Η νέα σελίδα δεν γυρίζει

Φίλιππος Ζάχαρης

Δεν γυρίζει με τίποτε νέα σελίδα στη χώρα όπου η κρίση έχει αφήσει ορατά τα σημάδια της και οι πολίτες της οποίας αναμένουν – δεν ξέρω και εγώ από πού – τη βελτίωση στα οικονομικά τους.

Με τις ίδιες και ίδιες επισκέψεις ενός ακόμα πρωθυπουργού στις ευπαθείς ή μη περιοχές της χώρας, με τα ίδια και απαράλλακτα στατιστικά στοιχεία για την πορεία της οικονομίας που – ω του θαύματος – παρουσιάζονται με θετικό πρόσημο από μήνα σε μήνα λες και οι δημοσιονομικές αλλαγές ήταν και πάλι καταλυτικές που οδήγησαν τους δείκτες προς τα πάνω, η καθημερινότητα εμπλουτίζεται από μη διαφορετικά συμβάντα.

Με μια κυβέρνηση ανούσια και αναποτελεσματική και μία νωθρή στο σύνολό της αντιπολίτευση, οι μέρες περνούν με γνώμονα το ατομικό συμφέρον και την ίδιαν βόλεψη.

Με χαρακτηριστικό μιας έντονα επιβαρυμένης κοινωνίας και τοιουτοτρόπως στενά παρακολουθούμενης δραστηριότητας των πολιτών, όπου ανελλιπώς τους ζητούνται και δεν τους προσφέρονται πράγματα, απαύγασμα μιας σωρευτικής επιβολής μέτρων στο όνομα της οικονομικής εξυγίανσης που κανείς δεν βλέπει αλλά εντόνως ποθεί, η σημερινή κατάσταση δεν παρουσιάζει την παραμικρή βελτίωση και ας κραυγάζουν από όλες τις πλευρές πως η Ελλάδα έχει βγει από την κρίση.

Η σελίδα λοιπόν όχι μόνο δεν γυρίζει αλλά οι πρωθυπουργοί των τελευταίων ετών σπεύδουν γονυπετείς, πότε προς την ΕΕ και πότε εκτός της, για να παζαρέψουν οικονομικές συμφωνίες και αυτό προφέρεται ως ανάπτυξη για τα ώτα των αφελών. Αυτές οι συμφωνίες για τους αγωγούς φυσικού αερίου αλλά και η παράδοση των εμπορικών λιμανιών, συν την επιζητούμενη κηδεμονία στα οικονομικά της χώρας, αφού τα εγκώμια είναι προτιμότερα από την ουσία, δημιουργούν μια περίπλοκη κατάσταση, όπου τελικά αυτό που μετρά δεν είναι παρά μόνο η θεωρητική παλιγγενεσία.

Κατά τα άλλα, η καθημερινότητα στις λαϊκές αγορές, εκεί όπου γίνονται αντιληπτές οι κάθε είδους παθογένειες, είναι μη θετικά προσδιορισμένη από τους μικροεμπόρους και τους καταναλωτές. Και ξέρετε, θα υπάρχουν πάντα οι καλοθελητές που θα μιλούν είτε για «πλούσιους εμπόρους και μικροπαραγωγούς» σε βάρος των καταναλωτών, είτε για πολίτες «που έχουν να ξοδέψουν για καφέ στην πλατεία αλλά όχι για λίγα λεμόνια και πορτοκάλια». Αυτοί εξάλλου δεν έλλειψαν ποτέ από τον σχολιασμό της εκάστοτε επικαιρότητας.

Διανύουμε λοιπόν εποχές όπου τα κυβερνώντα κόμματα εκμεταλλευόμενα τη γενική απάθεια, προβαίνουν σε προκλητικές για την κοινωνία και οικονομία ενέργειες, με απώτερο στόχο να παρουσιάσουν στις επόμενες εκλογές έργο και δη σημαντικό. Τα κόμματα και η φιλοσοφία τους είναι όμως πάντα αυτή, να στοχοποιούν την κοινωνία και τους πολίτες, ρίχνοντας στο τέλος πάντα σε αυτούς τα βάρη.

Πώς αντιδρά όμως ο κόσμος σε αυτή την κατάσταση; Πώς διαχειρίζονται τη γενικευμένη απάθεια που έχει καθηλώσει ολόκληρη την κοινωνία, σε σημείο να μην νοιάζονται για το παραμικρό που αφορά την αυριανή τους τύχη; Συνήθως δεν κάνουν κάτι για να αλλάξουν την κατάσταση παρά αναμένουν την κρίσιμη ή καίρια στιγμή για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Με μια στιγμή έκρηξης όμως δεν αλλάζει κάτι. Πολύ περισσότερο όταν μια ελάχιστη προσφορά ολίγων ευρώ, όπως γίνεται κάθε φορά που μια νέα κυβέρνηση αναλαμβάνει να επιλύσει τα αδιέξοδα.

Οι πολίτες θα πρέπει μάλλον να δημιουργήσουν μια νέα «Αγορά», έναν τόπο όπου θα συζητούν τα τεκταινόμενα και θα εκφέρουν τις απαραίτητες κρίσεις. Αν αυτό δεν γίνει σύντομα, αν οι ίδιοι δεν αξιώσουν από τους εαυτούς τους να είναι πιο δραστήριοι και πιο ενεργητικοί, η ποθητή «νέα σελίδα» δεν θα γυρίσει ποτέ.

Κατά τα άλλα, οι επισκέψεις των πρωθυπουργών θα εξακολουθούν να δίνουν και να παίρνουν, με νέες επενδυτικές εμπνεύσεις και οράματα που πιστεύουν πως θα αποφέρουν τα αντίστοιχα δημοσιονομικά οφέλη. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι αυτά τα οφέλη δεν θα τα δει κανείς.