Τιμολέων Κόκκινος: «Ο Δάσκαλος της Ομογένειας»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 491 ΦΟΡΕΣ
Του Σταύρου Μαρμαρινού στον «Εθνικό Κήρυκα»
Συνέβη πριν χρόνια. Στο βήμα, μιλούσε ο πολιτειακός γερουσιαστής Ν. Υόρκης, Μιχάλης Γιάνναρης. Κι αυτός από τη θέση του στις πρώτες σειρές του ακροατηρίου, τον καμάρωνε. Τον είχε κάποτε μαθητή του. Ακολούθησε στο βήμα η βουλευτής Αραβέλα Σιμωτά. Κι αυτός συνέχιζε να καμαρώνει. Ήταν κι αυτή κάποτε μαθήτριά του.
Και δεν έφτανε αυτό. Υπερήφανος για τους μαθητές του ο Τιμολέων Κόκκινος, όταν ήταν προεκλογικές περίοδοι, έτρεχε δεξιά και αριστερά, μοιράζοντας φυλλάδια και παροτρύνοντας γνωστούς και αγνώστους, να τους ψηφίσουν.
Ο Τιμολέων Κόκκινος υπήρξε δάσκαλος σε πολλές προσωπικότητες της Ομογένειας.
Μαθητές και μαθήτριές του, ήταν, μεταξύ άλλων, η ιατρός και πανεπιστημιακή καθηγήτρια, Σούζη Τομόπουλου, ο Γιώργος Καλογεράκης, που διετέλεσε στέλεχος στους “Νιου Γιορκ Τάιμς”, ο γιος του εφοπλιστή Ηλία Κουλουκουντή, Γιάννης, που είχε αναλάβει τις επιχειρήσεις του πατέρα του, ακόμα και ο μέχρι πρότινος Μητροπολίτης Ν. Ιερσέης, Ευάγγελος, σήμερα Μητροπολίτης Σάρδεων.
Θυμάμαι, με πόσο ενθουσιασμό μου είχε μιλήσει κάποτε ο Τιμολέων Κόκκινος, για το έργο του δασκάλου και τους μαθητές του. Και μου είχε πει, ότι πολύ συχνά, σε διάφορες εκδηλώσεις που έδινε το παρών του, πήγαιναν μερικοί επίσημοι κοντά του και του έλεγαν συγκινημένοι ότι υπήρξαν παλαιοί μαθητές του, πράγμα που τον γέμιζε με χαρά.
Το πιο συγκινητικό για τον Τιμολέοντα Κόκκινο, ήταν ότι πολλοί μαθητές του ήταν παιδιά παλαιότερων μαθητών του.
Ο Τιμολέων Κόκκινος, συνταξιούχος τώρα, είναι γνωστός στη Νέα Υόρκη ως «ο δάσκαλος της Ομογένειας».
Είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος του Έλληνα, αφοσιωμένου στο καθήκον δασκάλου, που ξέρει να μιλά στους μικρούς, αλλά και στους μεγαλύτερους μαθητές, με γλυκύτητα, αλλά και αυστηρότητα, όταν χρειάζεται.
Θυμάμαι μια φορά που μου είχε πει: «Με ευχαριστούσε να είμαι δάσκαλος και έβρισκα ικανοποίηση στη διδασκαλία. Ένιωθα ότι ήμουν ολοκληρωμένος, ότι ήμουν γεμάτος. Όταν έφευγα από το σχολείο και πήγαινα στο σπίτι, ένιωθα ότι έκανα κάτι σπουδαίο».
Και μια άλλη φορά: «Μπορεί να μην αξιώθηκα να κάνω τις περιουσίες που κάνουν άλλοι οι οποίοι ασχολούνται με επιχειρήσεις. Όμως, νιώθω ικανοποιημένος που μπόρεσα από τη θέση του δασκάλου να διδάξω στα παιδιά να είναι σωστοί άνθρωποι, μορφωμένοι και με αγάπη για την πατρίδα».
Τον αγάπησαν όλοι. Μαθητές και γονείς. Σ' όλα τα σχολεία απ' όπου πέρασε. Τον ένιωθαν σαν πατέρα τους. Κι αυτός ένιωθε και αγαπούσε τους μαθητές σαν παιδιά του. Θυμόταν, ίσως, τα δικά του παιδικά χρόνια, που ήταν πολύ δύσκολα.
Ο ίδιος μου είχε εξιστορήσει ότι το γκρέμισμα από τη βροχή ενός τοίχου στο φτωχικό τους σπίτι στα Νικιά της Νισύρου, έγινε η αιτία για να ξεσπιτωθεί η οικογένειά του. Ήταν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και δεν υπήρχαν τα χρήματα για να επισκευαστεί. Έτσι, οι γονείς του πήραν αυτόν και τα αδέλφια του και νοίκιασαν ένα άλλο σπίτι στο χωριό.
