Η Ελλάδα πεθαίνει στους δρόμους

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Θάνος Ζέλκας

Η ραγδαία αύξηση των τροχαίων δυστυχημάτων, τα οποία περιλαμβάνονται πλέον σε ημερήσια διάταξη, αποδεικνύει περίτρανα την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε όλοι μας - πολιτεία και πολίτες - την οδική παιδεία. Στον βωμό της ασφάλτου ρέει το αίμα κυρίως νέων ανθρώπων, σκορπίζοντας την οδύνη σε όλο και περισσότερα σπίτια. Κι ενώ ο φόρος είναι πολύ βαρύς, κανείς δεν φαίνεται να συγκινείται και να κάνει κάτι δραστικό.

Αλκοόλ και τιμόνι είναι ο πιο θανατηφόρος συνδυασμός της ασφάλτου. Παρόλ’ αυτά δεν πτοούμαστε. Θεωρούμε ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Ότι το κακό θα συμβεί σε κάποιον άλλον. Ότι γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας. Μέχρι που τελικά συμβαίνει και μιλάμε για την κακιά στιγμή. Η κακιά στιγμή όμως ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη από την ώρα που το ένα ποτήρι έφερε το άλλο πάνω σε μια πρόσκαιρη διασκέδαση.

Η ταχύτητα, η παραβατικότητα και οι ελλιπείς γνώσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας είναι το επόμενο μεγάλο πρόβλημα. Κάποιοι θεωρούν τους δρόμους πίστες αγώνων ταχύτητας και ότι τα οχήματά τους είναι βγαλμένα από τον κινηματογράφο και οι ίδιοι άτρωτοι. Δυστυχώς, κάθε μέρα καταρρίπτεται και αυτός ο μύθος. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι η συντήρηση των οχημάτων δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές μας, συμπληρώνεται το παζλ της τραγωδίας.

Μέχρι εδώ η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους πολίτες. Από εδώ και πέρα όμως προκύπτει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης της πολιτείας. Όταν το οδόστρωμα είναι στα κακά του τα χάλια, όταν η σήμανση είναι ελλιπής, όταν τα μέτρα ασφάλειας στα επικίνδυνα σημεία είναι ανύπαρκτα, όταν η τροχαία είναι απούσα από τους δρόμους, τότε μπορούμε να μιλάμε για εγκληματική αμέλεια από τις κρατικές δομές.

Σε χώρες του εξωτερικού υπάρχει σε εβδομαδιαία βάση η διαπαιδαγώγηση των παιδιών σε πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής. Κάθε παιδί φοράει το κράνος του και οδηγεί το ποδήλατό του μέσα στα πάρκα υπό την επίβλεψη εκπαιδευτικών, ώστε αργότερα όταν θα κληθεί να οδηγήσει κάποιο μηχανοκίνητο όχημα να μην του είναι άγνωστα τα σήματα και οι κανόνες του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Στη χώρα μας θεωρείται περιττό μάλλον κάτι τέτοιο.

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά ταυτόχρονα είναι σχεδόν ανόητο να πιστεύουμε τη «θεωρία της κακιάς στιγμής» διότι έτσι αποποιούμαστε όλοι των ευθυνών μας. Η κακιά στιγμή μπορεί να υπάρξει όταν όλα τα μέτρα έχουν ληφθεί και ένας αστάθμητος παράγοντας προκαλεί ένα τροχαίο. Όταν όλα είναι στον αυτόματο πιλότο δεν υπάρχει κακιά στιγμή. Υπάρχει η αυξημένη μαθηματική πιθανότητα να συμβεί το απευκταίο.
Είναι μεγάλη ειρωνεία από τη μια ο άνθρωπος να προσπαθεί να κατακτήσει το διάστημα και από την άλλη να μην μπορεί να λύσει βασικά προβλήματα της καθημερινότητάς του. Είτε δεν μας απασχολούν αρκετά και τα αγνοούμε επιδεικτικά, είτε είμαστε ανίκανοι να τα λύσουμε. Και στις δυο περιπτώσεις δεν τιμά κανέναν μας η διαιώνιση του προβλήματος.

Κάποιος επιτέλους οφείλει να αναλάβει την ευθύνη να βάλει το δάχτυλο πάνω στην πληγή. Δεν γίνεται καθημερινά μια οικογένεια να χάνει ένα τουλάχιστον μέλος της στο δρόμο και να μην έχει ξεσηκωθεί ακόμα το σύμπαν. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί ποτέ με ημίμετρα και με καμπάνιες στα ΜΜΕ. Χρειάζεται από τη μία να αναδειχθούν τα ατυχήματα με πραγματικές μαρτυρίες ώστε να ευαισθητοποιήσουν την κοινωνία, και από την άλλη τα μέτρα να γίνουν πολύ πιο αυστηρά για τους παραβάτες. Εννοείται βέβαια πως το οδικό δίκτυο και η σήμανση πρέπει να σταματήσουν να γίνονται μόνο σε προεκλογικές περιόδους και να αντιμετωπιστούν ως ένα μακρόπνοο εθνικό σχέδιο. Ας μπει επιτέλους ένας επίλογος σε αυτό το δράμα που ζούμε καθημερινά και ας γίνουμε όλοι μας πιο υπεύθυνοι τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Μας αφορά όλους...