Στη Ρόδο, που ερχόταν η Μαρινέλλα να τραγουδήσει, κι ο Καφάσης τραγούδαγε το «γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου...»!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 4863 ΦΟΡΕΣ
Μέσα από τη ματιά ενός αμετανόητου φίλου του νησιού, οι θύμισες και οι φίλοι
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Πόσες μέρες, πόσες νύχτες, πόσες Κυριακές. Πόσα γέλια, πόσα πάρτι, πόσες αγκαλιές!
Τότε που στη Ρόδο ερχόταν να τραγουδήσει στα μαγαζιά η Μαρινέλλα, κι ο Καφάσης με τη μεγάλη φωνή, τραγούδαγε το «Γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου...»!
Άλλα χρόνια, άλλοι άνθρωποι, άλλα ξενύχτια και εποχές...
Αυτός ο Κολωνακιώτης της Μυκόνου όμως, ο Παναγιώτης Τσοπάνογλου, τα έζησε όλα, τα γεύτηκε και επέλεξε τη Ρόδο πανηγυρικά για να συνεχίζει.
Μου μίλησε ο Βασίλης Καϋμενάκης, για αυτόν. «Φυσιογνωμία», μου είπε και τον συνάντησα απογευματάκι να κοιτάζει τη θάλασσα, αιώνιος έφηβος να ζει και να χαίρεται τη στιγμή. Λείπουν αυτοί οι καλοί τουρίστες που επιλέγουν τη Ρόδο και το κάνουν δεκαετίες τώρα. Αυτοί που όλο τον κόσμο γύρισαν, αλλά εδώ γυρίζουν πάλι.
«Στη Ρόδο πρώτη φορά ήρθα το 1976», μου λέει. «Γνώρισα όλη την αφρόκρεμα τότε. Έγινε παρέα μου! Δεν ξέρω αν θέλουν να πω τα ονόματά τους: O Κώστας Κωσταρίδης, ο Γιάννης Βασιλάκης, ο Νότης Παπαθανάσης, ο Μιχάλης Φαρμακίδης, ο Βασίλης Καϋμενάκης, οι αδελφοί Παπανικήτα μεγαλύτεροι από εμάς αυτά τα δύο παιδιά, αλλά ήταν άρχοντες. Στη Ρόδο ήρθα για να εργαστώ στον πύργο ελέγχου στα Μαριτσά όπου βρισκόταν το παλιό αεροδρόμιο, κι έκατσα τρία χρόνια. Αερολιμενάρχης τότε ήταν ο Καστρίτσιος. Ήμουν ενάμιση χρόνο στα Μαριτσά, τελείωσε το αεροδρόμιο στο Παραδείσι και πήγα εκεί για τον δεύτερο ενάμιση χρόνο. Εδώ η ζωή ήταν ονειρεμένη. Έφυγα επειδή αρρώστησε βαριά η μητέρα μου. Γύρισα και εργάστηκα στον πύργο ελέγχου των Αθηνών, απ’ όπου πήρα σύνταξη».
Πώς περνάγατε εδώ;
Πέρασα υπέροχα εγώ. Είδα τη Ρόδο στα καλύτερά της. Ήμουν ο Αθηναίος, ήμουν ο Κολωνακιώτης, ήμουν ο κοσμικός εδώ. Ήμουν πολύ τακτικός στα μπουζούκια, στο θρυλικό “Copa Cabana” του Κοράκη και στου Χατζηδάκη το «Μπελ Πάσο» που ήταν στο Μόντε Σμιθ. Ερχόταν η Μαρινέλλα να τραγουδήσει στο “Copa Cabana”, ο Καφάσης τραγουδούσε στη Ρόδο το «γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου...». Ο Μιχάλης Μοντιάδης που είχε το «Mike’s Bar» ήταν φίλος μου, κι απέναντι ήταν του Mανόλη Λαχανιάτη το «Aκουάριους». Φίλος μου πολύ καλός είναι και ο Μιχάλης Κασιώτης και η οικογένειά του.
Πηγαίνατε όμως και στη Μύκονο, κι είσαστε από τους παλιούς!