«Το να είσαι παιδί και να αναγκαστείς να φύγεις από το σπίτι που γεννήθηκες, επειδή έριξε η βροχή έναν από τους τοίχους και δεν μπορούσαν οι γονείς σου να τον διορθώσουν, ελλείψει χρημάτων, μου άφησε ένα τραύμα στην ψυχή», μου είχε πει με κόμπο στη φωνή ο Τιμολέων Κόκκινος. «Δεν είχαμε οικονομική ευχέρεια και θυμάμαι ότι και εγώ και τα αδέλφια μου, πολλές φορές περπατούσαμε ξυπόλητοι, χωρίς παπούτσια».
Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Ρόδου, απ' όπου και αποφοίτησε με «Άριστα». Αρχικά είχε διοριστεί ως δάσκαλος στο Νομό Κεφαλληνίας. Στη συνέχεια ήλθε για μετεκπαίδευση στη Ν. Υόρκη και τέλειωσε τις σπουδές του στον χώρο της εκπαίδευσης, στο Πανεπιστήμιο Κολόμπια. Αρχικά, προσελήφθη από το Ελληνικό Σχολείο του Αγ. Σπυρίδωνος στο Ουάσιγκτον Χάιτς και δίδασκε, συγχρόνως, και στο Ημερήσιο και στο Απογευματινό Σχολείο.
Στη συνέχεια για τέσσερα χρόνια δίδαξε στο Σχολείο του καθεδρικού της Αγίας Τριάδος στο Μανχάταν. Ο τρίτος, μεγαλύτερος και τελευταίος σταθμός στην πορεία τους ως εκπαιδευτικού, ήταν το Σχολείο της Κοινότητας του Αγ. Δημητρίου στην Αστόρια. Ο τότε διευθυντής του Σχολείου, Δημοσθένης Τριανταφύλλου, τον φώναξε για να αναλάβει το Ελληνικό Τμήμα του Ημερήσιου Σχολείου.
Μεγάλο πλήγμα για τον Τιμολέοντα Κόκκινο, ήταν ο θάνατος της συζύγου του. Ενώ αυτή ήταν βαριά ασθενής, παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του στο Ημερήσιο Σχολείο και παρέμεινε μόνο στο Ελληνικό Απογευματινό, όπου για πολλά χρόνια υπήρξε διευθυντής.
Το 2008 ο «Εθνικός Κήρυκας» τον τίμησε ως «Εκπαιδευτικό της Χρονιάς». Ήμουν αυτός που του το ανήγγειλε. Ταπεινός όπως ήταν και είναι πάντα στη ζωή του, θυμάμαι ότι τον άκουσα να ψελλίζει από την άλλη άκρη: «Δεν το πιστεύω...Σας ευχαριστώ πολύ...». Και αφού συνήλθε από τη συγκίνηση, μου είπε ότι θεωρεί πως στο πρόσωπό του αναγνωρίζονται οι προσφορές και οι συνεχείς θυσίες και οι καθημερινοί αγώνες των Ελλήνων δασκάλων.
Εκείνη, δεν ήταν η μοναδική βράβευση του Τιμολέοντα Κόκκινου. Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, από το Σύλλογο Ελληνοαμερικανών Ιδιοκτητών Ακινήτων με έδρα την Αστόρια, την Ιόνιο Πολιτιστική Ομοσπονδία, το Σύλλογο Γονέων και Διδασκάλων του Απογευματινού Σχολείου Αγ. Δημητρίου Αστόριας, την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης, το Νισυριακό Σύλλογο «Ιωάννης ο Θεολόγος», το Σύλλογο Γονέων και Διδασκάλων του Ημερησίου Σχολείου Αγ. Δημητρίου Αστόριας, τη Νισυριακή Νεολαία και την Παν-κορινθιακή Ομοσπονδία.
Εκτός από τα εκπαιδευτικά, ο Τιμολέων Κόκκινος έδινε τακτικά το παρών του και σε εκδηλώσεις της Ομογένειας. Και πάντα υποστήριζε την ανάγκη διατήρησης της ελληνικής γλώσσας. Τον θυμάμαι, που σε κάθε ευκαιρία παρότρυνε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στα Ελληνικά Απογευματινά σχολεία, αν όχι στα Ημερήσια σχολεία, όπου τα δίδακτρα ίσως δεν τους το επέτρεπαν. «Στα Απογευματινά, τα δίδακτρα είναι τόσο μικρά, ώστε δεν υπάρχει δικαιολογία. Κάποιοι γονείς δεν ενδιαφέρονται όσο θα έπρεπε γι' αυτό», συνήθιζε να λέει.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
