Άδικο και Θεός

Φίλιππος Ζάχαρης

Όσες πολιτείες και αν γυρίσεις, όσα πρόσωπα και αν συναντήσεις παντού στο τέλος επικρατεί αυτή η περίφημη εκκωφαντική σιωπή κυρίως λόγω της ασυνεννοησίας, του ανταγωνισμού αλλά προπαντός της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, επειδή ακριβώς όλη ετούτη η παραφιλολογία, η φημολογία και η αοριστολογία οδηγούν απευθείας στην αποξένωση ή την ηθελημένη απομόνωση.

Όσο και να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις ένα κλίμα αισιοδοξίας και σταθερότητας στα αισθήματα και την ανταλλαγή τους, το πιο συνηθισμένο είναι να μην μπορείς να μοιραστείς τίποτε, επειδή ακριβώς οι άνθρωποι έχουν γίνει καχύποπτοι αλλά πάνω απ’ όλα φθονεροί.

Καμία κοινωνία δεν προχωρά μπροστά όταν η ύψιστη αξία συνίσταται στο οικονομικό κίνητρο και την εργασιακή βόλεψη, αν το πρώτο μέλημα είναι τα παιδιά μας να πάρουν τους μεγαλύτερους βαθμούς και τα καλύτερα πτυχία που θα προσφέρουν καλύτερους μισθούς και στέρεες βάσεις για μια άνετη ζωή στο μέλλον.

Αυτό που λείπει όμως και που είναι αδύνατον να αναπληρωθεί από κανένα προσόν, είναι η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων που βλέπουν παντού εχθρούς, απειλή και αντιπαλότητα, που προσκυνούν την ιεραρχία και επιδιώκουν πάντα την πρώτη θέση, που σαγηνεύονται στην ιδέα και μόνο ότι ο διπλανός είναι πάντα κατώτερος.

Οι θρησκείες διαλαλούν βέβαια την αμαρτία του ανθρώπου, δοξάζοντας έναν άλλο κόσμο και δείχνοντας τον παράδεισο ως τον τελικό στόχο. Οι διανοούμενοι, από την άλλη, με τη θεαματική τους απουσία προσθέτουν ένα ακόμη λιθαράκι σε τούτο το αδιέξοδο, από τη στιγμή που όλα και όλοι υποτάσσονται στη λογική του καθωσπρεπισμού, που σκεπάζει κάθε παθογένεια και ελάττωμα στην ανθρώπινη επικοινωνία. Έτσι που στο τέλος όλα υπόκεινται στην τεχνητή παραγωγή ψευδοαξιών, χωρίς κανέναν ιδανικό αλλά πάνω απ’ όλα χωρίς λόγο και Παιδεία.

Διασχίζοντας λοιπόν κανείς το δύσβατο μονοπάτι της ζωής, χωρίς την παραμικρή βοήθεια και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, πέρα από τις περιπτώσεις μεγάλων τραγωδιών ή περιβαλλοντικών καταστροφών, που ακόμη και αυτές έχουν γίνει τυποποιημένη οπτική συνήθεια, αυτό που περιμένει να δει είναι τη φωτεινή εξαίρεση που θα κάνει τη διαφορά.

Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει συχνά και αν τύχει, δεν κρατά παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι να απαντώνται ολοένα και συχνότερα συγκρούσεις και καβγάδες, διαπληκτισμοί και διαξιφισμοί και αυτοί όχι απαραίτητα για κάποιο σοβαρό λόγο παρά για ασήμαντες αφορμές και αιτίες.

Οι θρησκείες όμως έχουν και πάλι έτοιμη την απάντηση ότι ο κόσμος ετούτος είναι αμαρτωλός και πως όλη η προσπάθεια θα πρέπει να επικεντρώνεται στο Νιρβάνα της μετά θάνατον ζωής. Είναι όμως αυτή λογική απάντηση στα ερωτήματα των ανθρώπων γιατί στην πορεία της επίγειας ζωής επικρατεί παντού το άδικο; Είναι σοβαρή η άποψη ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο για να αναζητήσει ο καθένας μια άλλη ζωή μακράν και πέραν του προπατορικού αμαρτήματος;

Σίγουρα όσες πολιτείες και αν περιδιαβείς, θα συναντήσεις παντού αυτό το άδικο, τον ανταγωνισμό και τους διαπληκτισμούς. Δεν θα συναντήσεις εύκολα ευγενή άμιλλα και διάλογο, ούτε προοπτική για έναν καλύτερο κόσμο όσο ο καθένας επαφίεται στις λυτρωτικές τάχα θρησκείες και ειδικά όσο η πόρευση αυτή γίνεται υπό την ασφυκτική πίεση του χρόνου.

Θα βλέπεις πάντα μπροστά σου τη θέληση για τη μακρά επιβίωση και συντήρηση της ιεραρχίας, το πάθος για τον ανταγωνισμό και πάνω απ’ όλα το κυνήγι του χρόνου. Η αιτία όμως είναι ο άνθρωπος και οι κοινωνίες που έχουν δημιουργηθεί.

Οι γονείς που είναι ευτυχισμένοι όσο τα παιδιά περιχαρακώνονται στις σχολικές ή πανεπιστημιακές τους επιδόσεις, όσο στόχος παραμένει η εξασφάλιση ενός επιτυχημένου εργασιακά μέλλοντος. Πάνω απ’ όλα όμως όταν οι ψευδοαξίες των περιορισμένων γνώσεων από τις σπουδές δεν επιτρέπουν σε κανέναν ή και απαγορεύουν να δει πιο μακριά αναζητώντας χαμένα ιδανικά αλλά πάνω απ’ όλα ευαισθησίες για μια ζωή γεμάτη από αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.

Γιατί αυτό δεν θα συμβεί ποτέ όσο ο πήχης για την ιεραρχική εξέλιξη που οδηγεί κατευθείαν στην οικονομική άνεση θα ανεβαίνει σταδιακά ή θεαματικά επειδή αυτό και μόνο απέμεινε σε τούτο τον παρηκμασμένο κόσμο που καμία θρησκεία δεν μπορεί να αποδείξει πως δεν είναι έργο του ανθρώπου παρά ενός άγνωστου Θεού.