Στη Μύκονο πρωτοπήγα το 1968. Μέχρι τότε πήγαινα Ύδρα και Σπέτσες, με το γνωστό καράβι που το έλεγαν «Πορτοκαλί Ήλιο». Όλο αριστοκρατία εκεί τότε. Μελίνα Μερκούρη, Χατζηδάκης, Ζυλ Ντασέν... Από τη Μύκονο έχω πάρα πολλές φωτογραφίες, αν θέλετε να σας δώσω. Τότε ήταν παράδεισος. Γύρω-γύρω παραλίες τις οποίες τώρα δεν μπορείς να πλησιάσεις διότι τις έχουν γεμίσει με ξαπλώστρες, μέχρι μέσα στη θάλασσα. Δεν μπορείς να πεις «θα πάω να βάλω την πετσέτα μου κάπου...»! Κι είναι και πανάκριβα. Δεν θέλω να πηγαίνω. Έχω φίλους Μυκονιάτες που τους αγαπάω, μ’ αγαπάνε και τους λατρεύω, αλλά... Τη Μύκονο την έχουνε χαλάσει. Έχει αλλάξει, έχει αλλάξει ο κόσμος της, δεν είναι η Μύκονος που γνώρισα. Έχει πάρα πολύ κόσμο. Εγώ πήγαινα και έκανα γυμνισμό στο “Paradise” κι ήμασταν πέντε-έξι παρέες. Τώρα είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Τα νεαρά παιδιά να πάνε, εγώ έχω μάθει αλλιώς, μεγάλωσα κιόλας... Τότε πηγαίναμε στην Ψαρού, που ακόμα δεν τη λέγανε Ψαρού και ήταν παράδεισος. Πήγαινα στον «Πλατύ Γιαλό», λίγο πιο εκεί η «Παράγκα» όπου έκανες και γυμνισμό. Καθαρό γυμνισμό έκανες στο “Paradise” και βέβαια ήταν και το «Σούπερ Paradise». Περπάταγα από το ένα στο άλλο αφού ακόμα δεν υπήρχαν τότε λεωφορεία μετά ήρθαν και τα καραβάκια. Περπάταγα σαν το κατσίκι. Νιάτα!
Τι είναι τα νιάτα! Ισχύει το «να ήταν τα νιάτα δυο φορές»;
Ναι, ισχύει. Αλλά εγώ αισθάνομαι «νιάτο»! Πρέπει να σας πω, εγώ παρέμεινα ελεύθερος, από επιλογή. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Η αδελφή μου είναι είκοσι δύο χρόνια χήρα και είμαστε όλες τις διακοπές μαζί. Και πέρυσι ήμασταν εδώ το Σεπτέμβριο και πρόπερσι, παρά το ότι πηγαίνουμε και σε άλλα μέρη. Η Ρόδος δεν συγκρίνεται με τη Μύκονο, η Μύκονος είναι μικρό μέρος. Μπορώ να τη συγκρίνω όμως με την Κέρκυρα που πηγαίνω και μ’ αρέσει. Η Κέρκυρα όμως είναι δύσκολο νησί. Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις και 30-35 χιλιόμετρα για να κάνεις ένα μπάνιο. Στη Ρόδο τη θάλασσα την έχεις δίπλα σου. Στη Ρόδο όπου και να πας, κάνεις μπάνιο!
Εσείς στη ζωή σας περάσατε όμορφα, λοιπόν!
Ευτυχώς. Και είμαι υγιής, αυτό παίζει. Τώρα πηγαίνω και στη Νάξο, πηγαίνω στο Ναύπλιο, πηγαίνω σε διάφορα μέρη, αλλά τη Ρόδο την αγαπάω πάρα πολύ. Έχω φίλους, έχω αναμνήσεις, μ’ αρέσει. Τώρα λέμε, να έχουμε το μυαλό μας και τα πόδια μας! Και το μυαλό, αν δεν το έχεις, στο σπίτι κλείνεσαι και τα πόδια, αν δεν τα έχεις, τελείωσες. Στην Αθήνα το σπίτι μου είναι δίπλα στο Καλλιμάρμαρο.
Τι έχει σημασία σ’ αυτή τη ζωή, καταλήξατε εσείς που τη ζήσατε ωραία;
Να μπορείς να τα βγάζεις πέρα, να περνάς καλά και να μην είσαι τσιγκούνης.
«Έλα πιο κοντά», μου λέει, για να μου δείξει φωτογραφίες μιας ζωής. «Είδες πόσες έχω;». Φωτογραφίες με τραγουδιστές, με μόδιστρους, με εκλεγμένες των καλλιστείων... Τον ρωτώ για τον Κωνσταντίνο Τζούμα, που πέθανε πρόσφατα. «Ήταν φίλος μου ο Κωνσταντίνος Τζούμας», μου απαντά. «Μου έλεγε: «νεαρέεεε, καλάαα;»...
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
