Προς Θεού, μην πεθάνετε!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κυριάκος Χονδρός
chondros.kyr@gmail.com

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ αθηναϊκής εφημερίδας, έθεσε τίτλο στο άρθρο του με ερωτηματικό «Να πεθάνουμε για το Καστελόριζο;» (“Τα Νέα” 4.7.20).

Βέβαια για να κρίνει κανείς ένα κείμενο πρέπει προηγουμένως να το διαβάσει ολόκληρο και με προσοχή. Αυτό και εμείς κάναμε.

Για πολλούς αναγνώστες που δεν διαβάζουν ολόκληρο το κείμενο, ο τίτλος προκαλεί εύλογες αρνητικές φυσικά αντιδράσεις, όχι μόνο στους Καστελοριζιούς.

Το ερωτηματικό της ντροπής, δημοσιεύεται σε μια περίοδο όπου η γειτονική χώρα, αναζητά υποστηριχτές στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη για τα σχέδιά της που δεν είναι άλλα από μια νέα εισβολή και κατοχή.

Το ερωτηματικό της ντροπής δημοσιεύεται τώρα όπου δημόσια πρόσωπα λένε πως το νησί είναι απομακρυσμένο από τη Ρόδο και κοντά στις τουρκικές ακτές. Επομένως…

Δεν είναι η πρώτη φορά, όπου δημοσιογράφοι της πρωτεύουσας αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένας τίτλος τους ή ένα άρθρο τους, για μας τους ακρίτες της Δωδεκανήσου, αρκεί να εξυπηρετήσουν τα επαγγελματικά και προσωπικά τους συμφέροντα.

Έτσι από τη μια έχουμε τις καθημερινές απειλές και αμφισβητήσεις της κυβέρνησης της Τουρκίας, και από την άλλη βλέπουμε την αδημονία επιχειρηματιών ενεργειακής βιομηχανίας, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, καναλάρχες, έτοιμοι για εκμετάλλευση στου πετρελαίου.
Γιατί γι’ αυτό πρόκειται…

Στο ερώτημα της ντροπής, «να πεθάνουμε για το Καστελόριζο;» εμείς απαντάμε:
Έχουν πεθάνει ήδη δεκάδες Καστελοριζιοί, Κασιώτες, Συμιακοί και άλλοι Δωδεκανήσιοι κατά την Επανάσταση του 1821, για να ελευθερωθούν τα νησιά.

Έχουν πεθάνει δεκάδες νησιώτες, όταν τα Δωδεκάνησα το 1830 έμειναν εκτός του εθνικού κορμού.

Έχουν πεθάνει δεκάδες Μικρασιάτες Δωδεκανήσιοι κατά τον μεγάλο ξεριζωμό του 1922.
Ναι, έχουν πεθάνει δεκάδες άνθρωποί μας κατά την Ιταλική Κατοχή.

Έχουν συλληφθεί, έχουν φυλακιστεί και σκληρά βασανιστεί (όπως π.χ. ο πατέρας του υπογραφόμενου), στις φοβερές φυλακές της Σιένα της Ιταλίας, για την αντιστασιακή τους δράση.

Έχουν πεθάνει δεκάδες Δωδεκανήσιοι στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940 – 41.
Θέλετε και άλλα;

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Καστελόριζο (ίσως το μοναδικό νησί του Αιγαίου), καταστράφηκε ολοσχερώς από τον γερμανικό βομβαρδισμό και από τις λεηλασίες των συμμάχων Βρετανών.
Ο οικισμός του έσβησε, πέθανε, έγινε τέφρα, έμειναν μόνο ερείπια.
Εσείς, στην πρωτεύουσα, εκ του ασφαλούς, μέσα στην πολυτέλεια και στη χλιδή. Μακριά από το θάνατο.

Ούτε να το ρωτάτε!

Να ζείτε μέσα στην ευτυχία, γιατί κάποιοι άλλοι θυσιάζονται και πεθαίνουν για να κρατήσουν τον τόπο τους ελληνικό. Ακόμα και σήμερα που βαδίζουμε προς τη φτώχεια, υπάρχουν άφαντοι ήρωες.

Να ξέρετε μόνο πως το θέμα δεν είναι ούτε πόσο μικρό νησί είναι το Καστελόριζο, ούτε πόση μεγάλη απόσταση το χωρίζει από τη Ρόδο. Αλλά αυτή η κουκκίδα στο χάρτη, αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια ελληνικό έδαφος και μέρος της εθνικής επικράτειας. Και ακόμα, προεκτείνει τα σύνορα της χώρας κατά 72 ναυτικά μίλια.

Αυτά, τα ολίγα, από έναν Καστελοριζιό, όταν οι στρατο-αστυνομία της Τουρκίας, (δεκαετία 1950 – 1960), διενεργούσε ασκήσεις με πραγματικά πυρά στη θάλασσα του νησιού ενώ η Ελληνική Πολιτεία δεν μας ήξερε. Θα μας ανακαλύψει, μετά τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου (1974), και όταν γίνει γνωστή η δράση της Δέσποινας Αχλαδιώτη.

Γι’ αυτό σας λέω, να χαίρεστε τη ζωή σας και τους… έξυπνους τίτλους σας.
Προς Θεού, μην πεθάνετε!

(Το κείμενο μου αυτό, ας αποτελέσει ένα σεμνό, ελάχιστο και ασήμαντο μνημόσυνο, για όσους πέθαναν από ιδανικά).