Δυστυχώς οι γονείς... έγιναν οι... χορηγοί των παιδιών τους

Rodiaki NewsRoom

Συζητούσα πρόσφατα με έναν γονιό αθλητή που κάνει ένα από τα «μικρά» ομαδικά αθλήματα και μου εξέφραζε τους προβληματισμούς του για τα χρήματα που πρέπει να διαθέσει προκειμένου το παιδί του να μπορέσει να ακολουθήσει το άθλημα που αγαπάει.

Και όπως μου εξηγούσε, τα χρήματα αυτά δεν αφορούν μόνο την αγορά του κατάλληλου ρουχισμού - εξοπλισμού και την κάλυψη των μηνιαίων διδάκτρων. Έχουν να κάνουν και με τη συμμετοχή στους αγώνες εκτός Ρόδου.

Για να μπορέσει λοιπόν να πάρει μέρος ένας αθλητής σε αγώνες πανελλήνιου επιπέδου, θα πρέπει ο γονιός να βάλει το χέρι στην τσέπη προκειμένου να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα μετακίνησης, διαμονής και διατροφής.

Αν τα υπολογίσει κανείς σωστά, θα βγάλει το συμπέρασμα πως μια οικογένεια που έχει ένα παιδί το οποίο κάνει ένα ομαδικό (ή και ατομικό) άθλημα εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ (και ίσως και βόλεϊ), θα πρέπει να διαθέτει κάθε χρόνο ένα διόλου ευκαταφρόνητο μπάτζετ. Δυστυχώς με το πέρασμα των ετών, αυτό που θεωρούνταν αυτονόητο (ότι δηλαδή ένας σύλλογος καλύπτει τα έξοδα των αθλητών του), δυστυχώς όχι απλώς χάθηκε, αλλά εξανεμίστηκε εντελώς.

Έχουμε περάσει στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Και επειδή …ψήνομαι σήμερα να γίνω λίγο …κακός (με το συμπάθειο), θα ήθελα να τονίσω τα εξής που είναι καθαρά προσωπικές απόψεις και δεν σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουν σώνει και καλά. Εξάλλου, αυτή είναι και η χαρά της δημοκρατίας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:
-Η …καραμέλα της οικονομικής κρίσης και του ότι οι Ομοσπονδίες δεν καλύπτουν πλέον τις μετακινήσεις των αθλητών δεν …μετράει. Προσωπικά δεν μου λέει απολύτως τίποτα και την θεωρώ δικαιολογία.

-Ένας σύλλογος όταν θέλει να λέγεται σύλλογος και να παίρνει μέρος σε πανελλήνιους αγώνες, τουρνουά και αποστολές κάθε είδους, θα πρέπει να μπορεί να καλύπτει όλα τα έξοδα μετακίνησης, διαμονής και διατροφής των μελών των αγωνιστικών τμημάτων.

Να βρει τους τρόπους. Αλλιώς δεν λέγεται αγωνιστικός σύλλογος. Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορεί να ζητάει επιπλέον χρήματα από τους γονείς. Ίσως θα ακουστεί λιγάκι σκληρό αλλά θα πω πως αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε ας …κατεβάσει ρολά. Ας μην «κατεβαίνει» σε αγώνες. Ας προσφέρει μόνο …υπηρεσίες προπόνησης και εκμάθησης.

-Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η λεγόμενη «εποχή της κρίσης» δημιούργησε μια νέα τάξη πραγμάτων και δεδομένων την οποία δυστυχώς όλοι αποδέχθηκαν –κάποιοι ενδεχομένως να βολεύτηκαν κιόλας- και δεν έκαναν τίποτα για να βρουν τρόπους να την αντιμετωπίσουν. Έχει γίνει πλέον συνείδηση πως στα «μικρά» αθλήματα οι γονείς πρέπει να γίνουν και οι …χορηγοί των παιδιών τους. Αν είναι δυνατόν…

-Γιατί στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ τα έξοδα μιας αποστολής καλύπτονται από τα ίδια τα σωματεία; Εκεί τι είναι δηλαδή; Λεφτάδες; Επιχειρηματίες πρώτης διαλογής; Κροίσοι; Μεγιστάνες; Τι;

Κάποτε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν έπαιζα και εγώ ποδόσφαιρο κατά τα μαθητικά μου χρόνια και είχα επίσημο δελτίο ΕΠΣΔ στο εφηβικό τμήμα μιας ομάδας της πόλης, ειλικρινά δεν σκεφτόμουν καν ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να καταβάλλουμε ένα μηνιαίο αντίτιμο για να παίξουμε ποδόσφαιρο γιατί τα παιδικά και εφηβικά τμήματα «βαφτίστηκαν» Ακαδημίες. Τα μόνα μας έξοδα τότε ήταν να αγοράσουμε τα παπούτσια μας τα οποία καμία φορά και αυτά μας τα έδιναν.

Εντάξει, αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, το ποδόσφαιρο και το κάθε άθλημα έχει γίνει σαφώς πιο …επιστημονικό, οι σύλλογοι έχουν αποκτήσει διπλωματούχους προπονητές και γυμναστές, τα έξοδά τους έχουν ανέβει και κάτι πρέπει να καλύψουν.

Συμφωνώ και δέχομαι να υπάρχει ένα μηνιαίο αντίτιμο. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να χωνέψω ότι τα ίδια τα παιδιά που εκπροσωπούν το σωματείο τους εκτός συνόρων της Δωδεκανήσου σε πανελλήνιους αγώνες, θα πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους για να μετακινηθούν, να κοιμηθούν και να φάνε. Αυτά τα πράγματα είναι άκρως προβληματικά…

ΔΡΑΓΑΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