Ένας άδικος θάνατος ενός παιδιού και του πατέρα του!

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Κώστας Ε. Σκανδαλίδης

Το αίμα δύο αθώων ανθρώπων, πατέρα και παιδιού, είναι ακόμη νωπό εκεί στα «Γράμματα» της Λάρδου, πριν στρίψουμε για τη Γλύστρα.

Για μένα ο δρόμος αυτός είναι γνώριμος, αφού πυκνά-συχνά πηγαινοέρχομαι από το Γεννάδι και τη Νότια Ρόδο. Εκείνο το πρωί, στις 31 Μαΐου, λίγο μετά το δυστύχημα, έτυχε να επιστρέφω στην πόλη. Το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο, το άσπρο σεντόνι που κάτι πρέπει να σκέπαζε, και τα δύο περιπολικά της Ελληνικής Αστυνομίας, δεν θα φύγουν, όσο υπάρχω, από τη σκέψη μου.

Κι όταν αναλογίζομαι πως ένας πατέρας πρωί-πρωί έπαιρνε το παιδί του από τη Μαλώνα προς το Κιοτάρι για να πάει στο μεροκάματο, τόσο βουρκώνουν τα μάτια κι άλλο τόσο η καρδιά μου ματώνει. Πώς μπορεί, αλήθεια, ν’ αλλάξει η ζωή των ανθρώπων από λεπτό σε λεπτό, χωρίς καμιά υποψία, είναι ασύλληπτο, κι ας κάνεις χιλιάδες όνειρα για να δεις τη δική σου ζωή και προπάντων των παιδιών σου να γίνεται καλύτερη.

Όμως, μέσα σε τούτη την ανθρώπινη πίκρα, προσπαθώ να κατανοήσω πώς, σ’ ένα σημείο που ο δρόμος είναι μια ευθεία γραμμή, μπορεί να χάσει κανείς τον έλεγχο της οδήγησης και να βρεθεί στα αριστερά του δρόμου ντελαπαρισμένος και διπλοσκοτωμένος; Προσπαθεί να το χωρέσει ο νους μου και κάνω διάφορες σκέψεις. Σίγουρα, βέβαια, η ΕΛ.ΑΣ. θα βγάλει τα δικά της ασφαλή συμπεράσματα.

Όμως, δεν ξέρω γιατί, το δικό μου μυαλό πηγαίνει στα αδέσποτα ζώα της περιοχής. Κάτι που δεν πρέπει να το αποκρύπτουμε ή να το ξεπερνούμε. Είναι αλήθεια, ότι όσες φορές κι αν έχω περάσει από τον δρόμο αυτό, λίγο μετά το βενζινάδικο, ίσαμε πέρα τη Γλύστρα, τα αδέσποτα ζώα, κυρίως κατσίκια, είναι μονίμως παρόντα, με όσους κινδύνους αυτό συνεπάγεται.

Και ξέρετε, κάθε φορά που γίνεται ένα δυστύχημα, χωρίς την παρουσία μαρτύρων, όλοι μας αρχίζουμε τις διάφορες υποθέσεις, μάλλον έτρεχε, σίγουρα έτρεχε, να δούμε με πόσα έτρεχε, μήπως ήταν πιωμένος κι άλλα παρόμοια. Να με συγχωρέσετε, μα εμένα το φτωχό μου μυαλό, στα αδέσποτα της περιοχής πηγαίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως παριστάνω τον ειδήμονα. Αλλά για σκεφτείτε, πόσο άδικο και παράλογο είναι να φεύγουν από τη ζωή δύο ψυχές, χωρίς, ίσως, να μάθουμε ποτέ το γιατί!