Ράβε, ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει…

Rodiaki NewsRoom

Κάποτε ήταν κάτι σαν θέαμα για τον κάθε περαστικό έξω από ένα ελληνικό γήπεδο και περισσότερο στην επαρχία, να σταματήσει για να θαυμάσει τον φυσικό χλοοτάπητά του.

Στη …φτωχή Ελλάδα τα γήπεδα αυτά, τα δικά μας στολίδια, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα, πολλές φορές, του ενός χεριού, για κάθε νομό. Η κατάσταση άρχισε κάπως ν’ αλλάζει πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια περίπου και σε μια περίοδο παχέων αγελάδων, όταν ξεκίνησε να… πρασινίζει η Ελλάδα και μην το πάρετε κομματικά.

Απλώς ακόμα κι επαρχιακές κωμοπόλεις σταμάτησαν να έχουν γήπεδα με χωμάτινο αγωνιστικό χώρο, κι όσο να ‘ναι άρχισαν να καμαρώνουν για την εξέλιξη στον τόπο και την αξιοπρέπειά τους. Δυστυχώς όμως στις περισσότερες περιπτώσεις οι Δήμοι ως υπεύθυνοι για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων αυτών, φαίνεται πως δεν είχαν την τεχνογνωσία για να μπορέσουν να διατηρήσουν τους αγωνιστικούς χώρους έστω σε μια υποφερτή κατάσταση. Είναι αρκετά τα παραδείγματα ανά τη χώρα με γήπεδα στα οποία ξηλώθηκε ο φυσικός τάπητας για να μπει ο τεχνητός, δεν ξέρω κι εγώ ποιας γενιάς, μιας κι έχω χάσει την… μπάλα στο σημείο αυτό.

Εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών και κάτι χιλιάρικα σε ευρώ στη συνέχεια χάθηκαν έτσι, ενώ θα μπορούσαν να επενδυθούν στην αθλητική ανάπτυξη. Δυστυχώς και στη Ρόδο γίναμε μάρτυρες αυτών των πρακτικών, με αγωνιστικούς χώρους πολλές φορές ακατάλληλους για ποδόσφαιρο αν σημειωνόταν η παραμικρή βροχόπτωση. Να μου πείτε, έφταιγε η ποιότητα του γκαζόν ή ένα προσωπικό χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση γι’ αυτό; Το αποτέλεσμα στο συγκεκριμένο κομμάτι μετράει και δεν είναι και το καλύτερο δυνατό.

Είναι μάλλον πια θέμα χρόνου να ξεκινήσει το ξήλωμα του φυσικού χλοοτάπητα με πιο έντονους ρυθμούς γιατί σ’ αρκετά γήπεδα δεν κάνει ούτε για προπόνηση, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, όσο κι αν έχουμε μάθε να κάνουμε πως κοιτάμε αλλού. Λεφτά όμως πού θα βρούμε; Εδώ σας θέλω...

ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΪΣ