουν ομοιότητες με τις σημερινές εποχές. Ο καθένας σήμερα είναι για την πάρτη του...»...
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
